Μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις, λόγω του πυκνού πολιτικού χρόνου αλλά και της ασάφειας, χάνεται συχνά η σημασία των αριθμών στη διαμόρφωση του Ορθού Λόγου και της πολιτικής.

Οι αριθμοί είναι ο ένας από τους πυλώνες της Γλώσσας, δηλαδή του μέσου επικοινωνίας του Ανθρώπου· ο άλλος είναι οι έννοιες. Έχουμε μάθει ή προσπαθούμε να μάθουμε ότι δια της «ασάφειας» μπορούμε να κάνουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε. Από τη στήλη αυτή, έχουμε κατ’ επανάληψη αναφερθεί στα δεινά του σχετικισμού. Προσφάτως -και τουλάχιστον πρόσκαιρα- μάθαμε ότι εάν η «ασάφεια» είναι δημιουργική γίνεται και μέσο άσκησης πολιτικής. Βοηθά ακόμα και να κτισθούν καριέρες...

Οι αριθμοί είναι όμως αμείλικτοι! Το γνωρίζουμε από την εποχή του Πυθαγόρα -ή μήπως το ξεχάσαμε; Μέγα το νοητικό δράμα για τους οικονομολόγους: οι αριθμοί αντιστέκονται στην «ασάφεια»!
Θα παραθέσω μερικά παραδείγματα, απολύτως ενδεικτικά, του γιατί οι αριθμοί είναι "τυραννικοί" για όσους τους απωθούν από τη σκέψη τους...

Παράδειγμα 1ο: Προ ημερών, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου απέστειλε το ακόλουθο μήνυμα: "... για τη συνολική φετινή ετήσια δαπάνη δημοσίευσης στον καθημερινό τύπο προκηρύξεων για την εξέλιξη μελών ΔΕΠ, αν και δεν είναι εφικτό να υπάρξει ακριβής πρόβλεψη, έχουμε υπολογίσει κατ’ αρχάς ποσό της τάξεως των 20.000 ευρώ, όσο, κατ’ εκτίμηση: (1) το ετήσιο κόστος προμήθειας εξοπλισμού ενός ικανοποιητικού εργαστηρίου, (2) η προμήθεια 350 επιστημονικών βιβλίων, (3) τα έξοδα εγγραφής και παρουσίασης επιστημονικών άρθρων από μέλη ΔΕΠ σε 17-20 συνέδρια σε χώρα της Ευρώπης, (4) τα έξοδα σίτισης 25 φοιτητών και φοιτητριών για έναν ολόκληρο χρόνο, (5) τα έξοδα στέγασης 9-10 φοιτητών και φοιτητριών για έναν ολόκληρο χρόνο σε κάποιο νησί μας... Γιατί να πρέπει να δημοσιεύεται [υποχρεωτικά] στον καθημερινό τύπο η σχετική προκήρυξη; Στην εποχή μας, άραγε η υποχρέωση ανάρτησης σε σταθερό και εμφανές μέρος στην ιστοσελίδα κάθε Τμήματος ή του Πανεπιστημίου, συνολικά, δεν θα αρκούσε; Πόσοι ενδιαφερόμενοι και ενδιαφερόμενες πληροφορούνται τη σχετική προκήρυξη από αποκόμματα εφημερίδων;".

Παράδειγμα 2ο: σε 150 Ευρώ το μήνα ανέρχεται το νέο «επίδομα» ενός «καφέ και μιας τυρόπιττας, βρε αδελφέ» των εργαζομένων της ΔΕΗ, με τις ευλογίες του κ. Λαφαζάνη! Δε γνωρίζω πόσο «σημαντικό πρόβλημα» είναι αυτό το στοιχείο για τον κ. Βαρουφάκη ή για τον κ. Φίλη -πρώην αρχισυντάκτη της «Αυγής» και νυν βουλευτή- κατά δημόσια δήλωση δυσαρέσκειάς τους. Γνωρίζω όμως ότι αντιστοιχεί σε ύψος στην μη-αποδιδόμενη επικουρική σύνταξη της μάνας μου και στο επιμίσθιο ενός Κοσμήτορα ελληνικού Πανεπιστημίου. Κι αναρωτιέμαι γιατί άραγε δεν το δικαιούνται και οι υπάλληλοι ενός Νοσοκομείου ή οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων, π.χ.;

Παράδειγμα 3ο: σύμφωνα με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για την αντιμετώπιση της Ανθρωπιστικής Κρίσης, προβλέπεται -πλέον και δια Νόμου- η καταβολή 13ης σύνταξης σε «μικρο»-συνταξιούχους κάτω των 700 €/μήνα. Συμφωνείς ή διαφωνείς, είναι μια πολιτική απόφαση που επικροτήθηκε από τους εκλογείς. Πού είναι το ζήτημα με τους αριθμούς; Ας συγκρίνουμε ένα συνταξιούχο των 690 €/μήνα με έναν των 710 €/μήνα.

