Φίλος καλός μου έλεγε ότι στο τοπικό ιδίωμα της Μάνης ξεχωρίζει μια ιδιαίτερη λέξη: ανάχρα! Σ’ αυτόν τον τόπο της πέτρας, του ήλιου, των ιδιαιτεροτήτων της οικιακής οικονομίας, της οικογενειακής και κοινωνικής οργάνωσης, η λέξη υποδηλώνει ένα αντικείμενο που κρατιέται πάντα ως απόθεμα, ώστε να χρησιμοποιηθεί ανά χρεία, σε στιγμές μεγάλης ανάγκης δηλαδή... Περίεργες συνέχειες, πολιτισμικά κατοχυρωμένες, στη Γλώσσα, τη νεκρή κατά Φίλη...

Κι αν η μανιάτικη οικογένεια έβαζε στην άκρη ένα γεωργικό εργαλείο, ένα τουφέκι ή ένα σακί όσπρια για την επιβίωσή της, ποια είναι άραγε η πολιτική ανάχρα μας, τώρα που μας πήρε το ποτάμι; Υποθέτω ότι δεν είναι οι πάσης φύσεως υπενθυμίσεις της στρατηγικής συλλογής «αυταπάτης» που ανέδειξε ο Αλέξης ενώπιον ενός οργισμένου πληθυσμού, ευεπίφορων στην πολιτική παράνοια ψηφοφόρων! Υποθέτω, επίσης, ότι δεν μας τιμά η κατάδυση, ως συλλογικό πολιτικό υποκείμενο, στα στάδια της κατάθλιψης και της ανενεργού στάσης, όπως η αποστροφή, ο θυμός, η έλλειψη προοπτικής και η έλλειψη διάθεσης δημιουργίας!

Αντιθέτως, το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι τι θα συμβεί στη χώρα και την οικονομία της εάν την ερχόμενη Πέμπτη μάς προκύψει Brexit; Με άλλα λόγια, μια γιγάντια ανατροπή στα θεμέλια του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος; Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ουδείς γνωρίζει και προβλέπει τα μελλούμενα και ότι οι πάντες σφυρίζουν αδιάφορα είναι το μέτρο της συντριβής της πολιτικής, υπό την εύχαρη και φαιδρά τρέχουσα διακυβέρνησή μας.

Μεταξύ Αλέξη, Καρανίκα και Κατρούγκαλου! Αντιθέτως, το επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής διαπάλης εντοπίζεται στο ποιος θα αποδειχθεί βλακωδέστερος, αθλιότερος ή χυδαιότερος στην κριτική υποστήριξη ή απόρριψη των «Παραιτηθείτε»!

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ΣΥΡΙΖΑ· οι άνθρωποι είναι «μαιτρ» της επικοινωνιακής αερολογίας: μπορούν να πουλήσουν καταψύκτη σε Εσκιμώους! Με ευθύνη των Εσκιμώων, βεβαίως, βεβαίως, για να μη γελιόμαστε! Το πρόβλημα εντοπίζεται στη Δημοκρατική Αντιπολίτευση, καθότι ως θεσμός είναι αυτή που εγγυάται τη διαχρονία του πολιτικού συστήματος, κατά περίπτωση, συγκυρία και εναλλαγή.

Τι μας λένε οι δημοσκοπήσεις και κυρίως οι «κουβέντες» με τους γύρω μας; Αυτό που λέγεται «παράσταση νίκης»! Πρόκειται περί πολιτικής κατάρρευσης της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία όμως εμφανίζει δημοσκοπικές αντιστάσεις, λόγω της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης των συμπολιτών μας. Εκτιμώ ότι οψέποτε φτάσει η στιγμή μιας εκλογικής επιλογής, το διακύβευμα θα έχει απολύτως απαξιωθεί στο επίπεδο της προσωπικής σύγκρισης μεταξύ Α. Τσίπρα και Κ. Μητσοτάκη! Δε μας τιμά το γεγονός ως πολίτες, αλλά μάλλον έτσι θα είναι...

