Οκ! Θα τη δεχτώ, μονάχα στο όνομα όμως εκείνης της εξέγερσης των εργατριών στο Σικάγο. Στο όνομα όσων γυναικών έχουν πέσει θύματα του πολέμου και της βίας. Προς τιμήν εκείνων που αδικούνται στον εργασιακό και στον κοινωνικό στίβο, μόνο και μόνο λόγω φύλου.

Θα την αρνηθώ σε όσες εκμεταλλεύονται μια κακώς νοούμενη θηλυκότητα ως αιώνιο στερεότυπο της πονηριάς και της καπατσοσύνης!

Σε κείνες που αυτοαποκαλούνται μοιραία θηλυκά: στις ναζιάρες, στις νωχελικές, στις επιμελώς στολισμένες, σε όσες ταυτίζουν το φύλο μας με το σεξ. Λες και μια γυναίκα δεν ψάχνει την επιβεβαίωσή της ερωτικά και σεξουαλικά στους άντρες!

Θα υμνήσω τη γυναίκα-νοικοκυρά στο όνομα της γιαγιάς μου, που υπήρξε εξαιρετική μαγείρισσα, που δε γνώρισε ποτέ αργία στη ζωή της, που διατηρούσε καθαρό το σπίτι, Χριστούγεννα και Πάσχα, χωρίς ποτέ η οικογένεια κι η Πολιτεία να της αναγνωρίσουν την εικοσιτετράωρη εργασία, χωρίς να αμειφθεί ποτέ υλικά, παρά μόνο με το χαμόγελο και τα επαινετικά σχόλια όλων μας.

Θα υποκλιθώ στην καλή νοικοκυρά, γιατί ποτέ μου δεν έγινα τέτοια. Και καθώς περνούν τα χρόνια μού λείπει εκείνη η ποιότητα της καθημερινής ζωής με τα άψογα σιδερωμένα ρούχα και το σωστό λίπασμα στις γλάστρες, με το κατάλληλο καθαριστικό για κάθε βρωμιά, με την εμπειρική ιδανική οικονομική διαχείριση μιας ενδοοικογενειακής αυτάρκειας που ποτέ μου δεν επέτυχα. Γιατί αυτό δεν είναι ανδρικό επίτευγμα εξίσου; Μα σήμερα δεν είναι πια ούτε και γυναικείο!

Θα θρηνήσω αυτήν την ατσαλένια δύναμη της γυναίκας που υποστηρίζει την οικογένεια, που ξενυχτά στο πλευρό του αρρώστου, που ξέρει να παρηγορεί και να εμπνέει όνειρα, να στηρίζει, να αγκαλιάζει, να δημιουργεί. Θα τη θρηνήσω, επειδή είναι η καταστροφή της!

Οι πολλαπλοί κοινωνικοί ρόλοι, η χαμένη ανεξαρτησία στο βωμό της πολυτροπικότητας, ο φόβος που εμπνέει στο άλλο φύλο, οι αυξημένες απαιτήσεις, η ατημέλητη θηλυκότητα, ο ανύπαρκτος ελεύθερος χρόνος για τον εαυτό της.

Και κάπου εκεί στο βάθος του κάδρου το άλλο φύλο, δήθεν ισχυρό, στην πραγματικότητα εξοβελισμένο από το βασίλειο της οικογένειας, καταραμένο στη μοναξιά του αφέντη και του πρώτου, καταπιεσμένο από χιλιάδες στερεότυπα εικονολατρίας.

Τι φταίει για τη συντήρηση αυτής της κατάστασης; Πρωτίστως η εορτάζουσα, που ως μάνα ξεχνά κατά την ανατροφή του παιδιού της τις δικές της διεκδικήσεις. Οι ξεχασμένοι αιώνες της μητριαρχίας που θέριεψαν την ανδροκρατούμενη κοινωνία μας αποκαλύπτουν ότι η γυναικεία καταπίεση (σε άντρες και σε γυναίκες) είναι απείρως πιο σκληρή και πιο ανάλγητη από την ανδρική.

Ότι η γυναίκα παράγει ή εξαντλεί συχνά μορφές της πιο ανελέητης εξουσίας. Κι ύστερα στρέφει το μαχαίρι μέσα στο δικό της το σώμα και δολοφονεί στυγνά τα παιδιά της και τα παιδιά των παιδιών της.

Ευτυχώς η κρίση, ο ορισμός του φεμινισμού σε νέο πλαίσιο, οι ανάγκες της εποχής, η συνειδητοποίηση της γυναικείας ανεξαρτησίας, ο χρόνος που περνά, έχει βάλει φρένο σε κείνη την ελεεινή έξοδο του… ωραίου φύλου ανήμερα του εορτασμού του κατά ομόφυλες αγέλες σε ταβέρνες και ρεμπετάδικα, με το σύζυγο να τηλεφωνεί κάθε μισάωρο, για οδηγίες ή για απειλές, με μια ξεχαρβαλωμένη θηλυκότητα να ολοφύρεται τυπικά ξεσαλώνοντας πάνω σε περιττά κιλά, στενά ρούχα, στραβοπατημένες γόβες και ποικιλίες τυριού, όσο αντέχει το πρόγραμμα του μαγαζιού και το τραπέζι το βάρος μιας επετείου που πλέον διανύει περήφανα την ώριμη ηλικία της.

Νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω καλύτερα τη μέρα αυτή τις γυναίκες που γιορτάζουν στη βάρδια τους, που ανησυχούν για εξετάσεις υγείας, που μαθαίνουν ότι ο άντρας τους τις απατά, που προσπαθούν να κάνουν παιδί, να τελειώσουν ένα δεύτερο πτυχίο -αν κι έχουν οικογένεια- να διεκδικήσουν τη σεξουαλική τους ζωή από το σταθερό τους σύντροφο.

Θα μπορούσα να καταλάβω τη μάνα που μεγαλώνει το γιο της, ώστε να σέβεται έμπρακτα τις γυναίκες. Αλλά δεν απατώμαι. Δεν την έχω συναντήσει.

Ούτε καν ανάμεσα στις αγορομάνες φιλενάδες μου, όσο μοντέρνες κι αν είναι σε όλα τα υπόλοιπα.