Ο πρώτος, ο κρινόμενος ως πτωχός, θα έχει εισόδημα 690 Χ 13= 8970/έτος. Ο δεύτερος, ο κρινόμενος ως μη-πτωχός ή «πλούσιος», θα έχει εισόδημα 710 Χ 12= 8520/έτος. Δηλαδή ο «πτωχός» θα είναι κατά 500 € περίπου «πλουσιότερος» από τον «πλούσιο»! Μήπως η πολιτική γίνεται φαύλος κύκλος όταν αποφεύγει την αλήθεια των αριθμών;

Παράδειγμα 4ο: πριν από 2-3 χρόνια, δημοσίευσα σ' αυτήν τη στήλη, έναν υπολογισμό για το πώς και πόσο η ελληνική οικογένεια, με αιματηρές συχνά δαπάνες της, στηρίζει το Σύστημα Υγείας της Γερμανίας! Τότε, για την πρώτη φουρνιά γιατρών που έχουν προσληφθεί, τα τελευταία χρόνια, στα γερμανικά Νοσοκομεία, η ελληνική δαπάνη ήταν 3,5 δις €. Έκτοτε, ο αριθμός τους έχει διπλασιασθεί... όσον και η απολεσθείσα εθνική επένδυση!

Και βεβαίως, δεν έχει υπολογισθεί με ακρίβεια το κόστος και η δαπάνη για την εκπαίδευση των 180.000 νέων μας -καθότι οι γιατροί είναι ένα μικρό υποσύνολο- που στελεχώνουν σήμερα την παραγωγική μηχανή της υπόλοιπης Ευρώπης και των ΗΠΑ, σε όλους τους κλάδους, μηχανικούς, πληροφορικούς, οικονομολόγους, δικηγόρους, νοσοκόμους, στελέχη διοίκησης... Έχει άραγε αναρωτηθεί κανείς τι σημαίνει οικονομικά και στρατηγικά ότι το βασικό εξαγώγιμο προϊόν της χώρας είναι τα «μυαλά» της; Και ότι αυτό το μέτρο δεν εμφανίζεται πουθενά στους εθνικούς λογαριασμούς ή ότι η συζήτηση επικεντρώνεται στα ροδάκινα της Ημαθίας;

Τα παραδείγματα αυτά είναι απολύτως σημειακά· είναι δείγματα από έναν ωκεανό πάμπολλων άλλων ανάλογων. Ενδεικνύουν όμως βαθύτατες πολιτικές παθογένειες, πολύ πέραν της αξιοκατάκριτης φοροδιαφυγής και της βδελυρής διαφθοράς. Επειδή οι παθογένειες αυτές είναι συστημικές κι αποδεικνύουν την αβυσσώδη απόσταση μεταξύ ενός Κράτους Δικαίου και ενός Δίκαιου Κράτους. Μεταξύ στρατηγικής πολιτικής σκέψης ενός σύγχρονου Κράτους και ενός μπακαλοτέφτερου. Τις συνάφειες μεταξύ δομικής διαπλοκής, γραφειοκρατίας, ιδιοτελούς συνδικαλισμού και ανικανότητας. Γιατί αποφεύγουμε τους αριθμούς; Απλά, διότι οι αριθμοί αναδεικνύουν αυτές τις παθογένειες κι απαιτούν Πολιτική κι όχι αερολογίες.

Για όλα αυτά τα διαχρονικά ερωτήματα υπάρχει μια απλή απάντηση, βεβαίως: «σ' όποιον αρέσει! Σ' όποιον δεν αρέσει, ξύδι!», κατά Φωτόπουλον. Αυτό όμως ας το μελετήσουν κι ας το γευθούν, ηθικά, αισθητικά και πολιτικά, όσοι κι όποιοι πόνταραν εντός της πολιτικής «πασοκο-δεξιό-πρώτη-φορά-Αριστεράς» στην ακαταμάχητη ορμή του αξιοπρεπούς «ελληνάρα»...