Τα συνταρακτικά γεγονότα της Αιγύπτου, είναι πολύ φυσικό να έχουν συγκινήσει τους Έλληνες περισσότερο από τους άλλους Ευρωπαίους, γιατί οι δύο λαοί και οι δύο χώρες έχουν στενούς δεσμούς και σχέσεις από την αυγή της ιστορίας, αν όχι από την προϊστορία. Οι Έλληνες ταξιδεύαμε εκεί πριν ακόμα ονομαστούμε έτσι, από τον καιρό του Περσέα και του Ηρακλή, και δεν είναι τυχαίο που το αραβικό όνομα της Αιγύπτου, Μισρ, γέννησε τις ελληνικές λέξεις μισεμός και μισεύω.
Σε τοιχογραφίες στους τάφους των Φαραώ της Μέσης και της Νέας Αυτοκρατορίας εικονίζονται Κρητικοί να φέρνουν δώρα. Δίπλα στην Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή, άνθισε για χίλια διακόσια χρόνια μια αφρικανική Ελλάδα και η αρχαιότερη και συνεχώς κατοικούμενη μέχρι σήμερα αφρικανική μεγαλούπολη, η Αλεξάνδρεια, ιδρύθηκε τον 4ο π.Χ. αιώνα από Έλληνες και για χίλια χρόνια ήταν το σπουδαιότερο πολιτιστικό κέντρο του Ελληνισμού και ο Φάρος του πολιτισμού. Για να μην αναφερθώ στον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον μεγαλύτερο, κατά τη γνώμη μου, Έλληνα ποιητή του 20ού αιώνα, που έζησε και δημιούργησε στην Αλεξάνδρεια.
Πριν από τρία χρόνια είχαμε επισκεφθεί, με τη γυναίκα μου, για 15 μέρες την Αίγυπτο και είχα τότε γράψει τις εντυπώσεις μου σε κάποια σημειώματα που δημοσιεύθηκαν στο «Εμπρός». Η γενική εντύπωση που είχαμε αποκομίσει, τότε, ήταν πως επρόκειτο για μια πλούσια χώρα. Το έδαφός της δίνει τρεις σοδιές το χρόνο (ζαχαροκάλαμο, καλαμπόκι, ντομάτες, πατάτες, ρύζι, σιτάρι, μπαμπάκι και τριφύλλι), έχει πολύ καλή κτηνοτροφία, πλούσιο σε μεταλλεύματα υπέδαφος, έχει πετρελαιοπηγές και πηγές φυσικού αερίου, η διώρυγα του Σουέζ είναι πραγματικό χρυσωρυχείο και τα τελευταία είκοσι με τριάντα χρόνια στις πλουτοφόρες πηγές προστέθηκε ένας πολύ ανεπτυγμένος και πολύ καλά οργανωμένος τουρισμός.

Ταυτόχρονα, το έβλεπες με την πρώτη πως οι κάτοικοι αυτής της πλούσιας χώρας ήταν στη μεγάλη πλειοψηφία τους φτωχοί έως πάμπτωχοι. Οι κοινωνικές ανισότητες είναι απίστευτες. Μεσαία τάξη ουσιαστικά δεν υφίσταται στην πρωτεύουσα και μόνο στην επαρχία υπάρχει ακόμα, σε φθίνουσα όμως πορεία, και αυτήν τη στιγμή αντιπροσωπεύει το 12% περίπου του πληθυσμού ολόκληρης της χώρας. Τα τριάντα χρόνια, που κυβερνούσε ο Μουμπάρακ, οι ανώτεροι υπάλληλοι και οι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί ενσωματώθηκαν στους πολύ πλούσιους, ενώ οι υπόλοιποι υποβαθμίστηκαν σε φτωχούς.
Οι νεόπτωχοι αυτοί ζούνε σε δεκαπενταώροφες ή εικοσαώροφες πολυκατοικίες, απερίγραπτης ασκήμιας, στριμωγμένες η μια δίπλα στην άλλη και πολλές από αυτές έχουν κτιστεί αυθαίρετα! (Διαθέτουν όμως φως, νερό και τηλέφωνο.) Διαθέτουν επίσης στα δώματά τους δάσος από δορυφορικές κεραίες, μεταξύ των οποίων οι ένοικοί τους αποθέτουν όλη την αχρηστούρα του νοικοκυριού τους, καθώς και τα σκουπίδια τους, ενώ σε πολλά βόσκουν γίδια και πρόβατα!
Οι τελείως φτωχοί ζούνε κυριολεκτικά σε… τάφους. Πρόκειται για τάφους πλουσίων, που αποτελούν πραγματικές περιφραγμένες νεκροπόλεις και δίπλα στους, μεγαλοπρεπείς πολλές φορές, ιδιωτικούς τάφους έχουν επιτρέψει σε πάμπτωχους άστεγους να χτίσουν το σπίτι τους (που φυσικά δε διαθέτει φως, νερό και τηλέφωνο), με αντάλλαγμα να φροντίζουν και να περιποιούνται τους τάφους!
Ακόμα μια διαπίστωσή μας ήταν πως η Αίγυπτος είναι χώρα με νέους στην ηλικία κατοίκους. Οι κάτω των 35 χρονών αποτελούν την πλειοψηφία στα 80 εκατομμύρια των Αιγυπτίων και κάθε 40 δευτερόλεπτα γεννιέται και ένα μωρό! Είναι γενικά καλόκαρδοι και γελαστοί άνθρωποι. Το άγχος είναι άγνωστο στη χώρα του Νείλου και η συνηθέστερα ακουόμενη λέξη είναι «μααλές» (δεν πειράζει). Από τη συμπεριφορά τους καταλαβαίνεις πως έχεις να κάνεις με ένα λαό, που κουβαλάει πίσω του πέντε χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, ο οποίος έχει περάσει στα κύτταρα του.

Το καινούργιο στοιχείο που φάνηκε με την εξέγερση είναι πως ο πολιτισμένος και καλόκαρδος αυτός λαός έχασε την υπομονή του. Το «μααλές» αντικαταστάθηκε με το «έρχαλ», δηλαδή «φύγε». Με μια ειρηνική εξέγερση, που κράτησε 18 μέρες, ανάγκασε τον ανεκδιήγητο δικτάτορα να τα μαζέψει και να φύγει. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι πως την κολοσσιαία αυτή εξέγερση, στην οποία σημαντικό ρόλο παίξανε οι γυναίκες (γεγονός αδιανόητο άλλοτε για ισλαμική χώρα), δεν την καθοδήγησε καμμιά πολιτική παράταξη! Ούτε οι «αδελφοί Μουσουλμάνοι» ούτε καμμιά άλλη πολιτική παράταξη. Δεν υπήρξε κόμμα-οδηγός, ούτε κάποιος χαρισματικός ηγέτης, που θα τους έδειχνε το δρόμο. Μόνοι τους οι ξεσηκωμένοι περιφρουρήσανε τα σπίτια και τις γειτονιές τους από τους αναπόφευκτους κακοποιούς και τους βαλτούς προβοκάτορες. Μόνοι τους επίσης κράτησαν υποδειγματική τάξη στους δρόμους και τις πλατείες και τέλος μόνοι τους συναδελφώθηκαν με το στρατό εξουδετερώνοντας κάποιες απόπειρες από μέρους ορισμένων αξιωματικών να φέρουν τον στρατό αντιμέτωπο με τον λαό.
Να, λοιπόν, που η Αίγυπτος μας ξαναδίνει μαθήματα!