«… K’ έπλεξα τα χέρια,
σαν κάθισα, στα γόνατα, ξεχνώντας
αν κίνησα τη μέρα αυτή ή αν πήρα
αιώνες πίσω αυτό τον ίδιο δρόμο…»
Άγγελος Σικελιανός, «Ιερά Οδός»

Τούτα τα λόγια είναι ζωντανά στη θύμηση όλων όσοι κουβαλάμε, κυρτωμένοι από τα χρόνια, μνήμες κι εποχές που ζήσαμε στη μεταπολεμική περίοδο και τα δύσκολα χρόνια σκλαβιάς και κατοχής.

Κι εσείς οι μεταγενέστεροι, η ελπίδα κι ο παλμός της Ελλάδας, διαβάσατε, μάθατε στα σκολειά κι ακούσατε ιστορίες της γιαγιάς, της μάνας ή του κύρη για τη βασανισμένη ζωή των ανθρώπων στην ύπαιθρο. Αυτών που οπλισμένοι με της φύσης τα οιστρογόνα ημέρευαν ζωντανά, δέντρα, θάμνους άγριους, σπαρτά, κι όλες τις προσφερόμενες φλέγες πλούτου κι ευημερίας. Παίρνανε τα απλά δώρα των Θεών και ζούσανε, μπορεί φτωχικάτα, μα ζούσανε, κι ήτανε απ’ την προνομιούχα τάξη που δε γιομίσανε τα πεζοδρόμια σκελετωμένα κορμιά. Όσο κι αν τούτη του αγρότη η δουλειά ήτανε σκληρή, βουτηγμένη στην αρμύρα του ιδρώτα και την άνιση πάλη με της φύσης τα στοιχεία τα αδάμαστα, έφερνε πάντα ένα πιάτο απλό μα βλογημένο φαγί στο τραπέζι.

Κι ήτανε βασανισμένη η ζωή τους γιατί, αρματωμένοι των γονιών τους την πείρα μοναχά, και με πρωτόγονα μέσα, πασκίζανε να μερέψουν υπέρτατες δυνάμεις και το μικρόκοσμο τον άγνωρο. Και με τη δικιά τους σοδειά, ζούσανε χωριά και πολιτείες.

Αλλά προτού με βάλεις, φίλε μου, στην κατηγορία των αδιόρθωτων ρομαντικών (κάτι που δεν το αρνούμαι) και γυρίσεις σελίδα, προσπάθησε να ακουμπήσεις το ροζιασμένο ετούτο χέρι που μας χάρισε μια λεύτερη και περήφανη πατρίδα. Ένα χέρι στιβαρό που αντλούσε δύναμη κι αντοχή από της μάνας γης τα έγκατα.

Και κατρακύλησε ο χρονοδείχτης, έφερε μηνύματα, γνώσεις και πρακτικές που απάλυναν το μόχτο και λύσανε της φύσης πολλά μυστήρια.

Θυμάσαι, βγήκανε οι γεωπόνοι στα χωριά, σκαρφαλώσανε βουνοκορφές, χωθήκανε σε κάμπους και ρεματιές, δουλέψανε σκληρά, φέρανε σπόρους, λιπάσματα, φάρμακα και προ παντός γνώσεις για τους ξωμάχους, το θεμέλιο ετούτο της πατρίδας μας. Και με τον καιρό αυγατίσανε τα κόπια τους: πιο πολύ εισόδημα, πιο λίγος κόπος.

Και να, φτάσαμε στης τεχνολογικής έκρηξης και των μικροκυμάτων την εποχή, δαμάσανε το αρχέγονο κύτταρο, βάλανε ηλεκτρονικούς υπολογιστές κι αυτοματισμούς να ρυθμίζουν τις φροντίδες σε καλλιέργειες και κτηνοτροφία, γίνηκε η επανάσταση στην πρωτογενή ετούτη βιομηχανία, κι ήρθε η μαζική παραγωγή αγαθών εποχικών, πρώιμων και όψιμων. Δαμάσανε κλιματικές κι εδάφους δεδομένα, ήρθανε σύμβουλοι του αγρότη κι επιδοτήσεις, ξέφυγε πια από το ανύπαρκτο ή πενιχρό μεροκάματο μόχτου ο αγρότης.

Για να μην μπογιαντίζουμε όμως την όποια μαυρίλα και χρυσώνουμε το χάπι, λέμε πως σαν όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι και χρειάζονται προσπάθεια, γνώσεις κι εκπαίδευση.

Μια εκπαίδευση που αναλαμβάνουν οι σχολές, για νέους αλλά και μεγαλύτερους, που υπάρχουν σκορπισμένες στην Ελλάδα. Ως παράδειγμα σήμερα θα αναφέρουμε τη Γεωργική Σχολή στη Γόρτυνα Μεσσαράς Κρήτης, που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1920 ως Πρακτικό Γεωργικό Σχολείο και πρόσφατα μετατράπηκε σε Επαγγελματική Γεωργική Σχολή με ειδικότητα «Θερμοκηπιακών κατασκευών και καλλιεργειών». Είναι διετής κι εποπτεύεται από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Μπορούν δε, από οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας να έλθουν και να παρακολουθήσουν, με το μεγάλο πλεονέκτημα ότι εκπαίδευση, διαμονή και διατροφή είναι εντελώς δωρεάν. Και μετά την αποφοίτηση, φροντίζουν για την επαγγελματική τους αποκατάσταση*.

Είναι παρεξηγημένος ο κλάδος ετούτος της πρωτογενούς παραγωγής με όλα τα πλεονεκτήματά του. Δεν αρέσουν πολλοί νέοι να γίνουν, λέει, αγρότες. Μα σήμερα δε μιλάμε για αγρότες. Πρόκειται για οργανωμένους επιχειρηματίες της γης, που απ’ το γραφείο μπορούν να δίνουν εντολή για τις καλλιεργητικές φροντίδες, κι ο ιδρώτας τους είναι πιο γλυκός, πιο παστρικός.

Κι αναρωτιέμαι, γιατί να καταφεύγουν στις τσιμεντουπόλεις ψάχνοντας στα καυσαέρια για δουλειά.

Για σκεφτείτε το, ω γονείς και βλαστάρια του τόπου μας.

* Περίοδος εγγραφών: 1η Ιουνίου έως 14 Σεπτεμβρίου, με αίτηση στην έδρα της Σχολής: Αμπελούζος, Γόρτυνα Ηράκλειου, 70012, τηλ. 28920 31259.