Πριν από ένα μήνα περίπου γίναμε μέσω τηλεόρασης, μάρτυρες ενός απάνθρωπου περιστατικού, από αυτά που αηδιάζεις να ακούς ότι τα διέπραξαν άνθρωποι.

Αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο κατάρες και υβριστικά σχόλια εναντίον του Θανάση Πλεύρη, που βρισκόταν εκείνες τις μέρες με σοβαρό μικροβιολογικό πρόβλημα στην εντατική.

Το διαδίκτυο αποκάλυψε έτσι, εκτός από την ουσιαστική μας αμορφωσιά, και την έλλειψη στοιχειώδους αγωγής, όλη την απανθρωπιά μας, τη μισαλλοδοξία μας και κυρίως τη μικροψυχία μας, που για την ακρίβεια είναι έλλειψη μεγαλοψυχίας.

Το επίχαρμα για τις συμφορές του άλλου -πέραν του ότι είναι εντελώς άσοφο, όπως μας διδάσκει το ρητό «μηδενί συμφοράν ονειδίσεις»- είναι και κτηνώδης συμπεριφορά, και ας με συγχωρέσουν τα ζώα και τα κτήνη (τα ζώα-κτήματά μας, εκ του κτάομαι) για τα ειδεχθή επίθετα που χρησιμοποιούμε χωρίς την έγκρισή τους και προπαντός χωρίς να το αξίζουν.

Αυτή η χαιρεκακία μας έχει ισχυρή συγγένεια με το διαδεδομένο πλέον σε όλη την κοινωνία και λαμβάνον ανενόχλητα χώραν μέσα στα σχολεία μας, μπούλιν. Η πρώτη είναι η παθητική μισανθρωπία, το δεύτερο, η επιθετική.

Έγιναν, λέει, εκκλήσεις να παρέμβει η εισαγγελία. Ατελέσφορη και εκ των υστέρων ενέργεια και παρακινδυνευμένη νομικά. Ο εισαγγελέας δεν μπορεί να επανορθώσει και να αποκαταστήσει αυτό που οι δάσκαλοι στα σχολεία συνεχίζουν να το θεωρούν «εκτός ύλης» και να μην το διδάσκουν.

Η ιστορία βρίθει από λαμπρά παραδείγματα γενναιοψυχίας που μας δείχνουν το δρόμο, αρκεί αυτή την ιστορία να τη σπουδάζουμε χρηστικά.

Ο Μέγας Αλέξανδρος γοήτευσε τους πάντες με τη μεγαλοψυχία του και στο πώς φιλοξένησε και προστάτευσε τη γυναίκα του ηττημένου και αποθανόντος Δαρείου Γ΄ του Κοδομανού, Στάτειρα, μαζί με τη θυγατέρα της, επίσης Στάτειρα, ή πώς αποκατάστησε τον Ινδό βασιλιά Πώρο, που όταν τον νίκησε και τον ρώτησε «Τώρα πώς να σου φερθώ;» πήρε την περήφανη απάντηση «Βασιλικά»!

Έχουμε πολλά τέτοια περιστατικά με τον Αλέξανδρο. Προστάτευσε τη Θηβαία ιέρεια Τιμόκλεια, αδελφή του Θεαγένη, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της Θήβας, η οποία κατηγορήθηκε ότι σκότωσε με τέχνασμα τον αξιωματικό του Αλεξάνδρου, που την κακομεταχειριζόταν και απαιτούσε τους οικογενειακούς θησαυρούς.

Μια άλλη ευτυχής στιγμή της ιστορίας μας και διδακτικότατη είναι η πράξη του Ιμπραήμ μετά τη φοβερή μάχη του Μανιακίου, να ντύσει και να στήσει τον Παπαφλέσσα και να τον φιλήσει στο μέτωπο!

Οι εχθροί αντιμετωπίζονται με σεβασμό και αυτογνωσία και, όπου είναι δυνατόν, με ευεργετική αγαθότητα. Αυτό το τελευταίο μάς το διδάσκει η ωραία παραβολή του καλού Σαμαρείτη, για να θυμούμαστε πάντα «τις εστίν ο πλησίον» και πώς πρέπει να του φερόμαστε.

Η αναγνώριση και η κατανόηση των θέσεων και της θέσης του «άλλου», είναι το κλειδί της κοινωνικής αρμονίας, και κάτι που αυτόματα δικαιώνει και εξυψώνει τον αδικούμενο, και ίσως να εκπαιδεύει και τον αδικοπραγούντα. Ο Αιλιανός μάς διασώζει την συγκινητική ιστορία του Αθηναίου στρατηγού Φωκίωνα, που βιάστηκαν να τον καταδικάσουν άδικα οι Αθηναίοι. Την ώρα λοιπόν που πρόσφερε ο δήμιος την κύλικα με το κώνειο, τον ρώτησε αν έχει κάτι να πει στο γιο του, που ήταν παρών, κι αυτός απάντησε: «Παιδί μου, μη μνησικακήσεις ποτέ εναντίον των Αθηναίων για ό,τι πικρό με κέρασαν (φιλοτησία!)».

Στο τέλος βέβαια και της δικής μας πικρής ιστορίας, βγαίνοντας ο εν λόγω άνθρωπος από το νοσοκομείο, συγχώρεσε τους υβριστές του.

Πάλι καλά. Γιατί, εάν δεν αλώνιζε η κακία, πώς θα έλαμπε η αρετή;