Κύριε Διευθυντά,
Πάλι με το Πάσχα, πάλι με την άνοιξη στη Λάρισα, το χωριό -τρόπος του λέγειν- της γυναίκας μου, όπου ξαναζήσαμε οικογενειακώς την Ανάσταση στον περικαλλή Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχίλλειου, μέσα σ’ ένα πάνδημο κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης, αλλά και έξαρσης, χωρίς -ευτυχώς- τη βαρβαρότητα των επικίνδυνων κροτίδων και πυροβολισμών, παρά μόνο με την ελεγχόμενη χρήση λίγων βεγγαλικών στις παρυφές του περιβόλου του ναού, σε απόσταση ασφαλείας από το εκκλησιαζόμενο πλήρωμα .
Από τα Μ.Μ.Ε. πληροφορήθηκε το πανελλήνιο τους θανάσιμους ή σοβαρούς τραυματισμούς, που για μια ακόμη φορά συνέβησαν και το εφετινό Πάσχα σε διάφορες περιοχές της χώρας. Είναι νομίζω κατάντια να βιώνει η χώρα κάθε Πάσχα, ημέρα χαράς και αγάπης, μια οιονεί εμπόλεμη κατάσταση, θρηνώντας… εθιμικά (sic!) νεκρούς και περιθάλποντας με την ίδια αιτιολογία βαριά τραυματίες -μεταξύ των οποίων κυρίως παιδιά- από χρήση απαγορευμένων υλικών και αντικειμένων και ουδείς να φαίνεται -ούτε και αυτό ακόμα το καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη- ότι είναι σε θέση να βάλει ένα φρένο σ’ αυτόν τον ενιαυτό του παραλογισμού.

Αναρωτιέμαι: μπορεί άραγε μια χώρα που φιλοδοξεί -κατά την πρωθυπουργική ρήση- να αποτελέσει τη Δανία του Νότου, να αναβιώνει έθιμα, τα οποία προ της Επαναστάσεως του 1821 είχαν νόημα και κοινωνική δυναμική, που όμως εδώ και 150 χρόνια έχουν εκλείψει και που επομένως τίποτα πια δε δικαιολογεί τη συντήρησή τους, παρά μόνο μια παρωχημένη και επικίνδυνη επίδειξη ατομικής ή -δυστυχώς- και συλλογικής βαρβαρότητας;
Πιστεύω ότι η αναβίωση πολλών εθίμων αποτελεί κάτι σαν παρθενορραφή στον παρθενικό υμένα της ιστορίας και της παράδοσής μας. Και σε επίρρωση της απόψεώς μου επικαλούμαι τη ρήση του μεγάλου λαογράφου μας Κίτσου Μακρή, ο οποίος θέλοντας ακριβώς να χαρακτηρίσει το κοινωνικά ατελέσφορο της αναβίωσης κάποιων εθίμων έγραψε με την αιχμηρή γραφίδα του: «Η παρθενιά της κόρης χάθηκε - η Υπερία κρήνη απέσβετο»!
Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι η επιστήμη της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας μιλά ενιαία και εννοιολογικά για «ήθη και έθιμα»… Θέλω να πω ότι κάθε έθιμο έχει την αιτία και τη λογική της ύπαρξής του μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό περιβάλλον που εκδηλώνεται, συνυπάρχοντας αναπόσπαστα με το περιρρέον ήθος μιας συγκεκριμένης εποχής.
Προσωπικά, εν τέλει, πιστεύω ότι η χρήση κροτίδων και όπλων την ημέρα της Ανάστασης αποτελεί ευκαιρία εκτόνωσης προσωπικών βιωματικών απωθημένων των χρηστών τους και όχι βέβαια εκδήλωση σεβασμού προς την εθιμική και πολύ περισσότερο τη θρησκευτική μας παράδοση.

Με τιμή
Ηλίας Κουρτζής