Ο καπιταλισμός, με το ευγενές πρόσχημα της διάδοσης της τεχνολογίας και της εξασφάλισης του ελαχίστου ορίου διαβίωσης, συνεχίζει να παράγει δούλους.

Είναι ηλίου φαεινότερον.

Δεν χρειαζόμαστε εμπειρογνώμονες και φιλοσόφους να μας το αποκαλύψουν. Είναι αρκετή μια είδηση στους τηλεοπτικούς δέκτες μας μαζί με το βίντεό της: Άνθρωποι της μετα-κρίσης, φτωχοί, θολωμένοι και ανυποψίαστοι, στριμωγμένοι και καταπατούμενοι μπροστά στις εισόδους των πολυκαταστημάτων, να περιμένουν να μπουκάρουν αγεληδόν και εν παροξυσμώ για να ψωνίσουν ένα μαραφέτι με τη διαφημισμένη έκπτωση της Μαύρης Παρασκευής.

Είναι απίστευτο το με πόση επικοινωνιακή ευκολία εξάγει η Αμερική σε όλο τον κεχηνότα και ανήμπορο κόσμο, όλα τα έθιμα και τα πονηρά τεχνάσματα της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας.

Γιορτές των λεγομένων Ευχαριστιών (ίσως καταγόμενες από την εβραϊκή αγροτική γιορτή Σάκοτ, και γιατί όχι σχετικές με τα αρχαιοελληνικά «Θαργήλια» που ήταν γιορτές ευχαριστίας προς το θεό για τους πρώτους καρπούς, ενώ αυτές είναι για την ολοκλήρωση της συγκομιδής) εορτών που σιγά-σιγά και διαβρωτικά χάνουν τη σημασία και τον αρχετυπικό τους χαρακτήρα, Μαύρες Παρασκευές να ξεσκαρτάρουμε πάση θυσία τα αποθέματα και να ανοίξουμε την όρεξη των εξαθλιωμένων για το επόμενο αναβαθμισμένο -και εννοείται ακριβότερο- μπιχλιμπίδι, και η με κάθε προβολή και «επισημότητα συνάντησης κορυφής» υποκριτική αμνηστία της μιας και μόνης και υπερτυχερής άσπρης γαλοπούλας από τον πλανητάρχη.

Ξέρει πολύ καλά το σύστημα να διεγείρει την όρεξη και τα όνειρα των φτωχών και των καταπιεσμένων, και να τους εξευτελίζει μπροστά σε μια τζαμαρία.

Γομάρα (κατά το σαμιακώς λεγόμενο) κάνανε οι γυναίκες, μας λέει η είδηση, σε κατάστημα της Θεσσαλονίκης να πάρουν δώρο μαζί με τα ψώνια τους και ένα ... κραγιόν (!), πρακτική που θυμίζει με τρόμο και απογοήτευση τα καθρεφτάκια για τους μαύρους της Αφρικής.

Πολύ σωστά λοιπόν απεκλήθη Μαύρη η πρώτη Παρασκευή των αμερικανικών Ευχαριστιών, μαύρη, για να θυμίζει το πόσο έντεχνα καπηλεύεται την πραγματική δημοκρατία και το πόσο ύπουλα δημιουργεί στρατιές σκλάβων και υπηρετών του καπιταλισμού, μετρώντας μάλιστα, με μια ένδοξη έπαρση, και κάποιους θανάτους τα τελευταία χρόνια μπροστά στις βιτρίνες των ονείρων.

Κανείς άνθρωπος φυσικά δεν επικαλείται τη φτώχεια, ωστόσο καλό είναι να θυμούμαστε ότι «ο σημερινός πλούσιος είναι ένας νέος τύπος φτωχού».

Το χειρότερο πάντως σε όλο αυτό το ρεπορτάζ, ήταν το ότι η πλειοψηφία των συνωστιζομένων όρθρου βαθέος ήταν μαθητές των γυμνασίων και των λυκείων που περιμένανε να ψωνίσουν τα καινούρια γκατζετάκια ξοδεύοντας δύο έως και τρεις συντάξεις της γιαγιάς.

Το χειρότερο όμως και το τραγικότερο είναι ότι όλη αυτή η φιέστα συνέβαινε τις ώρες του μαθήματος. Τις ώρες που θα ‘πρεπε όλα αυτά τα παιδιά να βρίσκονται γύρω από έναν σοφό και έντιμο καθηγητή να τους λέει ότι ελεύθερος είναι αυτός που έχει ελεύθερο πνεύμα, κριτική και ταυτόχρονη κατανόηση των ρόλων της κοινωνίας, και δεν κρέμεται σαν μαριονέτα από τους σπάγκους της κεφαλαιοκρατίας.

Να τους λέει, σαν τον Σωκράτη « Κρισέογλου», που σκοτώθηκε για να μας πείσει, ότι «πλουσιώτατος είναι ο ελαχίστοις αρκούμενος»…