Όταν οι αποφάσεις του αποκαλούμενου τεμένους της Δημοκρατίας, του κοινοβουλίου δηλαδή, έρχονται σε προφανή σύγκρουση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, τότε ασφαλώς και δεν μπορεί να βρίσκεται η λαϊκή πλειοψηφία σε εσφαλμένο δρόμο.
Όταν κάποιες ετυμηγορίες τού, θεωρούμενου ως κυματοθραύστη της διαπλοκής και της κοινωνικής διαφθοράς, ύψιστου θεσμού της Δικαιοσύνης συναντούν την καθολική θυμηδία, τότε και ο θεσμός ευτελίζεται και οι ετυμηγορίες του προσβάλουν τον κοινό νου.
Όταν ακόμη όλα τούτα αφορούν αποκλειστικά τούς, καθ’ οιονδήποτε τρόπο και εντελώς συγκυριακά, ισχυρούς πολιτικά ή οικονομικά ή κοινωνικά, τότε η «κοινωνική γρίπη» είναι πολύ πιο επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο, στα πλαίσια του οποίου δρουν τα αρρωστημένα αυτά φαινόμενα από οιασδήποτε μορφής κλασσική ασθένεια.
Ζούμε σε μια εποχή βαθύτατης κοινωνικής κρίσης και στη χώρα μας. Οι θεσμοί απαξιώνονται από εκείνους που έχουν ταχθεί να τους προασπίζουν. Η διαφθορά έχει εισχωρήσει ακόμα και από τις χαραμάδες της δημόσιας αλλά και της ιδιωτικής ζωής του τόπου. Η αναξιοπιστία χαρακτηρίζει όλες τις ενέργειες αλλά και τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι θεσμικοί εκπρόσωποι της πολιτικής, της ακαδημαϊκής κοινότητας, του επιχειρηματικού κόσμου, της εκκλησίας. Φτάσαμε στο σημείο να αμφισβητούνται όλοι από όλους. Και ο απλός πολίτης έντρομος, απελπισμένος και βαθιά απορημένος από αυτά που βλέπει να συμβαίνουν γύρω του, θυμίζει εκείνους που επέζησαν από την τραγωδία της Χιροσίμα στην πορεία τους από το σημείο μηδέν προς το πουθενά. Αποτελεί άραγε τούτη η μηδενιστική εποχή μια κακή συγκυρία ή είναι το «τέλος της Ιστορίας», με την κορύφωση της αποτυχίας μας τόσο ως ατόμων όσο και ως κοινωνίας, όπως δυστυχώς έχουν προβλέψει κατά καιρούς διάφοροι ειδήμονες; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι ούτε απλή, ούτε εύκολη. Ο πεσσιμισμός, η απαισιοδοξία αλλά και ο ψυχρός ρεαλισμός οδηγεί αναπόφευκτα σε καταφατική απάντηση, τουλάχιστον για τη χώρα μας, για την οποία μπορούμε να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Η ιστορική πραγματικότητα όμως που δεν μπορεί να αγνοηθεί, η παγκοσμιοποιημένη πλέον αλληλεπίδραση μεταξύ των εθνών και η ανθρώπινα αναγκαία αισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων, δημιουργεί βάσιμες ελπίδες για την υπέρβαση των προβλημάτων. Υπό μια βασική προϋπόθεση όμως. Πως άμεσα, χωρίς χρονοτριβές και ανούσιες, εμβριθείς τάχα, αναλύσεις θα δώσουμε τις επιβαλλόμενες και ορθές απαντήσεις στα προβλήματά μας.
Η χώρα έχει ανάγκη από Κυβέρνηση που να κυβερνά με γνώση, με αποφασιστικότητα, με ρεαλισμό αλλά και με όραμα. Οι ερασιτεχνισμοί στο χειρισμό των προβλημάτων στις σχέσεις μας με τις άλλες χώρες, η άσκηση πελατειακής πολιτικής σε σοβαρά ζητήματα, η έλλειψη σχεδιασμού και προοπτικής στα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, όπως δυστυχώς παρατηρήθηκαν τα τελευταία χρόνια, έχουν οδηγήσει τη μεν χώρα στο σημερινό χάος, τη δε πολιτική σε καθολική απαξίωση. Βεβαίως και επιβάλλεται σεβασμός στους θεσμούς που θεμελιώνουν τη Δημοκρατία. Αλλά και οι εκπρόσωποι των θεσμών αυτών δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτοι από τη λαϊκή βούληση που αποτελεί το κορυφαίο δίχτυ προστασίας της Δημοκρατίας.
Από τις πολύ συνοπτικές αυτές επισημάνσεις γίνεται κατανοητή η θέση μου. Νομίζω πως η χώρα θα πρέπει να οδηγηθεί άμεσα σε εκλογές. Οι δε κομματικοί οργανισμοί θα πρέπει να διαμορφώσουν πειστικές προτάσεις τόσο για τη δική τους διαφανή λειτουργία, όσο και για τις επιλογές τους στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής που θα προασπίζεται το εθνικό συμφέρον, θα αγωνίζεται συνεχώς για τα λαϊκά συμφέροντα και θα ασκεί τις κυβερνητικές ευθύνες με υπευθυνότητα, με συνέπεια και με σοβαρότητα, ώστε να επανέλθει η Πολιτική στο προσκήνιο για να τεθεί η διαπλοκή στο περιθώριο.

* Ο δρ. Φραγκλίνος Γ. Παπαδέλλης είναι επίκουρος καθηγητής Παιδιατρικής, Δ/ντής Γ.Ν.Π. Πεντέλης και τ. βουλευτής - υφυπουργός Υγείας.