Υπήρχε μια συνήθεια τα παλιά χρόνια, κάθε βασιλιάς και ηγεμόνας να προσαγορεύεται με ένα επίσημο παραγκώμι (παρατσούκλι) δίπλα στο όνομά του. Το φαινόμενο θα το συναντήσουμε σ’ όλη την παγκόσμια ιστορία.

Ο Μνήμων, ο Φιλοπάτωρ, ο Πωγωνάτος, ο Τραυλός, ο Πορθητής, ο Κοπρώνυμος. Σωματικές και ψυχικές ιδιαιτερότητες, αλλά και συμβάντα στα οποία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο ο βασιλιάς ή διάδοχος, ήταν οι αιτίες που του χάριζαν εφ’ όρου ιστορίας, μια «χτυπητή» επωνυμία.

Ο Αρταξέρξης ο Α΄, βασιλιάς της Περσίας και γιος του Ξέρξη, του γνωστού πρωταγωνιστή των Θερμοπυλών και της Σαλαμίνας, ήταν ένας σχετικά διαλλακτικός και μετριοπαθής βασιλιάς. Η μόνη του σκληρή πράξη ήταν, μόλις ανήλθε στο θρόνο, να ξεπαστρέψει τον στρατηγό Αρτάβανο, το φονέα του πατέρα του και τριών αδελφών του.

Αυτός λοιπόν ο Αρταξέρξης επονομαζόταν «Μακρόχειρας».
Μη φανταστεί τώρα κανείς ότι το επώνυμο αυτό είχε σχέση με λοβιτούρες και λαθροχειρίες. Άλλωστε δεν ζούσε σε καμιά σύγχρονη χώρα της απάτης και της διατεταγμένης διαφθοράς… Τον είπαν έτσι γιατί απλά γεννήθηκε με το ένα χέρι μακρύτερο.

Όλη αυτή η ιστορία μού ήρθε συνειρμικά τις προάλλες όταν άκουσα στην τηλεόραση να κατηγορούν οι αντίπαλοί του, το ρεπουμπλικάνο υποψήφιο της αμερικανικής προεδρίας, Trump (με την ευκαιρία, να ένα όνομα που μπορείς να αλλάξεις το φωνήεν -για τους αγγλομαθείς- και να παίξεις σε δυο ταμπλό…) και να τον λένε «μικρόχειρα», ότι δηλαδή έχει κοντά χέρια.

Και δεν είναι τόσο το ανούσιο και γελοίο του πράγματος, και το ότι αναγκάζονται οι μονομάχοι να χρησιμοποιούν όλα τα χτυπήματα σ’ αυτό το ειδεχθές τηλεοπτικό «παγκράτιο», όσο το ότι αποκαλύπτεται έτσι ποιες είναι οι προτεραιότητες στη μάχη των επιχειρημάτων ενός τόσο κρίσιμου θεσμού, ενός θεσμού που καλώς ή κακώς είναι προορισμένος να διαχειριστεί και να κηδεμονεύσει τα πολιτικά πράγματα όλου του γνωστού και άγνωστου κόσμου.

Σε μια υπερχώρα που μαστίζεται από ανεργία, από τρομακτικές εισοδηματικές ανισότητες, από έλλειψη κρατικής πρόνοιας και περίθαλψης, από θολές εξαρτήσεις στην εξωτερική πολιτική και από έναν επικίνδυνο αναβιωμένο ρατσισμό ανάμικτο με μισαλλοδοξία, σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, φαίνεται ότι σώθηκαν τα επιχειρήματα και άρχισαν οι σωματομετρικές εκτιμήσεις.

Μάλιστα το επίθετο «μικρόχειρ», δεν ξέρω γιατί, ενόχλησε τόσο πολύ τον υποψήφιο, που αναγκάστηκε να διαβεβαιώσει το σώμα ότι ούτε τα χέρια του είναι μικρά, αλλά ούτε και κανένα άλλο μέλος του σώματός του (!), αποκρύπτοντας βέβαια επίθετα που δεν μπορούν να μετρηθούν με μόνη τη μεζούρα, όπως «μικρόνους», «μικρόψυχος» και τα τοιαύτα.
Δεν ξέρω τι να πω.

Ίσως πρόκειται για μια νεοπλασματική διαστροφή του καπιταλισμού: να παίζουν δηλαδή κάποιοι έξυπνοι στις πλάτες σου, το σκάκι της ζωής τους (και της ζωής σου), και συ να τους κοιτάς στο παντελόνι…

Τελικά αυτές οι καρναβαλικές αποχρώσεις των εκλογικών αναμετρήσεων δείχνουν δύο τινά: το ένα είναι ότι η πολιτική κάθε μέρα που περνάει, διεθνώς εκπίπτει, και το έτερο, ότι οι θιασάρχες αυτής της κωμωδίας είναι αθέατοι και δεν είναι καν οι πολιτικοί!