Ο πρώτος μεγάλος τρόμος που πέρασα στα παιδικά μου ήταν στον δρόμο από το μπακάλικο του Καλαγάνη, στη γωνία Ε. Βοστάνη και Β. Καραπαναγιώτη, προς το σπίτι μου. Μια πυροσβεστική του τότε, απ’ αυτές, που είχαν τους πυροσβέστες κρεμασμένους στα πλαϊνά, με τις σειρήνες και τις κόρνες να σε σκίζουν, μπήκε στην Ευστρατίου Βοστάνη. Ο δρόμος τραντάζει ολόκληρος κι εγώ με το δίχτυ με τα ψώνια, χώνομαι στο τσακ στην αυλίτσα της Αγίας Παρασκευής. Μεγάλη η χάρη της, σώθηκα!

Ας πάρουμε τώρα, εξήντα χρόνια μετά, το διχτάκι αυτό με τα ψώνια, να το πάμε λίγο πιο πάνω. Μέχρι την γωνία Παπαδιαμάντη. Δεν θα το πιστέψεις, περπατάς στον ίδιο δρόμο και στην ίδια κατεύθυνση με τα πάσης φύσεως μηχανοκίνητα, αλλά δυστυχώς πιο αργά. Εμποδίζεις δηλαδή τους ανθρώπους που οδηγούν, πιθανόν και να τους καθυστερείς. Κοιτάς πίσω, προχωράς, κρύβεσαι ανάμεσα σε κανένα παρκαρισμένο και μόλις στο επιτρέψει η τύχη, κάνεις τα επόμενα λίγα βήματα. Μέχρι να βρεις την επόμενη κρυψώνα. Πόσο καλοί οδηγοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, λες από μέσα σου. Μπαίνουν στην Ευστρατίου Βοστάνη, με φόρα όση και το πυροσβεστικό του τότε, και έχουν να αντιμετωπίσουν χιλιάδες προβλήματα.

Οδηγεί ο άνθρωπος και έχει, δεξιά μέχρι την Παπαδιαμάντη, είκοσι οκτώ αγκυροβολημένα οχήματα. Αγκυρο…. Ναι κανονικά. Κάνανε τις πυλωτές… μαγαζάκια και το βάζουν από κάτω να το βλέπουν. Έχει και μένα με το διχτάκι. Πρέπει, δε λέω ο άνθρωπος, να με προσέξει. Έχει κι αυτούς που κατεβαίνουν αντίθετα, από την άλλη πλευρά. Καροτσάκια με μωρά, αντίθετα στο μονόδρομο, οι μαμάδες από πίσω, άντε και καμιά γιαγιά κανένας παππούς, αυτοί συνήθως δεν οδηγούν, οι δυσκολίες είναι πολλές.

Και φτάνουμε στα Μαύρα Σίδερα. Πρώην Κλινική Χατζημανώλη. Εκεί είδαν το πρώτο φως πολλοί Μυτιληνιοί. Άλλοι τόσοι κινδυνεύουν καθημερινά να μην το ξαναδούν. Bottle neck το λένε οι Εγγλέζοι. Στενεύουν τα πράγματα πολύ. Καταδέχεται ο οδηγός να μπει στο ίδιο στένεμα με όλους τους περίεργους. Άκρια, ρε καημένε, κοίτα η χοντρή πώς κοιτάει και μετά γκάζι. Πρέπει, ρε παιδί μου, να γκαζώσει. Παπαδιαμάντη γωνία, ένας τύπος με ψώνια, τον κοιτάει περίεργα. Χέστον…

Δεν υπάρχει κράτος, γαμώτο… και τα χώνει!

Νίκος Εμμανουήλ

Ε. Βοστάνη 24