Μπήκε η Άνοιξη! Τα παιδιά φοράνε Μάρτη. Να μην τα κάψει ο ήλιος. Ήρθε η Άνοιξη! Τα κορίτσια αγοράζουν λουλουδάτα φουστάνια. Τα βάζουν στις βαλίτσες. Περιμένουν να ζεστάνει, να τα φορέσουν, να στριφογυρίζουν ανέμελα στις εξοχές. Τέλειωσε επιτέλους ο χειμώνας. Ένας ακόμα χειμώνας από τους πολλούς που έχουν μπροστά τους να χαρούν οι νέοι: Παιδιά που συχνάζουν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, ψάχνουν τον έρωτα πίσω από σκονισμένα βιβλία στα αναγνωστήρια, ανταλλάζουν κλεφτές ματιές και φιλιά, κρύους καφέδες και ζεστά τσάγια, όρκους και υποσχέσεις. Κάποτε κατεβαίνουν, χοροπηδώντας μεγάλες σκάλες, για να συναντήσουν τα όνειρά τους! Την Άνοιξη τα παιδιά κόβουν λουλούδια να στολίσουν μ’ αυτά τα δωμάτια και τις ελπίδες τους. Περιπλανιούνται, αγαπούν και αγαπιούνται, μασκαρεύονται, ξενυχτούν, βγάζουν τις μάσκες, ταξιδεύουν, επιστρέφουν ένα χαμόγελο, κάθε φορά που ακούν το όνομά τους: Ιφιγένεια, Μαρία, Αγγελική, Αλεξάνδρα, Γιώργος… Γυρίζουν τις πλάτες τους στο μέλλον. Έχουν όλη τη ζωή δική τους. Όλη τη ζωή μπροστά τους.

Η τραγωδία γεννήθηκε στην Ελλάδα: Κάθε χρόνο στη σκηνή σκοτώνεται ο Ιππόλυτος και η Ιφιγένεια θυσιάζεται. Η Αντιγόνη αυτοκτονεί, η Εκάβη θρηνεί τον Αστυάνακτα και η Μήδεια δολοφονεί τους γιους της. Η τραγωδία γεννιέται στην Ελλάδα. Τα παιδιά είναι λουλούδια που τα κόβουν πρόωρα. Τα λουλουδάτα φορέματα πετιούνται μαζί με τις βαλίτσες στα χωράφια και εκεί τα βρίσκουν οι πυροσβέστες και τα τσαλακώνουν με τα λερωμένα χέρια τους. Αυτά τα ρούχα θα μείνουν για πάντα αφόρετα. Θα έρθουν άλλα κορίτσια και θα αγοράσουν τα ίδια φουστάνια. Θα εξαντληθούν τα νούμερα, τα πιο μεγάλα και τα πιο μικρά. Θα ξεπουλήσουν οι έμποροι όλες τις αποχρώσεις. Οι δρόμοι θα γεμίσουν νέα παιδιά που κρατούν λουλούδια, για να αποχαιρετήσουν τα κορίτσια με τα μακριά μαλλιά που στο τέλος της σκάλας τα περίμεναν οι μυλόπετρες της τύχης να τα κάνουν σκόνη! Την Ιφιγένεια, την Αγγελική, την Αλεξάνδρα! Η τραγωδία γεννιέται στην Ελλάδα κάθε φορά που «το σφύριγμα ενός τρένου μέσα στη νύχτα έχει κάτι από την αιώνια αναχώρηση». Όποτε τα παιδιά «βγάζουν εισιτήρια σαν επιβάτες στη χώρα αυτή που τρώει τα παιδιά της».

Θα έρθει κι άλλη Άνοιξη! Κι ύστερα κι άλλη! Τα παιδιά θα συνεχίσουν να φορούν Μάρτη, να μην τα κοκκινίσει ο ήλιος, να μην τα κάψουν οι φωτιές που ξεσπούν στα ατυχήματα! Πάντα θα πεθαίνουν παιδιά σε δυστυχήματα, πάντα θα μοιάζει εθνική υπόθεση μια καθημερινή ιστορία, μόλις γίνεται τραγική! Παιδιά θα πεθαίνουν και θα γυρίζουν στη ζωή με τα ονόματα άλλων παιδιών, ώστε να μην μπορεί κανείς ξανά να τα σκοτώσει. Θα συνεχίσουν να συχνάζουν στα αναγνωστήρια και στα καφέ, στις συναυλίες και στις διαδηλώσεις, θα ερωτεύονται και θα ζουν με πάθος, θα σχεδιάζουν το αύριο. Κανείς δεν θα τα αναγνωρίζει. Εκτός ίσως από τη μάνα τους που θα της μπαίνουν υποψίες. «Κι όταν ανεβούν μαζί της τρέμοντας στο παλιό δωμάτιο, ανάμεσα σ’ ένα αγκάλιασμα και ένα άλλο, ανάμεσα σ’ ένα κάλεσμα και ένα άλλο» θα της διηγηθούν «το ταξίδι όλη τη νύχτα και όλες τις νύχτες που θα ‘ρθουν. Ανάμεσα σε ένα αγκάλιασμα και σε ένα άλλο, ανάμεσα σε ένα κάλεσμα και σ’ ένα άλλο, όλη η ανθρώπινη περιπέτεια, αυτή που ποτέ δεν τελειώνει».

Σπάργανα. Κατασπαράζω. Σπαραγμός: Η τραγωδία είναι ελληνική αξία, ριζωμένη στη γλώσσα και στη μοίρα μας. «Δε θα κοιμάσαι πια στην αγκαλιά μου/ πάνε τα χάδια και οι έγνοιες μου για σένα» μοιρολογεί η Εκάβη. Η τραγωδία είναι ελληνική, όσο η μοίρα μας το έχει να μαυροφορούν μανάδες: «Γλυκό μου στόμα εσύ, που ‘ξερες τόσα, χάθηκες, κι ήταν ψέματα όταν μου ‘λεγες: «Σαν πεθάνεις, στην κηδεία θα φέρω και τους φίλους μου, με λόγια να σ’ αποχαιρετήσω πονεμένα». Αντί γι’ αυτό εγώ, η γριά, σε θάβω, έρμη από παιδιά, έρμη από πατρίδα». _