Ο κ. Πετρουλάκης, σκιτσογράφος της «Καθημερινής», δημοσίευσε την Κυριακή 8/2/2015 το πλέον βαθυστόχαστο σχόλιο επί των τρεχουσών ισορροπιών του κομματικού συστήματος στη χώρα.

Σε μια στάση, τρεις γέροντες με μια τσάντα με την επιγραφή Ν.Δ., περιμένουν να έλθει το λεωφορείο της «αριστερής παρένθεσης»! Αυτή η οξύνους λακωνική κριτική είναι ο λόγος που οι σκιτσογράφοι θεωρούνται ως οι πλέον εστιασμένοι πολιτικοί αναλυτές, αυτός είναι ο λόγος που οι φασίστες του Ισλαμικού Κράτους αιματοκύλισαν το «Charlie Hebdo»!

Τι ήθελε να πει ο κ. Πετρουλάκης; Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό που ο σώφρων πολίτης αντιλαμβάνεται: η συντηρητική παράταξη ή η Κεντρο-δεξιά ή ο κ. Σαμαράς ή όποιο συνώνυμο... έχει υποστεί συντριπτική ήττα! 'Ήττα που δεν είναι εκλογική. Ήττα που είναι ταυτόχρονα ιδεολογική, λειτουργική και επικοινωνιακή.

Ο κ. Τσίπρας και ο άμεσος συνεργάτης του Γ. Βαρουφάκης έχουν επιτύχει κάτι αδιαμφισβήτητο: έχουν καθορίσει την Ημερήσια Διάταξη σε διεθνές επίπεδο, πολύ πέραν του εσωτερικού! Ας μην ταλαιπωρούμαστε: τα χαμηλόφωνα αντιπολιτευτικά σχόλια ηχούν σε εσωτερικό -κυρίως όμως σε διεθνές- επίπεδο ως γκρίνια θυμωμένου παιδιού.

Τα σχήματα ερμηνείας της ήττας αυτής μπορεί να αποδειχθούν σημαντικότερα, σε επίπεδο επιπτώσεων σε βάθος χρόνου, από την πρόσφατη εκλογική ήττα καθαυτό. Για παράδειγμα, μια «κομματική ερμηνεία» του αποτελέσματος -και όχι της δυναμικής που οδήγησε σ’ αυτό- είναι ένα μείγμα όπου επικρατεί η άποψη ότι «δεν ηττηθήκαμε και πολύ», «δε λειτουργούσε αποτελεσματικά κάποια ηγετική ομάδα», «υπήρξε λανθασμένη πολιτική και επικοινωνιακή στρατηγική, π.χ. ηττοπαθής επένδυση στο φόβο», «ανυπαρξία τής Ν.Δ. ευρύτερα στην καθημερινή πρακτική της εκλογικής μάχης» ή ακόμα και «ο πόλεμος που δέχθηκαν υποψήφιοι βουλευτές από γνωστά “παράκεντρα” του κόμματος για να μην εκλεγούν για συγκεκριμένους λόγους που είχαν να κάνουν με την επόμενη μέρα».

Πιθανότατα, όλα αυτά να είναι ή να μοιάζουν αληθή ή αληθοφανή και να ισχύουν. Ποτέ όμως η επι-κοινωνία δεν παρέκαμψε την κοινωνία. Μοιάζουν τόσο μακρινά ή δευτερεύοντα σε σχέση με τα καθημερινώς εξελισσόμενα διακυβεύματα, που η εμμονή σ’ αυτά προσομοιάζει με κατάσταση τύφλωσης από μετα-τραυματικό στρες.

Πού εντοπίζεται ο πυρήνας της στρατηγικής ήττας; Πρωτίστως, στην αδυναμία να καταδειχθεί ότι ο διχασμός «μνημόνιο/αντι-μνημόνιο» είναι άνευ ειδικού βάρους έναντι της πολιτισμικής και οικονομικής διάσχισης «εντός/εκτός Ευρώπης». Σχήμα οξύμωρο. Σε μια χώρα που δικαιούται να διαπιστώνει ότι το γεωγραφικό, πολιτικό και πολιτισμικό όνομα της Ηπείρου είναι Ελληνικό, Ευρώπη, ο λαός, ο πληθυσμός, οι κάτοικοι ή ό,τι άλλο βολεύει τις διάφορες ιδεολογίες, εξακολουθούμε να μιλάμε για τους «Ευρωπαίους», θέτοντας εκ παραλλήλου τους εαυτούς μας εκτός της συλλογικότητας αυτής.

Προαιώνια βάρη: «Έλληνες/Βάρβαροι», «Δύση/Ανατολή», «η ελληνική ιδιαιτερότητα» κ.ο.κ.. Συνηρημένη με αυτήν είναι η απίστευτη αποτυχία τού να καταδειχθεί ότι η «κρίση έφερε το μνημόνιο» κι όχι το «μνημόνιο την κρίση». Στο σημείο αυτό υπάρχουν κορυφαίες ευθύνες, οι οποίες όταν αναλυθούν ίσως αποδείξουν συγκεκριμένες ιδιοτέλειες ηγετών, δυστυχώς.

