Ζούμε σε μια χώρα της πλέον εύκρατης ζώνης, με γαλάζιες θάλασσες και λιόχαρες μέρες, κι όμως, νά που τα καταφέρνουμε να πορεύεται στο άγνωστο μια ολόκληρη κοινωνία θαλασσοπνιγμένη και κλυδωνιζόμενη.

Έχουμε σαν λαός μια συστηματική και ανίατη πολιτική αδεξιότητα να ζωγραφίζουμε κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια πάνω στα ψηφοδέλτια μια καινούρια δυστυχία. Αγαπημένο μας χασάπικο: τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Διαλέγουμε αντιπροσώπους για το ναό της δημοκρατίας, με χρωματικά και ενδυματολογικά κριτήρια, ανθρώπους που θα μας σώσουν από τα μανιασμένα κύματα, που μας έριξαν οι προηγούμενοι.

Οι άνθρωποι αυτοί κινούνται συνήθως ως συμμορία, και είναι σχεδόν όλοι «δίγλωσσοι»: έχουν μια γλώσσα για πριν τις εκλογές και μια άλλη για αμέσως μετά. Το φαινόμενο επιστημονικά καλείται «κατρουγαλισμός».

Ο κόσμος κάτω πεινάει, κλέβει, ονειρεύεται και «οι πλούσιοι του λαού» τρώνε και πίνουν στον Όλυμπο και σχεδιάζουν μόνοι τους σε ξεθωριασμένα κόκκινα χαρτιά το μέλλον του τόπου. Για να μην ανεβούν μάλιστα τίποτα άνεργοι και συνταξιούχοι και τους χαλάσουν τον ειρμό των σκέψεων, υπάρχουν πάνω και γύρω από το Λιτόχωρο (= το χωριό της παράκλησης !...) σειρές με κλούβες και καπνογόνα.

Η κυβέρνηση, ιδίως σήμερα, έχει μια δική της αντίληψη για κάθε φαινόμενο, ένα δικό της ορισμό για κάθε πράγμα και για κάθε έννοια:

Οι συνταξιούχοι λ.χ. (πολλοί από αυτούς «σκατόγεροι» εκ του μετγν. «εσχατόγηροι») που βαστούν με δυσκολία τα τελευταία πανό τους, είναι επιθανάτια σκουλήκια που πρέπει να ψεκαστούν με εντομοκτόνο.

Οι μαθητές, και οι γονείς τους που αγωνιούν να μάθουν πώς θα μάθουν τα παιδιά τους γράμματα δίπλα σε ανίδεα και πρόσκαιρα (;) προσφυγάκια, είναι επικίνδυνα ρατσιστικά μικρόβια που χρειάζονται ισχυρή κρατική αντιβίωση.

Ο κόσμος που οργίσθηκε γιατί γινόταν πλειστηριασμός χωραφιού ανέργου εκ Θεσσαλονίκης και μπήκε σωρηδόν στην αίθουσα του ειρηνοδικείου, είναι σκουπίδια που δεν τους αξίζει ούτε υγειονομική ταφή.

Οι άποροι που τους κόπηκε το ΕΚΑΣ είναι άθλια πλην αμελητέα υποκείμενα.

Οι δικαστές που θυμούνται πότε-πότε το σύνταγμα, είναι επικίνδυνοι τρομοκράτες του κοινοβουλίου.

Οι παπάδες είναι αχρείαστα μαύρα ζόμπι που κακώς τα πληρώνει το κράτος. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και «λαϊκοί χασικλήδες» μιας και διακινούν το «όπιον του λαού» κατά το ερυθρόν ευαγγέλιον.

Οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια που θα κλείσουν, είναι μιαροί πράκτορες της καπιταλιστικής πολυφωνίας και συστηματικοί διαστρεβλωτές της μόνης αλήθειας.

Το λαϊκό αίσθημα είναι κοινοβουλευτική αναφυλαξία.

Οι στρατιές των ξενιτεμένων επιστημόνων είναι εκουσίως εξοστρακισμένοι απάτριδες, που δεν εκτίμησαν τις άοκνες προσπάθειες της εθνοσώτειρας κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης ωστόσο με κάποιες ανατομικές δυσπλασίες: μια τεράστια αριστερή γλώσσα και δυο δεξιά χέρια...