Στην υπερτρισχιλιετή ιστορία μας ξέραμε οι Έλληνες μέχρι σήμερα τους επτά σοφούς. Τους γνωστούς επτά σοφούς, στους οποίους συμπεριελήφθη και ο Περίανδρος, ο τύραννος της Κορίνθου, για το λόγο μάλλον ότι το συμπόσιο και η συνάθροισή τους πραγματοποιήθηκε στην Κόρινθο με δική του πρωτοβουλία (αλλά και τούτο δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο).

Πολλοί μάλιστα γραμματικοί αντικαθιστούν κάποιους ή προσθέτουν κάποιους άλλους, όπως τον Πυθαγόρα το Σάμιο, τον Επιμενίδη τον Κρήτα, τον Ανάχαρση το Σκύθη, το Μύσωνα το Χηνέα (Λακεδαιμόνιο) κ.ά.

Οι εν λόγω υπήρξαν πράγματι σπουδαίοι άνδρες αποδεδειγμένης αξίας και σωφροσύνης, ωστόσο το επίθετο σοφός -που ανακινήθηκε πάλι πρόσφατα με τις «επιτροπές των σοφών»- είναι αμφισβητούμενη έως απροσδιόριστη προσηγορία και τίτλος.
Όταν, όπως τώρα, φτάνει ο πολιτικός κόμπος στο χτένι, όταν στοιβάζονται τα άλυτα θέματα και γίνονται βουνό τρισθεόρατο, τότε προστρέχει η κυβέρνηση στη λεγόμενη επιτροπή των σοφών, η οποία βέβαια γνωματεύει κατόπιν εορτής και αφού τα προβλήματα (συνήθως τα ασφαλιστικά) έχουν πλέον εξανθήσει.

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι σοφοί; Αστεία πράγματα. Σοφοί είναι οι προμηθείς. Αυτοί που προβλέπουν τα προβλήματα και ανοίγουν δρόμους των λύσεων, λύσεων που είναι εποικοδομητικές, φυσικές (δηλαδή δε διαταράσσουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων) και προπαντός είναι σύμφωνες με τα όνειρα και τις ανάγκες του λαού.

Κάποιοι χαρισματικοί πολιτικοί θα μπορούσαν κατ’ επιείκειαν να οικειοποιηθούν τον επίζηλο τίτλο, όμως πραγματικός σοφός (homo sapiens) είναι ο απλός άνθρωπος που αναγκάζεται να λύσει τα προβλήματα της ζωής και εξ αυτού και συλλήβδην όλος ο λαός, του οποίου η λαϊκή λεγόμενη σοφία αποκρυσταλλώνεται στις δέλτους των παροιμιών.

Η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το λαό, όταν τα βρει μπαστούνια πάει στις επιτροπές των σοφών -γράφε καφετζούδες. Αυτοί τον ψαρεύουν και ο λαός πίνει τον πικρό καφέ και πληρώνει για να μάθει τα γνωστά του βάσανα. Να γιατί θ’ ακούσουμε πολλές φορές τους ποιητές να τον λένε «προδομένο».

Πήγε λοιπόν η κυβέρνηση στην επιτροπή των σοφών να μάθει σοφά πράγματα, πώς δηλαδή ορίζουμε ως «πλούσιο» έναν συνταξιούχο που παίρνει 1000 ΕΥΡΩ το μήνα και τα έξοδά του μαζί με τους φόρους είναι 2000 (!), εκτός και αποφασίσει να τρώει «ακρίδες και μέλι άγριον».
Ή πώς είναι δυνατόν να δουλεύει κάποιος με τρίωρη απασχόληση, να ταΐζει μια οικογένεια και με τις εισφορές του να πάρουν τέσσερις άνθρωποι σύνταξη και να έχουν όλοι αυτοί περίθαλψη και κοινωνική πρόνοια!

Ή, ακόμα, πώς είναι δυνατόν να δουλεύουν όλα ρολόι σ’ αυτήν τη χώρα χωρίς Τράπεζες, μια ελληνική ευρεσιτεχνία παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Αντί όμως για τους σοφούς, θα μπορούσαμε να διαβάσουμε λίγη ιστορία από την ιστορία μας, που καλύπτει όλες τις σύγχρονες αναζητήσεις μας.
Ο Αδαμάντιος Κοραής (που κατά σύμπτωση αποκαλούνταν κι αυτός σοφός και διδάσκαλος του γένους) έγραφε στις παρατηρήσεις του επί της μεταφράσεως του «Τραπεζιτικού» του Ισοκράτη: «Στα έθνη που δεν υπάρχουν Τραπεζίτες ψυχομαχεί η βιομηχανία, οι τέχνες, οι επιστήμες και το εμπόριο που είναι όλα πηγές της ευζωίας και της ευδαιμονίας». Αυτά το 1800!

Ρήσεις περί της οικονομίας θα βρούμε σε πολλούς συγγραφείς (στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, το ρήτορα Λυκούργο κ.ά.). Στον «Οικονομικό» του Ξενοφώντα διαβάζουμε:
Στη συνομιλία τους ο Σωκράτης και ο Κριτόβουλος συμφωνούν ότι «περιουσία μας είναι κάτι μόνο αν γνωρίζουμε πώς να το χρησιμοποιούμε». Σήμερα περιουσία είναι ό,τι δίνει φόρο.
Παρακάτω ο Σωκράτης και ο Ισχόμαχος συμφωνούν ότι, «εάν ο κύριος είναι αμελής και κακός, δε μπορεί να είναι συνεπείς και καλοί οι υπηρέτες και οι υφιστάμενοί του», προσδιορίζοντας τη σπουδαιότητα και το ρόλο της διοίκησης.

Και σε ένα σημείο εκθειάζουν τη Γεωργία και τη θεωρούν βάση όλης της οικονομίας, επιστρατεύοντας το παράδειγμα του Πέρση βασιλιά Κύρου, όταν αυτός έδειξε στο Λύσανδρο το βασιλικό κήπο των Σάρδεων, ένα γεωπονικό αριστούργημα, και ομολόγησε με υπερηφάνεια ότι ο ίδιος μέτρησε, ταξιθέτησε και φύτεψε τα φυτά!

Σήμερα η τύχη της Γεωργίας κρέμεται κι αυτή από τις γνωμοδοτήσεις της επιτροπής των σοφών, που δε μπορούν να ξεχωρίσουν το μήλο από το γεώμηλο!...