Συνακολούθως, έγινε αποδεκτή η αυτονόμηση της οικονομίας, ως αντικειμένου λογιστικής, από την πολιτική και τα λοιπά πεδία της κοινωνικής διαπάλης και επιλογών. Δεν είναι δηλαδή μόνον ότι έγινε ιδεολογικά αποδεκτή η αποκλειστική πρωτοκαθεδρία των κρατικών ισολογισμών έναντι των προσδοκιών, αναγκών και απαιτήσεων της κοινωνίας.

Είναι ότι απεδείχθη, σε βαθμό γελοιότητας, η αποσύνδεση της οικονομίας από τους μηχανισμούς που την προάγουν. Το απλούστερο παράδειγμα είναι ότι, ενώ ο καθοριστικός μηχανισμός οικονομικής ανάπτυξης παγκοσμίως είναι η Παιδεία και η Έρευνα, η απελθούσα Κυβέρνηση χειρίσθηκε το κρίσιμο αυτό πεδίο ως στοιχείο εξοικονόμησης μερικών εκατομμυρίων ευρώ.

Ψιχία ενώπιον του μεγέθους του κρατικού προϋπολογισμού, καθοριστικός όμως παράγοντας αδρανοποίησης του συγκεκριμένου έργου. Επέτρεψε, δηλαδή, η απελθούσα Κυβέρνηση την επιβολή ενός λογιστικού γραφειοκρατικού ακτιβισμού έναντι τομών στις βασικές επιλογές στρατηγικής. Έτσι χάθηκαν χιλιάδες μυαλά από τη χώρα, έτσι ερημοποιήθηκαν τα εργαστήρια, έτσι η επιστημονική έρευνα μετετράπη σε ζήτημα «φιλότιμου» των παραμενόντων... μια πορεία, δηλαδή, που δεν οδηγεί πουθενά!

Περαιτέρω, το ζήτημα αξιών και επιλογών ενός Δυτικού Κράτους διεγράφη της όποιας συζητήσεως. Παραδείγματος χάριν, το δημογραφικό ζήτημα, το γεωγραφικό ζήτημα με όλες τις πολιτικές και οικονομικές του διαστάσεις, το μεταναστευτικό ζήτημα κ.ο.κ.!

Κολοσσιαίο λάθος, το οποίο χρεώνεται η ηττηθείσα παράταξη. Καθότι, κάθε αναμενόμενος συμβιβαστικός ελιγμός, ορθώς, κατά την τρέχουσα οικονομική διαπραγμάτευση, θα εξισορροπηθεί με πολλαπλάσιου βάρους επιλογές στο εσωτερικό κοινωνικό πεδίο: όπως είπε, π.χ., ο κ. Υπουργός Παιδείας, η «αριστεία» της επίδοσης είναι αρνητικό «στίγμα» για τους νέους!

Οι γραβάτες τέλειωσαν, είτε τις φοράς είτε τις αποφεύγεις... Ως έχουν τα πράγματα, ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να ανησυχεί για τις όποιες οιμωγές των αντιπολιτευομένων.

Αν κάτι πρέπει να τον προβληματίζει, σε βάθος χρόνου, είναι γιατί σπεύδουν να τον υποστηρίξουν παράταιρα πρόσωπα, από την κ. Le Pen στη Γαλλία έως τους καθ’ Ημάς περίεργους ως ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος («λεβέντη Αλέξη»), ο κ. Μπαλτάκος («βαράω προσοχές στον Τσίπρα») ή η κ. Άντζελα Δημητρίου. Στις συνήθεις κοινοτοπίες περί των οικογενειακών ή εθνικών αποτυχιών, εντάσσεται το γνωστό: «η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι πάντα ορφανή»! Στο «καλύτερο οικόπεδο του κόσμου» με τον «περιούσιο λαό» που τον επιβουλεύονται πάσης φύσεως «ψεκαστές», η θεωρία αυτή βρήκε την πλήρη εφαρμογή της.

Κατ’ εμέ, δεν ηττήθηκε εκλογικά η «συντηρητική» λεγόμενη παράταξη. Ηττήθηκε στρατηγικά η ευρωπαϊκή και κοσμοπολίτικη παράταξη και επεκράτησε το άκρατο συναίσθημα έναντι του συστημικού ορθολογισμού. Καθόλου περίεργο: καίτοι κυβέρνησαν επί έτη μαζί, οι αρχηγοί του ευρωπαϊσμού δεν είχαν τα κότσια, το εύρος σκέψεως ή την εμβέλεια πνεύματος να θέσουν το κορυφαίο διακύβευμα

. Αυτό που αίρει την τυπική φιλολογία μεταξύ τάξεων και εισοδημάτων, και που εγείρει ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής ολοκλήρωσης σε άλλα επίπεδα, σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Όμως όλα αυτά, είτε κατά μόνας είτε σε συνδυασμό, δείχνουν ότι ΟΛΟΙ ισορροπούν πάνω σε μιαν άβυσσο: τη συνέχεια του Κράτους και την α-συνέχεια της πολιτικής. Η συντηρητική παράταξη ασχολήθηκε πολύ με τον «γκρεμό» και τα «βράχια» και δεν είδε το χάσκον κενό!

Το τρέχον ερώτημα είναι το κατά πόσον ο κ. Τσίπρας «βλέπει» την ετοιμόρροπη γέφυρα, που όπως μάθαμε τις τελευταίες ημέρες ονομάζεται της Πλάκας και παρασύρεται εύκολα από τα ορμητικά νερά... της καταιγίδας!