Οι μυριάδες στους δρόμους του Παρισιού -και των άλλων πόλεων της Γαλλίας- περπάτησαν ως Charlie κατά μήκος της Λεωφόρου Βολταίρου, από την Πλατεία τής République, στην Πλατεία του Έθνους.

Τα τοπωνύμια είναι εξ ίσου ισχυρά με το μέγεθος του πλήθους! Η ενοποιός σύνδεση της République με το Έθνος, μέσω του Διαφωτισμού, από ένα ποτάμι ανθρώπων, δεν είναι θέμα αριθμητικής της συμμετοχής, αλλά ύψιστη κατάδειξη συμβολισμών του ευρωπαϊκού πολιτισμού της ανεκτικότητας. Αξίζει εδώ να υπογραμμισθεί ότι η αδόκιμη μετάφραση στα ελληνικά της République ως Δημοκρατίας είναι λάθος: καθότι σημαίνει την Κρατική Λειτουργία του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Υποδηλώνει, δηλαδή, αρχές και αξίες διακυβέρνησης επ’ ονόματι ενός ιδανικού πολιτεύματος. Ό,τι δηλαδή διακυβεύεται στο σύγχρονο Κόσμο.

Το ίδιο βράδυ, σε μιαν από τις συνήθεις επίχρυσες εκδηλώσεις της κοινωνίας του θεάματος, όλα τα «λιλιά» τού Hollywood μοίραζαν μεταξύ τους ετήσια βραβεία και φαρμακερούς χαριεντισμούς: στολίστηκαν κι αυτοί/-ές με μια κονκάρδα των ημερών πάνω στα «σμόκιν» και στις μακριές παρισινές αμφιέσεις τους, εγεύθησαν εξεζητημένα εδέσματα «nouvelle cuisine» και δοκίμασαν πανάκριβες γαλλικές σαμπάνιες. Ήταν κι αυτοί/-ες «Charlie»... το πιθανότερο είναι ότι δεν είχαν ακούσει ποτέ στη ζωή τους το περιοδικό, ίσως μάλιστα ταυτίζουν το Παρίσι με την έδρα των Οίκων Μόδας... Συμπαθάτε με εάν αδικώ, αλλά αμφιβάλλω σφόδρα εάν η όποια JLo έχει ακούσει ποτέ περί Βαστίλλης, Γιρονδίνων και Ιακωβίνων, Μαρά και Τρομοκρατίας, Κομμούνας, εξεγέρσεων, Ζολά και Ντρέυφους, αντικληρικαλισμού, Hugo και δουλείας και ποινής του θανάτου...

Όλοι αυτοί/-ές, όπως και ο Πρόεδρός τους εξ άλλου, λένε καθημερινά «So help me God» ή «God bless America». Αγνοούν ότι η Γαλλία έχει καταργήσει τη σχέση Εκκλησίας και Κράτους από το 1904 κι ότι οι Εκκλησίες, όλων των δογμάτων, για τη République είναι μεν ευρείας σημασίας και αποδοχής, πλην όμως είναι διοικητικά Σωματεία Ιδιωτικού Δικαίου! Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων επέτρεψε την ύπαρξη του Charlie...
Αλήθεια, γνωρίζει κανείς από πού «βγαίνει» ο τίτλος τού Charlie, που όλοι φέρουν ως παγώνια στο πέτο τους ή σηκώνουν τα γνωστά πλακάτ σε προεκλογικές συγκεντρώσεις ή τα εντάσσουν στην ύλη των εντύπων τους;

Τη δεκαετία τού ‘60 υπήρχε ένα περιοδικό στη Γαλλία με τίτλο «Hara Kiri»: μετά το Μάη τού ‘68 και την εκδημία τού Charles de Gaulle, κυκλοφόρησε ένα τεύχος όπου το σκίτσο του είχε ένα κόκκινο Χ ως διαγραφή και κάποιο αθυρόστομο σχόλιο επί του θανάτου του: η Εισαγγελία των Παρισίων το θεώρησε βεβήλωση νεκρού κι απαγόρευσε την κυκλοφορία του. Το έντυπο κυκλοφόρησε την επόμενη εβδομάδα, με νέο τίτλο: «Charlie», που είναι το σύνηθες υποκοριστικό στη Γαλλία του ονόματος Charles, ως ύστατη αθυρόστομη σάτιρα του de Gaulle!

Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων επέτρεψε την ύπαρξη του Charlie...
Το Charlie έχει έναν έντονο αντικληρικαλιστικό χαρακτήρα: όπως δημοσίευσε τα γνωστά, σαρωτικά και αθυρόστομα σκίτσα/γελοιογραφίες για το Μωάμεθ, έπραξε στο δεκαπλάσιο για τον Πάπα, π.χ.: το σκίτσο με τον Πάπα ως ιερόδουλη στη «Συγγρού» την εποχή που έσκαγαν ως βόμβες οι αποκαλύψεις για παιδοφιλία και παιδεραστία στα καθολικά κολλέγια ή ορφανοτροφεία, και η Αγία Έδρα εκώφευε ή συγκάλυπτε τα ανομήματα των γραφειοκρατών της θρησκείας. Το ερώτημα που αναδύεται -και ίσως θέτει το σύγχρονο πολιτικό διακύβευμα- είναι γιατί «Καθολικοί Χριστιανοί» ακτιβιστές δεν επιτέθηκαν στα γραφεία τους... ενώ οι ισλαμοφασίστες το έκαναν;

Το σκληρότερο -κατ’ εμέ- σκίτσο/δημοσίευμα του Charlie βγήκε στα τέλη της δεκαετίας τού ‘70 κι ήταν άγριο για το γερμανικό λαό: ήταν η περίοδος που μια επιτροπή κορυφαίων κοινωνικών επιστημόνων προσπάθησε -με πρόσκληση της Γερμανικής Κυβέρνησης- να μελετήσει την κορυφαία ενοχή της σύγχρονης Γερμανίας, δηλαδή το μαζικό χιτλερικό παρελθόν της. Είχαν φέρει τότε, οι Σοφοί, στην επιφάνεια και μπροστά στα μάτια της κοινής γνώμης, την πραγματικότητα του Άουσβιτς, του Μπιρκενάου, του Μαουτχάουζεν... Το κείμενο αυτό είχε συγκλονίσει την Ευρώπη: το Charlie κυκλοφόρησε με ένα πρωτοσέλιδο σκίτσο που έλεγε «Αποκαλύψεις στη Γερμανία: η δημοτικότητα του Χίτλερ έπεσε κατά 5%». Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει υπάρξει ποτέ καταλυτικότερη στιγμή στην κοινωνική κριτική ενός λαού!

Το Charlie υπήρχε μόνο διότι υπήρχε στη Γαλλία η Αρχή του κοσμικού Κράτους και της ανοικτής Κοινωνίας. Αυτής που έχει τα περιθώρια και να υποδέχεται το διαφορετικό, και να θέτει κοινούς κανόνες. Αυτής που μπορεί, ενδεχομένως αλλά όχι μετά βεβαιότητας, να αντιμετωπίσει την ακόλουθη πρόκληση: το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί σήμερα, είναι να είσαι κοινωνικά ενσωματωμένος μουσουλμάνος, π.χ., στη Γαλλία ή στην Ευρώπη! Προδότης για τους μεν, ξένος για τους υπόλοιπους.

Η κατάρρευση αυτής της Ευρώπης φάνηκε κάποια χρόνια πριν: όταν δέχθηκε το βάρβαρο εξευτελισμό των Ελλήνων ως τεμπέληδων απατεώνων! Και επανέρχεται σήμερα!

Για τους καθ’ Ημάς «Charlie», το ζήτημα προφανώς και δεν είναι στις όποιες προεκλογικές εκμεταλλεύσεις του κ. Σαμαρά. Μην κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε! Το πρόβλημα ετέθη υπογείως και υποδορίως όταν η «Αυγή» επετέθη βροντοφώνως κατά του σκιτσογράφου Χατζόπουλου που ανέδειξε τη γελοιότητα της συμπεριφοράς των κ.κ. Κωνσταντοπούλου και Ρ. Μακρή στα κάγκελα της ΕΡΤ, ως pole dancers!

Τι να κάνουμε; Ή είσαι Charlie ή δεν είσαι! Το δίλημμα είναι εάν θέλεις την ύπαρξη του ακραίου λόγου και της αθυροστομίας του ή όχι! Τα συμπεράσματα, δικά σας! Άλλως, καταλήγεις να γελάς με το Λαζόπουλο, τον Γκρίλλο και τα λοιπά εμέσματα του πολιτισμού μας...

Το Charlie δεν πέθανε από τις επιθέσεις των φασιστών τού Ισλάμ. Πέθανε από την οικειοποίησή του από τους άσχετους. Όπως ακριβώς και ο Τσε Γκεβάρα, όταν έγινε μπλουζάκι της καταναλωτικής κοινωνίας μας!