Ας αποφύγω τον καθωσπρέπει πλατειασμό που έχει ξεχυθεί στο Δημόσιο Λόγο περί του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και της νέας Κυβέρνησης. Σκληρά ωφελιμιστικά και υλιστικά, θέλω την επιτυχία της Κυβέρνησης της Ελλάδας, όχι γιατί με ενδιαφέρει η μακρο-ημέρευση π.χ. του νέου Υπουργού Παιδείας, αλλά διότι εάν αποτύχει το μοντέλο του, αυτός μεν θα γυρίσει στα έδρανά του να ρητορεύει, αλλά η δική μου ζωή θα διαλυθεί, εκ νέου!

Αφήνω στους επιμελητές του Δημόσιου Λόγου να ανιχνεύουν συμβολισμούς ενδιαφέροντες, όσον κι αν αποτυγχάνουν -για τα μέτρα μου- να τους ανεύρουν στην κρυφή ουσία των πραγμάτων.

Παραδείγματος χάριν, παρακολούθησα με εντεταμένη προσοχή τις σκηνές υπογραφών των διαταγμάτων ανάληψης καθηκόντων: ο κ. Καμμένος ήθελε τρία στρέμματα χαρτί για να αποθέσει μεγαλοπρεπή υπογραφή, πλείστοι όσοι άλλοι απέθεταν ένα ορνιθοσκάλισμα μονογραφής... Αν οι συμπεριφορικοί ψυχολόγοι έχουν δίκιο, τότε η παρατήρηση αυτή ίσως προϊδεάζει για τα μελλούμενα!

Μεγαλοϊδεατισμός vs Ανασφάλειας! Όπως επίσης σημείωσα τον κ. Στρατούλη μετά της Κυρίας του, σε μαύρη λιμουζίνα και ολίγον κατεβασμένο παράθυρο στο πίσω κάθισμα, να εξηγεί τις ανατρεπτικές προθέσεις του, πηγαίνοντας να διαβεβαιώσει. ΠΑΣΟΚ τού ‘80!

Έναντι της δήθεν χαλαράς ιρανικού τύπου αμφίεσης, είδα κορυφαίο αντιδημοκρατικό σφάλμα: είδα τον ορισμό της αντιαισθητικής συμπεριφοράς για το δυτικό πολιτισμό, που πολύ με απασχολεί. Ο κ. Σαμαράς δεν παρέδωσε στον κ. Τσίπρα. Απαράδεκτο, δε νοείται!

Δεν είναι λάθος συνεννόηση, όπως προσπαθούν να στρογγυλέψουν διάφοροι το ανεπίτρεπτο γεγονός: είναι αντιδημοκρατικό, είναι αρνητική τομή στα ήθη της παράταξης της οποίας ηγείται! Άλλο η αστεία έπαρση του κ. Βαρουφάκη με τα πουκάμισα έξω και την καμπαρντίνα, άλλο η απώλεια της ευκαιρίας να αποδειχθεί η δημοκρατική συνέχεια του Κράτους!

Το σημαίνον στα πράγματα των ημερών είναι ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι έχει αλλάξει ο τρόπος τοποθέτησης, ορισμού ή εκφώνησης των πραγμάτων, των πολιτικών διακυβευμάτων.

Δεν είναι άλλος τρόπος να τεθούν κραταιά ερωτήματα, είναι νέα ερωτήματα. Αναρωτιέμαι κατά πόσον αμφότερες οι αντιδικούσες πλευρές αντιλαμβάνονται το θέμα αυτό. Ο κυρίαρχος Δημόσιος Λόγος ασχολείται περίπου συστηματικά με το πότε, πώς και με ποιο τρόπο ο κ. Τσίπρας θα κάνει την «κωλο-τούμπα». Λάθος: δεν αντιλαμβάνονται ότι γεννώνται απολύτως νέα ερωτήματα. Θα χρησιμοποιήσω δύο παραδείγματα.

1. Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος έκανε μια ρηξικέλευθη τοποθέτηση. Είπε, γραπτώς: «... Σήμερα, νομίζω πλέον ότι ο όρκος δεν χρειάζεται. Αισθάνομαι ευθύνη και ενοχή όταν με επίσημη εκκλησιαστική τελετή, “αναγκάζω” βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους να επιορκίσουν...

Επειδή, σίγουρα επιορκούν! Αυτό ομολογούν τα ειδικά δικαστήρια, όσα γίνονται κι όσα δεν γίνονται στη Χώρα...».

