Ελληνιστί λέγεται «άχωρ». Αδήλου ετύμου όπως λένε οι φιλόλογοι.

Ο λαός την ξέρει σαν κασίδα (εκ του κασσίδιον, κι αυτό εκ του λατινικού cassis που ήταν το χάλκινο κράνος) και έχει την πολύ εύστοχη παροιμία «στου κασίδη το κεφάλι έμαθε κι αυτός μπαρμπέρης». Πρόκειται γι’ αυτόν που ασκείται σε ένα θέμα με άτεχνους και ερασιτεχνικούς πειραματισμούς, τον ατζαμή.

Αυτό ακριβώς κάνει και η μπαρμπέρισσα κυβέρνηση (και για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, όχι μόνο η παρούσα) πάνω στην ελληνική κασίδα.

Έχουν μαζευτεί τριακόσιοι άσχετοι και αδιάφοροι, συνεπικουρούμενοι επί παχυλώ μισθώ από χιλιάδες δήθεν συμβούλους, και έχουν βαλθεί να διαλύσουν τη χώρα, φυσικά με το αζημίωτο (έχουμε τους πιο καλοπληρωμένους βουλευτές στην Ευρώπη, με μέσο μισθό τα 61.620 ευρώ, σύμφωνα με ιρλανδική έρευνα...).

Τίποτα δεν μπορεί να λυθεί και να θεσμοθετηθεί μόνιμα. Η κυβέρνηση δυστυχώς, και αντιστρέφοντας την αποστολή της, έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση!

Τι να πρωτοθυμηθούμε.

Μπήκαν ήδη τα POS και όμως υπάρχουν τόσες πολλές αδυναμίες εφαρμογής και τόσα πολλά σκοτεινά σημεία που είναι σαν να μη μπήκαν.

Το πρόβλημα των καυσίμων με τις διαφορές της τιμής δύο πανομοιότυπων πετρελαίων, δυστυχώς παραμένει ελληνικός γόρδιος δεσμός.

Υπάρχει σαφής αδυναμία επιβολής φόρου υπεραξίας ακινήτων (ενός κοινού και παμπάλαιου ευρωπαϊκού φόρου) λόγω μη ύπαρξης στοιχείων (αντικειμενικές τιμές, τιμές κτήσης). Αντί αυτού τα βαφτίζουμε όλα περιουσίες -ακόμα και τα βοσκοτόπια- και τα ξεπατώνουμε στο φόρο.

Δημιουργούνται οργανισμοί και νέες ρυθμίσεις του καταρρέοντος ασφαλιστικού, χωρίς όμως να εξασφαλιστούν εκ των προτέρων κοινές βάσεις ηλεκτρονικών δεδομένων και ηλεκτρονική συμβατότητα.

Υπάρχει αδυναμία ρύθμισης των μισθώσεων ακινήτων περιορισμένου χρόνου, ένα θέμα που βράζει.

Υπάρχει απόλυτη σύγχυση στο θέμα με τα περιβόητα «μπλοκάκια» με αποτέλεσμα να θεσμοθετούνται στο γόνατο, αυθαιρεσίες και έκτροπες αδικίες, που προσπαθούν εκ των υστέρων να τις «μαζέψουν» με μια κακώς εννοούμενη ψευδοσοσιαλιστική επιείκεια. Αφού δηλαδή νομοθέτησαν να εισπράττουν σχεδόν όλο το εισόδημα (!) σε φόρους και εισφορές τώρα, λέει, δέχονται να καταβάλλονται αυτές οι εισφορές και έναντι (!).

Ρύθμιση που έχουν αποδεχθεί και με τα ανείσπρακτα ενοίκια, χωρίς να φαντάζονται ότι η κύρια αποστολή του κράτους είναι να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες στην αγορά που να μην υπάρχουν ανείσπρακτα ή τουλάχιστον να ελαχιστοποιούνται.

Υπάρχουν άνθρωποι στην κυβέρνηση που δεν γνωρίζουν πώς συμπληρώνεται ένα τιμολόγιο και καλούνται να νομοθετούν πολύπλοκα φορολογικά και ασφαλιστικά θέματα.

Ιδού και έτερο δείγμα παρανοϊκής δημοσιονομικής νοοτροπίας: Αυστηροποιείται -για άλλη μια φορά- το ποινολόγιο της εφορίας (ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, γιατροί, ελεύθεροι επιτηδευματίες), ωστόσο σε κάποιες περιπτώσεις θα είναι, λέει, ευνοϊκότερο. Ειδικά στην επαρχία αν υπάρχει ένας γιατρός ή φαρμακοποιός κι αυτός δεν έκοψε αποδείξεις (!), δεν είναι σωστό να μπαίνει λουκέτο και να προκληθούν προβλήματα στην τοπική κοινωνία (!!).

Επίσης ένα φροντιστήριο σε τέτοια περιοχή που θα κλείσει, θα προκαλέσει κοινωνικά αδιέξοδα σε οικογένειες που δεν φταίνε (!!!).

Έτσι ακριβώς αντιλαμβάνονται οι νέοι κρατικοί λειτουργοί (ΓΓΔΕ) την ισονομία και την αμοιβαία εμπιστοσύνη κράτους και πολίτη.

Προσωπικά με πιάνει τρόμος όταν σκέφτομαι ότι αυτοί οι ελεεινοί μπαρμπέρηδες θα κληθούν κάποια στιγμή να διεξαγάγουν μεγάλες εθνικές διαπραγματεύσεις ή να αναθεωρήσουν το σύνταγμα της χώρας...

Σε αντιδιαστολή των προηγουμένων, και για να καταλάβουμε πόσο πίσω είμαστε, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε, λόγω συνάφειας θεμάτων, τον Σπύρο Μαρκεζίνη (1909-2000), που μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο ερήμωσης, ψυχρών πολέμων, μετανάστευσης και εθνικού διχασμού, και σε ηλικία μόλις 43 ετών, προσπάθησε με ορθά και δραστικά μέτρα (αναπροσαρμογή δραχμής, αποδέσμευση εισαγωγών, συνένωση Τραπεζών και δημιουργία περιφερειακών και αποκεντρωμένων πόλων οικονομικής ανάπτυξης) να χτίσει τη χώρα και το όποιο οικονομικό θαύμα που ακολούθησε.

Κοντά σ’ αυτόν, και τον άλλο πολιτικό γίγαντα Γιώργο Καρτάλη, που έφυγε τόσο νωρίς από τη ζωή και την πολιτική κονίστρα (1908-1957) και που, όντας μέλος της επιτροπής που διαχειρίζονταν τότε την αμερικανική βοήθεια, ύψωσε το ανάστημά του στους δύο Αμερικανούς της επιτροπής δηλώνοντάς τους ότι «δεν έχουν λόγο και το θέμα αφορά την Ελλάδα» (!). Πού πήγαν αυτοί οι πολιτικοί άνδρες σήμερα;