Η Ελλάδα είναι η ευρωπαϊκή χώρα με το μεγαλύτερο μήκος ακτών (σε σχέση με την έκτασή της). Ξεπερνά στο σημείο αυτό και τη Βρετανία, που είναι νησί, και την Ιταλία, που είναι χερσόνησος, ακόμα και την Κύπρο, που επίσης είναι νησί. Ταυτόχρονα είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα σε ύψος αμυντικών δαπανών (πάντοτε σαν ποσοστό του προϋπολογισμού της). Ε λοιπόν, αυτή η χώρα, με τόσο υψηλές αμυντικές δαπάνες και τόσο τεράστιο μήκος ακτών, δε διαθέτει ακτοφυλακή.
Φαίνεται απίστευτο αλλά είναι αλήθεια. Διότι το Λιμενικό Σώμα και τα κατά τόπους λιμεναρχεία δεν αποτελούν ακτοφυλακή κι ας τους αναθέτουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις αυτόν το ρόλο. Τα λιμεναρχεία είναι η αστυνομία των λιμανιών και το Λιμενικό Σώμα είναι εκπαιδευμένο και οργανωμένο για να επιτελεί αστυνομικά καθήκοντα. Το να του αναθέτουν τη φύλαξη των ακτών είναι σα να αναθέτανε στην Αστυνομία Πόλεων τη φύλαξη των συνόρων μας.
Η ακτοφυλακή είναι κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό από το λιμεναρχείο. Είναι μάχιμο σώμα του Πολεμικού Ναυτικού, που διαθέτει ειδικώς εκπαιδευμένα στελέχη και είναι εφοδιασμένο με πολλά μικρά, ταχύπλοα, πολεμικά σκάφη, με τον κατάλληλο εξοπλισμό σε όπλα και μέσα (προβολείς, ραντάρ κ.λπ.). Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Και είναι να απορεί κανείς πώς ένα κράτος που οι κυβερνήσεις του, της τελευταίας τουλάχιστον 60ετίας, ήταν πιστά σκυλάκια της Αμερικής, δε σκέφθηκε να μιμηθεί την επικυρίαρχό του στο σημείο αυτό. Γιατί σε ό,τι αφορά την ακτοφυλακή τους, οι Αμερικανοί σκίζουνε.
Θα μου πείτε πως ζητάω πολλά από το μόνο αφρικανικό και μεσαιωνικό κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και θα έχετε δίκιο. Εδώ κανένας υπουργός Οικονομικών ή Εσωτερικών δεν μπορεί να δώσει τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων (που μισθοδοτεί το κράτος). Εδώ υπάρχουν πάνω από 120 νόμοι, που ψηφίστηκαν από τη Βουλή, δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και ουδέποτε εφαρμόστηκαν, χωρίς αυτό να φαίνεται πως ενοχλεί τον εκάστοτε υπουργό Δικαιοσύνης. Εδώ λειτουργούν μερικές χιλιάδες παράνομες χωματερές, για τις οποίες τρώμε κατά καιρούς μεγάλα πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κανείς υπουργός Περιβάλλοντος ή Δημοσίων Έργων δεν μπορεί ή δε σκέφτεται να τις καταργήσει.
Γιατί σ’ αυτό το κράτος τα πάντα, όλοι οι τομείς του δημοσίου βίου, λειτουργούν με γνώμονα τη μίζα και τα (οικονομικά ή άλλα) ανταλλάγματα που αποφέρουν. Ισχύει ο «τρίτος νόμος του Πάρκινσον»: όσο μεγαλύτερο ύψος έχει ένα έργο ή μία προμήθεια, τόσο ευκολότερα εγκρίνεται, γιατί τόσο μεγαλύτερες μίζες εξασφαλίζει. Τα μικρά ταχύπλοα σκάφη που στερείται η (ανύπαρκτη άλλωστε) ακτοφυλακή θα στοίχιζαν πολλοστημόριο των δαπανών για την προμήθεια τεθωρακισμένων, πολεμικών αεροσκαφών ή πυραυλικών συστημάτων. Άρα δε συμφέρουν. Τι είν’ ο κάβουρας, τι είν’ το ζουμί του.
Αναφορικά τώρα με την αντιμετώπιση των μεταναστών «με πιο αποφασιστικά και αυστηρά μέτρα», κάτι μου λέει πως πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες επικοινωνιακές μπαρούφες που τις εξαγγέλλουν εν γνώσει πως μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Μου θυμίζουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα: «το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκκαλο», «όλοι θα πληρώσουν όσο ψηλά και αν βρίσκονται», «μηδενική ανοχή στην ανομία» και τα ρέστα. Δε θα γίνει τίποτα το ουσιαστικό. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πολλοί τρώνε από όλη αυτή την υπόθεση. Όχι μόνο οι βρομεροί δουλέμποροι, Τούρκοι και Έλληνες, ούτε και οι ιδιοκτήτες των σαπιοκάραβων που μεταφέρουν τους δύστυχους. Είναι στο κύκλωμα και άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, που παίρνουν τα χοντρά λεφτά. Μεγαλοδικηγόροι, ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι, αξιωματικοί του Λιμενικού ή του Στρατού, που κερδίζουν πολλά, είτε για να κάνουν τα στραβά μάτια, είτε για να μεσολαβήσουν καταλλήλως. Λέτε πως εύκολα θα αφήσουν αυτοί όλοι να στερέψει ο πακτωλός; Δεν το πιστεύω.

*O Δημήτρης Σαραντάκος γεννήθηκε στη Mυτιλήνη, σπούδασε χημικός μηχανικός και μετά τη συνταξιοδότησή του εκδίδει το σατιρικό περιοδικό «το Φιστίκι» και κάνει τον συγγραφέα. Το τελευταίο (ενδέκατο στη σειρά) βιβλίο του «Οι Αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» - Αθήνα 2008 - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γνώση».