Σ’ αυτό που θα είναι το μεγάλο πολιτικό «ρινγκ», ποιος θα κερδίσει στα σημεία; Είναι λάθος να θεωρηθεί ότι τα αδύναμα σημεία του ενός θα είναι τα δυνατά σημεία του άλλου! Καθότι μιλάμε για δύο διαφορετικούς Κόσμους, πλέον. Για δύο Ελλάδες, κατάφωρα διακριτές και απόλυτα διαχωρισμένες! Η Ελλάδα του Πολάκη και η Ελλάδα του Χατζηδάκη δε συνυπάρχουν, δε συνοψίζονται κι είναι θέμα πελατειακών συναθροίσεων και αριθμών το ποια προηγείται! Αυτός είναι ο δομικός διχασμός κι όχι οι μπούρδες τύπου Κυρίτση που κατά καιρούς εκστομίζονται. Η κρίση ανέδειξε τη φύση του προβλήματος μας: δεν ήταν ποτέ οικονομικό ή νομισματικό· ήταν πάντα πολιτισμικό!

Θα είναι πραγματικά σουρεαλιστικό αυτό που θα μας συμβεί σε μέλλουσες εκλογές. Ο αμφιλεγόμενος πολιτικός χαρακτήρας των Τσίπρα και Μητσοτάκη ως δυνητικές πολιτικές επιλογές θα γίνεται πιο ελκυστικός -ή αντίθετα πιο αποκρουστικός- κάθε φορά που οι Έλληνες θα τους βλέπουν και θα τους ακούν. Όσον κι αν η αντικειμενική σύγκριση προσόντων μεταξύ τους είναι συντριπτική υπέρ του Κυριάκου: τα αποθέματα γνώσεων, παιδείας και εμπειρίας μεταξύ ενός προβεβλημένου αποφοίτου φημισμένων πανεπιστημίων και ενός μετρίου πτυχιούχου ενός κάποτε σημαντικού ελληνικού Πολυτεχνείου δε συγκρίνονται, ιδιαίτερα στην περίπτωση «μηχανικού» που κάνει στροφή 360ο μοιρών!

Ας μη γελιόμαστε! Η μεγάλη αδυναμία του Μητσοτάκη είναι ότι μοιάζει να ενσαρκώνει το πολιτικό κατεστημένο σε μια στιγμή που οι Έλληνες είναι θυμωμένοι με το σύστημα και θέλουν αλλαγή. Το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη. Έχει τη φήμη, δικαίως ή αδίκως λόγω ονόματος, ότι κρύβει πράγματα. Ότι συγκαλύπτει, αντί να αναλαμβάνει τον κίνδυνο να είναι πιο ανοιχτός. Εκεί θα κριθεί εντέλει, εάν αποζητά θετική ψήφο εμπιστοσύνης!

Αντίστροφα, η μεγάλη δύναμη του Τσίπρα -του Ν. Παππά για την ακρίβεια- είναι ότι διαθέτει μια πανούργα αίσθηση για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα σύγχρονα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχει την ικανότητα να διαμορφώνει και να κατευθύνει τη συζήτηση εκεί που θέλει. Έχει την παράξενη ικανότητα να κάνει δηλώσεις που θα κυριαρχήσουν για ημέρες και να προβάλλει επιχειρήματα που θα αιχμαλωτίσουν την προσοχή.

Δεν φοβάται να υποστηρίξει ανορθόδοξες απόψεις και ξέρει πώς να μιλάει κατευθείαν στο θυμό που υπάρχει στο εκλογικό σώμα. Είναι πρόθυμος να πει τα πράγματα που μερικοί ψηφοφόροι θέλουν να ακούσουν, χωρίς να έχει όρια ως προς τι είδους ρητορική θα χρησιμοποιήσει. Και φυσικά είναι πάντα το προτιμητέο κουτσό αουτσάιντερ σε μια στιγμή που οι ψηφοφόροι απεχθάνονται το σύστημα...!

Διαβάσατε καλά τις δύο προηγούμενες παραγράφους; Τι θα λέγατε εάν σας έλεγα ότι στην πραγματικότητα είναι απόσταγμα/σύνοψη από άρθρα-απόψεις για τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ μεταξύ Τραμπ και Κλίντον, στη Γαλλία για τη Λεπέν, στην Αγγλία για το Φάρατζ και το Brexit, στην Ιταλία με τον κλόουν Γκρίλλο κ.λπ... Δεν είναι μέγα κρίμα για την Αριστερά ότι ο Τσίπρας εμπλέκεται σ’ αυτήν τη διελκυστίνδα απαξίωσης; Και δεν πρέπει ιστορικά να «τιμωρηθεί» γι’ αυτό που έκανε και κάνει; Όχι το μνημόνιο, αλλά το γελοίο εκπασοκισμένο καθεστωτισμό του;

Ανάχρα πολιτικής! Το θέμα είναι τι και ποιον θα βάλουμε στην άκρη για μια στιγμή ανάγκης...