Ματώνω
και πονώ,
μα κεφαλή
δε σκύβω.
Φιλιωτής

Βασανίστηκα πολύ να πιάσω το κοντύλι και ν’ απλώσω στο παγερό χαρτί που σαβανώνει την ψυχή μου, την πονεμένη μου ψυχή, τις σκέψεις μου.

Γιατί ω «τρανοί» της πολύπαθης Ελλαδίτσας μας, ω «μεγαλοτρανοί» του κόσμου που παίζετε θέατρο και χαίρεστε με της καρδιάς μας τον πόνο, μάθετέ το, κι οι έξω και οι μέσα, εμείς έχουμε καρδιά, και οργιζόμαστε σα βλαστημάτε στα μνήματα των Ηρώων μας που πέταξαν τον οθωμανικό ζυγό και μας χάρισαν τη ματοβαμμένη ελευτερία μας. Άλλες εποχές θυμίσανε τα πρωτόγνωρα μέτρα ασφαλείας των «επισήμων», με τον πρώτο Άρχοντα της Χώρας σιδερόφραχτο και συνθήματα θλιβερά να φτάνουν στ’ αυτιά του. Γιατί θελήσατε, ω κυβερνώντες, να τον μειώσετε στα μάτια μας; Από ποιον αλήθεια κινδυνεύατε; Από τη μάνα και τον παππού ή τη γιαγιά που θέλανε να καμαρώσουν το βλαστάρι τους; Και με ποιο δημοκρατικό δικαίωμα τους στερήσατε τη στοιχειώδη αυτή χαρά; Δεν είστε ασφαλώς τόσο βλάκες να μην καταλαβαίνετε πως ο λαός ήθελε την παρέλαση, τις εξέδρες δεν ήθελε. Ψάχνω, μα δε βρίσκω τη χαμένη σε γραβάτες και γλυκόλογα ελευτερία μου.

Και συνεχίζετε να το παίζετε αλτρουιστές πως δε θα κάνετε, λέει, εκλογικά κέντρα, μηδέ θα ανέβετε στα μπαλκόνια. Για λόγους οικονομίας έχετε την αναίδεια να μιλάτε, γιατί δεν έχετε τον αντρισμό και την αξιοπρέπεια να πείτε την αλήθεια. Ναι, καλά κάνετε και φοβάστε, γιατί θα βρείτε μπροστά σας τον αγανακτισμένο ραγιά. Στα φιλικά σας όζοντα σπίτια και στο διαδίκτυο θα κάνετε τον αστείο προεκλογικό σας αγώνα. Ο αδούλωτος λαός το επέβαλε κι είναι από τις σπάνιες φορές που είδατε την αγανάκτησή του, αλλά πάλι για το δικό σας συμφέρον πράττετε.

Μα ας σταματήσω την γρίνια, ας αλλάξουμε κλίμα κι έτσι για ξεκούραση, ας διαβάσουμε ένα κειμενάκι από το τελευταίο μου βιβλίο.

«… ένα απομεσήμερο, κατεβαίνοντας τη Νοταρά (Τρούμπα Πειραιά, 1964), ήταν πεσμένη καταγής μια όμορφη κοπέλα με μακριά μαύρα, έβενος, μαλλιά, και με αίματα μπροστά στη μύτη της. Λίγοι οι περαστικοί, και οι περίεργοι κοιτούσαν από μακριά χωρίς να πλησιάζει κανένας. Είχανε δει, βλέπεις, από πριν έναν ογκώδη άντρα με κάτι μπράτσα όλο τατουάζ και τεράστια ποντίκια, που την τράβαγε από τα μαλλιά, τη γρονθοκόπησε και την παράτησε λιπόθυμη, μπορεί κι αναίσθητη. Τους κυρίεψε ο φόβος και κρατήσανε το στόμα τους κλειστό. Τα αντίποινα θα ήταν πολύ σκληρά, αν τους υποψιαζόταν ο νταβατζής.

Άξαφνα γοερές κραυγές ακουστήκανε, στριγκλιές και κλάματα. Και φάνηκε μια άλλη νεαρή καστανομαλλούσσα, λαφριά ντυμένη, να έρχεται τρεχάτη.

“Τι κάθεστε και βλέπετε; Ω σοβαροί άνθρωποι της κοινωνίας! Δεν ντρέπεστε; Ένα κορίτσι είναι μισοπεθαμένο ομπρός τα μάτια σας κι εσείς χαζολογάτε; Μόνο εμάς τα θύματά σας, τις πουτάνες, ξέρετε να κατηγορείτε. Εμπρός· βάλτε ένα χέρι να τη σηκώσουμε.” 

Και έβγαλε μια κραυγή που ακούστηκε ως την ουρανοκορφή.

“Τρέξτε, κόσμε!! Δολοφόνοι!!” 

Κι όλο να φωνάζει σε βοήθεια την αστυνομία που έφτασε, μαζί και το αυτοκίνητο του Ερυθρού Σταυρού.

“Τα βλέπετε; Έτσι μας σκοτώνουν καθημερινά. Κι εμάς και τα όνειρά μας! Μας ξεσκίζουν. Μας ποδοπατούν. Οι σωματέμποροι, οι τσατσάδες κι οι προστάτες! Μας αναγκάζουν και πουλάμε το κορμί μας! Και να παίρνουν τα αργύρια του μαρτυρίου. Σε μας, αφήνουν μόνο το σπαραγμό της ψυχής μας. Γιατί κι εμείς έχουμε ψυχή. Σας τα λέω εγώ η πρώτη πόρνη του σπιτιού. Η Μαίρη· η πιο καλοπληρωμένη, η πιο δυστυχισμένη.”

Κι αφού σκούπισε τα μάτια της, πασαλειμμένη αίματα, πήρε μια τραγική όψη και χάθηκε, ως ακούστηκε μια βραχνιασμένη φωνή από τη γωνία της Νοταρά.

“Μαίρηηη! Πού είσαι μωρήη! Θα σου φύγει ο γκόμενος. Ξεμυαλισμένη!” 

Και χάθηκε η Μαίρη· η κάθε Μαίρη…»

Σας θυμίζει αλήθεια κάτι τούτη η ιστορία; 

Εμείς όμως, θα βρούμε τη σωτηρία μας. Και ελευτερία.