Όταν μιλάμε για φορολογικά και παντός είδους μέτρα, κάνουμε ένα (σκόπιμο) μαθηματικό λάθος: θεωρούμε όλα τα ποσά απόλυτα, ενώ θα έπρεπε να είναι απολύτως σχετικά, και θα εξηγήσουμε αμέσως το οξύμωρο του σχήματος.

Δυστυχώς, όταν ο λογαριασμός γίνεται εκβιαστικά και εκ των άνω, δεν λαμβάνονται υπόψη όλες οι μεταβλητές.
Κανονίζει η «κυβέρνηση-μπακάλης» επί χάρτου πόσα πρέπει να μαζέψει και όχι πόσα πρέπει να της δώσουνε.

Και όμως, μια ευδιοίκητη και ευνομούμενη πολιτεία το πρώτο που πρέπει να εξασφαλίσει στον προϋπολογισμό της είναι η αδιατάρακτη αναλογία των αριθμών.

Όταν αυξάνουν τα εισοδήματα, τότε μόνον αυξάνουν και οι φόροι, έστω και με την εφαρμογή ενός προοδευτικού συντελεστή, για να εξομαλύνονται οι υπερβολές και οι υπερβολικές αδικίες.

Το αντίθετο θα προκαλέσει, με μαθηματική ακρίβεια, αδικίες τρομακτικές και απάνθρωπες. Το είδαμε και το ζήσαμε στα τεκμαρτά εισοδήματα, στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων και στους φόρους επί μη (!) φορολογητέας ύλης.

Θα μπορούσε να υποστηριχθεί με έκπληξη ότι μια μείωση όλων των μισθών και των συνολικών συντάξεων κατά το ήμισυ (50%) δεν θα ήταν καθόλου δυσάρεστη στο λαό, εάν μειώνονταν ταυτόχρονα κατά 50% οι φόροι, τα τέλη και τα τιμολόγια των δημοσίων επιχειρήσεων.

Δεν συμβαίνει όμως αυτό, και ας χρησιμοποιήσουμε κάποιες μαθηματικές υποθέσεις:
Έστω ότι έχουν περικοπεί μέχρι σήμερα μισθοί και συντάξεις κατά 35%. Απ’ την άλλη έχουμε αυξήσεις 10-20% των δημοσίων επιχειρήσεων (φως, νερό, τηλέφωνο), των εισιτηρίων και των βασικών ειδών διατροφής.

Έχουμε επίσης αύξηση περίπου 30% των εξόδων υγείας και παιδείας και γύρω στο 50% των φόρων και εισφορών (φόρο εισοδήματος, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, τέλη), που σημαίνει μεσοσταθμικά μια μέση αύξηση 35%, με αποτέλεσμα να φτωχοποιείται ο μέσος πολίτης κατά 70% (35+35) μέσα σε μια πενταετία.

Ένας δημοσιογράφος προχθές συνέκρινε τη φορολογία μας με τον κεφαλικό επί τουρκοκρατίας φόρο, κακώς βέβαια, γιατί και η «δεκάτη», δηλαδή ο φόρος επί των γεωργικών εισοδημάτων και κατά την τουρκοκρατία και στην Ελλάδα πριν να εφαρμοσθεί (το 1919) η φορολογία εισοδήματος ήταν όπως μαρτυρεί και η λέξη 10%, αλλά και ο τουρκικός ατιμωτικός κεφαλικός φόρος, το λεγόμενο «χαράτσι», εκ του τουρκικού harac και αυτού εκ του αραβικού kharadj (που κατά πάσαν πιθανότητα πρόκειται για την ελληνική λέξη «χορηγία»!), ήταν διαβαθμισμένος κατά κατηγορία πολιτών από 1 έως 4 φλουριά και περίπου στα ίδια ποσοστά, δηλαδή ένα 10%.

Να σημειωθεί εδώ ότι με το 10% οι σουλτάνοι έχτισαν μπλε τζαμιά, ενώ εμείς με το 70% δεν μπορούμε να κλείσουμε ούτε τις λακκούβες μας και ενισχύουμε και το «πολιτιστικό» παιδομάζωμα της Ευρώπης!...

Επειδή λοιπόν η εξίσωση δεν λύνεται και θα πρέπει ο κόσμος να ιεραρχήσει τις βιοτικές του ανάγκες, το πρώτο έξοδο που θα αμεληθεί θα είναι οι φόροι, με οποιοδήποτε τίμημα και συνέπεια.

Η τήρηση των νόμων είναι βέβαια μια μέγιστη κατάκτηση της ανθρώπινης κοινωνίας, αλλά πολύ φοβάμαι ότι, μέσα σε ένα τέτοιο άδικο σύστημα, η φοροδιαφυγή είναι ένα λαϊκό αμυντικό όπλο, που εντάσσεται -είτε το θέλουμε είτε όχι- στη φιλοσοφία και τη λογική του ακροτελεύτιου άρθρου του συντάγματος!

Και επειδή τώρα τελευταία είναι της μοδός οι αναφορές στην αρχαία και τη βιβλική γραμματεία (Σίσυφος, παραβολή του σπορέως κ.λπ.), ο νους μου πάει στον Τάνταλο, τον αρχαίο βασιλιά της Φρυγίας που τιμωρήθηκε στην άλλη ζωή από τους θεούς περίπου με τον ίδιο τρόπο που τιμωρούνται πολλοί συμπατριώτες μας στην τωρινή: να πεινάει και να σηκώνονται τα κλαδιά με τα μήλα για να μη τα φτάσει και να διψάει και, μόλις σκύψει να πιει, να φεύγει το νερό.

Και ο Τάνταλος δικαίως, γιατί κορόιδεψε τους θεούς (τους έκανε τραπέζι κι έσφαξε και μαγείρεψε το γιο του τον Πέλοπα για να δει αν θα το καταλάβουν!).

Ο Νεοέλληνας όμως γιατί;
Γιατί πίστεψε σ’ ένα καλύτερο αύριο;…