Σπάνιος ρεαλισμός από έναν Ιεράρχη. Με μια διαφορά: η έννοια του Όρκου έχει καθολική αξία, έχει αναφορά σε κοινές τεταγμένες και κριτήρια. Η αντικατάσταση του παραδοσιακού Όρκου από τη διαβεβαίωση στην «τιμή και συνείδηση» του καθενός καθιστά υποκειμενική τη δέσμευσή του. Υποθέτω ότι οφείλει ο Σεβασμιότατος να προχωρήσει περαιτέρω τη σκέψη του σε καταστατικό επίπεδο, καθότι και εγώ έχω τιμήν και συνείδηση και ο Π. Βλαστός εξίσου, κάπου διαφέρουμε όμως. Αυτό είναι νέο ερώτημα.

2. Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου υπάρχει ένα διαδικτυακό forum συζήτησης μεταξύ των καθηγητών. Συχνά εκπλήσσομαι αρνητικά με τις αναρτήσεις σε αυτό, ως προς το επίπεδο και το σκεπτικό των θέσεων.

Σημειώνω απλώς ότι οι -συχνές κατ’ εμέ- εκτροπές από τον ορθολογισμό είναι απολύτως συνεσταλμένες έναντι όσων κατά καιρούς έχουν λεχθεί ή γραφεί σε αντίστοιχες πλατφόρμες παραδοσιακών πανεπιστημίων.

Προ ημερών, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ως όφειλε εκ της ηγετικής του θέσεως, απέστειλε ως ενημέρωση ένα άρθρο των «Financial Times» το οποίο υπογράφουν 18 μείζονες διεθνώς οικονομολόγοι, μεταξύ των οποίων αρκετοί Νομπελίστες, ως οι κ.κ. Πισσαρίδης και Stiglitz, και με το οποίο ζητούν από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Διοίκησης να δοθεί στην Ελλάδα η ευκαιρία μιας «νέας αρχής». Ο κ. Γκρίτζαλης συνόδευσε την κοινοποίησή του με το ακόλουθο σχόλιο: «... Θεωρώ ότι, αν οι συντάκτες είχαν πληρέστερη εικόνα της διαχρονικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας, στην επιστολή θα είχε περιληφθεί και αναφορά στα κορυφαία θέματα της διαπλοκής και της διαφθοράς...».

Στο σχόλιο αυτό υπήρξε ανταπάντηση συναδέλφου, άλλωστε η ακαδημαϊκή κοινότητα φημίζεται για την άπλα της, ως εξής: «... Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Να σταματήσει η ενοχοποίηση του υπαλλήλου των 700 ευρώ που δεν έκοψε απόδειξη...». Υπήρξε ατελέσφορος διάλογος με έμφαση στην ηθική της Αριστεράς.

Το πρόβλημα κατ’ εμέ δεν είναι η Ηθική της Αριστεράς ή οι όποιες απόψεις του κ. συναδέλφου -άλλωστε αυτά οφείλει να τα λύσει ο Σεβασμιότατος Αλεξανδρουπόλεως! Το πρόβλημα είναι ότι ο συνάδελφος είναι μαθηματικός. Κι ένας μαθηματικός δεν μπορεί να αγνοεί τις κατανομές των αριθμών: η βιβλιογραφία επί δεκαετίες τώρα ασχολείται ακριβώς με αυτό το θέμα.

Τι συμβαίνει σε ένα σύνολο το οποίο δεν ακολουθεί την κανονικότητα, εκεί όπου υπάρχουν λίγοι με μεγάλη συμμετοχή και πάρα πολλοί με μικρή συμμετοχή σε ένα φαινόμενο. Με άλλα λόγια, ποια η ποσοτική και πολιτική σημασία της συστηματικής μικρο-διαφθοράς όταν αυτή αφορά μεγάλες μάζες μικρο-διεφθαρμένων; Κι ο μεν συνάδελφος, ας λέει κατ’ ιδίαν ό,τι περνάει από την κεφάλα του. Αν αυτά τα θεωρεί ως λογικά και το οικονομικό επιτελείο, τότε τι γίνεται;

Οι όροι επικράτησης του ορθολογισμού έναντι των ιδεολογιών ή ιδεοληψιών είναι νέο ερώτημα.
Αυτά είναι νέας γενεάς ερωτήματα. Ερωτήματα Ήθους συζευγμένα με ερωτήματα ορθολογισμού. Υποθέτω ότι σε μια κυβέρνηση με 11 καθηγητές, τα θέματα αυτά είναι τετριμμένα. Ή μήπως όχι;
Σε κάθε περίπτωση, επί ανάλογων ερωτημάτων θα κριθεί το κοινό μας μέλλον! Και η νέα Κυβέρνηση!