Η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι έχει τις σταθερές του: παραλίες και μπάνια, πανηγύρια και Δεκαπενταύγουστο, συνευρέσεις και μνήμες και, στο τέλος, επιστροφές στις τελετές της ρουτίνας των άστεων. Και μένουν εντέλει, για να περάσουμε ίσως μέρος του χειμώνα, αν ζούσαμε σε κάποια κανονικότητα, κάτι σαν απόνερα από μέθη, ψιλο-ζαλάδα, ψιλο-πονοκέφαλος, «γλώσσα» πέτσινη και δυσθυμία... χανγκόβερ στον ήλιο. Η ζωή μας ως πολίτες, δηλαδή.

Οι παραλίες είναι ενδιαφέρουσες ως συνθήκη για να δεις το συλλογικό εαυτό μας απογυμνωμένο, εν τοις πράγμασι: παχυσαρκία με μπραζίλιαν μαγιό -αυτό το βαθύκοφτο βρακί απ’ όπου ξεχειλά πληθωρική σάρκα με κυτταρίτιδα, ήταν must ελευθεριότητας εφέτος. Ευτυχώς, η ανδρική μόδα έχει αποτρέψει εν γένει το ανάλογο, δηλαδή το κολυμβητικό speedo με προπίπτουσα μπάκα.

Εύκολα, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι οι δημιουργοί των «Pokemon Go» είναι «Έλληνες» ή συχνοί επισκέπτες της χώρας. Μάλλον θα εμπνεύστηκαν από την πάγια εικόνα της Ελληνίδας μαμάς με προτεταμένο τον κεφτέ να κυνηγά να πιάσει το «ατίθασο», που ήταν τυπική -και- εφέτος. Συχνά, υπό τις οδηγίες του ξαπλωτού πατέρα και το απηυδισμένο βλέμμα της πεθεράς για την άτσαλη και ανεπαρκή τεχνική της νύφης της.

Σε μια τέτοια συνθήκη, γίνεσαι αθέλητα λαθρ-ακροατής. Μεταξύ δημοσίως εκτεθειμένων -καθότι όλοι μιλούν δυνατά- τυπικών προβλημάτων, τσιλιμπουρδισμάτων, αποριών, συχνά φθόνου και ενίοτε Τσίπρα, διαπιστώνεις ότι το εθνικό κι αγαπημένο σπορ των συμπατριωτών μας είναι η ...σκοποβολή.

Ποιό ποδόσφαιρο και ποιό μπάσκετ -άλλωστε τα τελευταία χρόνια μάς απογοητεύουν. Κορακάκη και ξερό ψωμί, ειδικά μέχρι να πάρει ο Πετρούνιας το χρυσό, οπότε γινόμαστε όλοι βαθείς γνώστες της βαθμολόγησης της ενόργανης γυμναστικής. Είναι εντυπωσιακό το πώς είναι γνωστές οι τεχνικές και τα κριτήρια στο αεροβόλο πιστόλι από τα 25 μέτρα στο μέσο Έλληνα!

Το δυστυχές είναι ότι τα πληρώματα της κωπηλασίας -παρά τις πανάξιες προσπάθειες και επιδόσεις τους- δεν κατέκτησαν μετάλλιο. Γιατί τότε ποιός μας έπιανε στο πραγματικά εθνικό μας άθλημα: καθιστοί, τραβάμε κουπί προς τα πίσω, εάν έχετε παρατηρήσει...

Κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα κακόγουστα, συμβαίνουν κάποια γεγονότα άξια κληρονόμησης. Ο 36χρονος Σπύρος Γιαννιώτης, μαραθωνοδρόμος της θάλασσας, έκοψε το νήμα με τον ίδιο ακριβώς χρόνο με το συναθλητή του από την Ολλανδία. Κατετάγη όμως δεύτερος, επειδή, όπως ο ίδιος είπε, «έχασε τη χεριά» στο συγκλονιστικότερο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος.

Οι επικεφαλής της ομάδας μας, έκαναν ένσταση ζητώντας να δοθούν δύο χρυσά, όπως συμβαίνει συχνά. Ο Γιαννιώτης, αυτός που τέλειωνε εκείνη τη στιγμή την πολύχρονη προσπάθεια του, αυτός που έχει διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα κολυμπώντας, αυτός που οι συγκεκριμένες συγκυρίες ευνοούσαν ώστε να αποχωρήσει με ένα χρυσό μετάλλιο, «έκοψε» την ένσταση.

Στην παραλία δεν τον καταλάβαμε, άσε που ο «εξυπνάκιας υπηρεσίας» θυμήθηκε ότι η μητέρα του είναι Αγγλίδα, άρα επηρεάζεται από αλλότρια ήθη, ο «βλαξ». Έχουμε μάθει να κολυμπάμε στο λασπώδες τέλμα που δεν βλέπουμε ή δεν ανεχόμαστε μαθήματα ανώτερης στάσης.

Πίσω λοιπόν στα τετριμμένα του ο καθένας μας. Μάζεψα πετσέτες, σαγιονάρες και αντηλιακά κι ανηφορίζω για το Λόφο. Πάω να βάλω θέματα για την εξεταστική κάποιων 40αρηδων, που «επιτέλους δικαιώθηκαν ως αιώνιοι φοιτητές για το δικαίωμα στη γνώση» και επιστρέφουν στα έδρανα. Εύχομαι να θυμούνται πού πέφτει το Πανεπιστήμιο...

Και του χρόνου! Καλό χειμώνα!