Άγριο και βάναυσο πράμα ο παρερχόμενος Χρόνος, ο πανδαμάτωρ σαδιστής, όχι μόνον ως πριονιστής της βιολογικής ευρωστίας μας, αλλά ως καταδείκτης της αυταπάτης μας δια της συντριβής της ελπίδας. Δικαίως ο Ζ. Ατταλί, ο τελευταίος ίσως φωτεινός νους στην Ευρώπη, άλλαξε το αρχικό γράμμα του όρου από Χ σε Κ, ο Χρόνος - Κρόνος, η θεότητα που τρώει τα παιδιά της, ιδιαίτερα τα άμυαλα και άσωτα εξ αυτών! 

Ήταν στα πρόθυρα της έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ, το 2014, όταν διάφοροι βετεράνοι των ΄60ς ξιφουλκούσαν ιθαγενώς και διεθνώς, υπέρ του ριζοσπαστισμού του ως εναλλακτικής για την Ευρώπη.

Και μέσα στη μέθη της επερχόμενης επικράτησης του -και λόγω της τότε ανερυθρίαστης εκτέλεσης της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από τους ισχυρούς του διεθνούς χρηματο-πιστωτικού καπιταλισμού που σαφώς και σοφώς επένδυσε στον Τσίπρα, ας μην το ξεχνάμε- οι λαλίστατοι «διανοούμενοι» έκαναν πάρτι, μεταξύ των παραγράφων του Μπαλιμπάρ και του Ντεριντά και των επιγόνων τους!

Βγήκαν τότε, αστέρες κι αστεράκια, αριστερο-τέχνες σκιέρ της παραδοξολόγου σχετικιστικής διανόησης, να επικροτήσουν τη διχαστική προοπτική της διαφοροποίησης «είσαι ή δεν είσαι ΣΥΡΙΖΑ»! 

Η φιλελεύθερη σκέψη και διανόηση, που θα μπορούσε να στηριχθεί στο Χάγιεκ, το Μαλρώ, τον Αρόν, ακόμα και τον Καμύ ή σε νεότερους, όπως ο Μινκ, ο Γκίντενς ή ο Μπεκ, εσιώπα. Άλλωστε, στην Ελλάδα, μετά τον Τσάτσο, τον Κανελλόπουλο ή το Σεφέρη, η φιλελεύθερη παράταξη επί δεκαετίες θεωρεί ότι δε χρειάζεται να σκέφτεται... αρκεί η κατά περιόδους εφαρμογή των Νόμων της Μηχανικής του Νεύτωνα επί των ώριμων φρούτων, ώστε να βιώνει σύντομες περιόδους κυβερνητικής εξουσίας!

Ανάμεσα στον Τσόμσκυ ή τον Στόουν -που άνευ προσωπικού κόστους έλεγαν την τζάμπα παρόλα τους- υπήρχαν ο δήθεν σοβαρός Σλαβόι Ζίζεκ, ο επί παντός επιστητού Σλοβένος φιλόσοφος-κονφερανσιέ ή, περιέργως, ο Γιάννης Σταυρακάκης, ο εκ των σημαντικών πολιτικών επιστημόνων της χώρας.

Η περίπτωση τους, όσον κι αν συγκλίνει εντέλει, είναι κατ’ αρχήν διαφορετική ως προς το βαθμό επιστημονικής αυστηρότητας στις τοποθετήσεις τους. Υποθέτω ότι οι ενδιαφερόμενοι δε ξεχνούν την περιβόητη σαχλαμάρα του Ζίζεκ, ενώπιον του χαμογελαστού Τσίπρα, ότι «... το τεστ που πρέπει να γίνεται στους ανθρώπους από εδώ και πέρα πρέπει να είναι το εξής: αντί να τους ρωτάμε τί πιστεύουν για την Ευρώπη, πρέπει να τους ρωτάμε τι πιστεύουν για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη δική μου άποψη, το δημοκρατικό μέλλον πρέπει να έχει ως εξής: όλοι αυτοί οι άνθρωποι να πάρουν εισιτήριο πρώτης θέσης χωρίς επιστροφή στα γκουλάγκ...» (Ζάγκρεμπ, 6ο Subversive Forum, Μάιος 2013).

Όπως, δε θα ξεχνούν το εφεύρημα του Σταυρακάκη -και του Σεβαστάκη- περί «αγαθού λαϊκισμού» (Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση, Νεφέλη, 2012): «... το κρίσιμο ερώτημα είναι μάλλον το εξής: πώς είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί ένας υπεύθυνος λαϊκός-δημοκρατικός πόλος - ένας υπεύθυνος, δημοκρατικός λαϊκισμός; ... Πρόκειται για ένα στοίχημα ανοιχτό, μιας και ο δεσμός ανάμεσα στα λαϊκά-δημοκρατικά αιτήματα και τον φορέα, το πολιτικό υποκείμενο, που θα κατορθώσει να αναλάβει την αντιπροσώπευσή τους είναι αμφίδρομος, χαρακτηρίζεται από πλαστικότητα.

Ο πολιτικός φορέας κατασκευάζει, επινοεί εκείνο που συγχρόνως αντιπροσωπεύει· προσφέρει στο “λαό” μορφή και προσανατολισμό...». «Δημοκρατικός λαϊκισμός», απίστευτα πράγματα!!!

Κι ύστερα ήλθε η Βαρουφακιάδα και το 3ο/4ο Μνημόνιο κι ό,τι ζούμε σήμερα, από φόρους έως την «πλαστικότητα» και τον «προσανατολισμό» στην Παιδεία, τη Δικαιοσύνη και την Ενημέρωση, μεταξύ άλλων.

Η τρέχουσα φυλλορροή του ΣΥΡΙΖΑ δε φαίνεται στα τετριμμένα της καθημερινότητας: ούτε στην αλλαγή στάσης της ριζοσπαστικοποιημένης μικροαστής γειτόνισσας έναντι του κάθε ΕΝΦΙΑ, ούτε στις αθλιότητες των «λαϊκών παρεμβάσεων» κάθε φορά που ένας «Πολάκης» πάει να εξεμέσει τα πάθη των ιδεοληψιών του σε περιορισμένα ακροατήρια... Αντιθέτως, εμφανίζεται στη μεγάλη σιωπή των διανοούμενων ή την απότομη στροφή των πλέον προβεβλημένων εξ αυτών.

Σήμερα, ο Ζίζεκ γράφει, στο «Open Democracy», ένα προβεβλημένο forum του «χώρου» (Ιούλιος, 2016), με αφορμή το Brexit: «... Η άμεση δημοκρατία είναι ο τελευταίος μύθος της Αριστεράς, και η ΕΕ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να κριθεί από δημοψηφίσματα... Η κοινή γνώμη δεν έχει πάντα δίκιο. Μερικές φορές νομίζω ότι κάποιος πρέπει να παραβιάζει τη θέληση της πλειοψηφίας...

Το δημοψήφισμα έθεσε μια ψεύτικη επιλογή, προσφέροντας μια λύση εντός του κράτους-έθνους για διακρατικά προβλήματα. Η ΕΕ είναι σε κατάσταση αδράνειας, και συμμερίζομαι αυτή την οργή του λαού. Αλλά ποιό θα είναι το αποτέλεσμα; Η Βρετανία θα χάσει μήνες, χρόνια σε παρατεταμένες διαπραγματεύσεις με έναν κακό συμβιβασμό στο τέλος - διάστημα κατά το οποίο θα έχει μειωθεί ο χώρος για πραγματική αλλαγή... Η βρετανική στάση, που αφήνει την ΕΕ στην τύχη της, είναι η λογική της λάθος εποχής σε μια εποχή με παγκόσμια προβλήματα: οικολογία, βιοτεχνολογία, πνευματική ιδιοκτησία.

Η Βρετανία ολομόναχη θα είναι ακόμα πιο ευάλωτη, εκτεθειμένη στην πίεση του διεθνούς κεφαλαίου, χωρίς καμμία από τις προστασίες. Δεν βλέπω καμία δύναμη στο να στέκεται μόνη της...». Η λενινιστική «κωλοτούμπα» του Ζίζεκ συνεχίζεται ως εξής: «...Είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση: η κρίση αυτή θα έπρεπε να είναι ιδανική για την Αριστερά, αλλά η Αριστερά δεν έχει καμμία απάντηση...». Λέει ότι έχει κουραστεί από τις μαζικές κινητοποιήσεις χωρίς σχέδιο, είτε στην πλατεία Συντάγματος, είτε στην πλατεία Ταχρίρ. «…Έχω βαρεθεί αυτές τις διαδηλώσεις του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων.

Ένα σύντομο χρονικό διάστημα ενθουσιασμού, όπου είμαστε όλοι μαζί - και μετά; Οι απλοί άνθρωποι δεν βλέπουν αλλαγή...», και καταλήγει «...Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε παραδειγματικά αυτή την αληθινή τραγωδία: την μια μέρα κερδίζει, και την επόμενη μέρα παραδίνεται. Δεν είναι μια “προδοσία”, αλλά μια πραγματική τραγωδία - ένα ριζοσπαστικό αδιέξοδο... Εμπιστεύομαι την Αριστερά όλο και λιγότερο. Ό,τι ειπώθηκε για τον Γιάσερ Αραφάτ είναι αλήθεια και για την Αριστερά - ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να χάσει μια ευκαιρία...».

Κι ο Σταυρακάκης; Όταν έπρεπε να γράψει με επιστημονική σοβαρότητα ώστε τα πονήματα του να τύχουν ενδιαφέροντος και δημοσίευσης στο διεθνές ακαδημαϊκό περιβάλλον, υποστήριξε (Journal οf Political Ideologies, 2014), «...ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως ένα αριστερο-λαϊκίστικης διάρθρωσης κόμμα... όμως δε θέτει εν κινδύνω τις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες...». Συμπέρασμα; Εσείς τί καταλαβαίνετε από αυτή τη διάγνωση; Εγώ, ταπεινά, καταλαβαίνω την πλήρη ισορροπία μεταξύ αυταπάτης και εξαπάτησης!

Με όλα αυτά στο κεφάλι, ως ζαλισμένος, με ένα είδος συνειρμικού αυτοματισμού, ανέβλυσε μέσα μου ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου:

«... Σβήνουν τ’ άστρα ένα ένα/Κι όσα σου ‘χα ειπωμένα
Γίναν δάκρυα παγωμένα,/γίνανε σιωπή...»!

Το πρόβλημα είναι ότι το τραγούδι του Μάνου καταλήγει στο ότι «...δεν υπάρχει ούτε φώς ούτε λυχνάρι, να μας βγάλει από το ψέμμα και από την ντροπή...». Ακούτε, εκεί στα ανώγεια της φιλ-ευρωπαϊκής, δημοκρατικής Αντιπολίτευσης; Μπα... μάλλον κώφωσις επικρατεί! Έναν πολιτικό ΩΡΛ, ρε παιδιά, να βρούμε!