Όραση και νους, αποχαυνωμένοι εραστές της χαλάρωσης, ακολουθούν τους ιριδίζοντες πειρασμούς της τηλεόρασης. Ημέρες και έργα ενός παραπαίοντος πολιτισμού καθρεφτίζονται στον γυάλινο κόσμο της εικονικής πραγματικότητας.
Όραση και νους, αποχαυνωμένοι εραστές της χαλάρωσης, ακολουθούν τους ιριδίζοντες πειρασμούς της τηλεόρασης.
Ημέρες και έργα ενός παραπαίοντος πολιτισμού καθρεφτίζονται στον γυάλινο κόσμο της εικονικής πραγματικότητας.
Φυγαδευμένα τα συναισθήματα και η νόηση από το ανελέητο κυνηγητό της οπτικοακουστικής πανδαισίας διώχνονται στην έρημο της ισοπέδωσης και της παρακμής. Τίμημα της τεχνολογίας η φτώχεια της ψυχής.
Το ερωτικό ειδύλλιο των ηλεκτρικών μηχανών, με την αλλοτρίωση της ανθρώπινης εμπειρίας, οδηγεί στην πτώση την αυτοκρατορία της εμπειρίας.
Στα μονοπάτια της τεχνολογίας χαράσσεται, κάτω από το αμυδρό φως της, η συνειδητότητά μας.
Η επιστήμη γέννησε την τεχνολογία που προοδευτικά θα καταβροχθίσει την ουσία των ανθρώπων.
Στη φωσφορίζουσα επιφάνεια της οθόνης η πρόκληση. Θα γίνουμε κι εμείς μικρά απατηλά φωτόνια στους λαβύρινθους των «μικροτσίπς» και θα χαθούμε αναστενάζοντας ηδονικά, αποβλακωμένοι στους παραδείσους της αναλγησίας ή σθεναρά θα ποδηγετήσουμε τον ηλεκτρονικό μαρασμό και θα ζέψουμε την τεχνολογία στο άρμα της ανθρωπιάς;
Ποιος το λουλούδι θα μυρίσει, ποιος στον αγρό θα τρέξει και ποιος θα νιώσει τη βροχή, τη θάλασσα, τον ουρανό, αφού ο κόσμος ο θαυμαστός συμπυκνώθηκε σε ασήμαντα ψηφιακά σύμβολα;
Ποιος θα μυρίσει τον ιδρώτα, θα νιώσει το μόχθο να γαληνεύει τον ύπνο του, όταν καβάλα στην έπαρση και την αυταπάτη της αυτοματοποίησης αποχαυνώνεται;
Περνούν εικόνες, κριτικές, διάλογοι, περισπούδαστοι συλλογισμοί, εκπομπές, reality shows και αυταπάτες με θαυμαστή ευκολία τα φίλτρα της κρίσης και βομβαρδίζουν το λογισμό ανελέητα, σκληρά, μεθοδικά μέσα από τον απατηλό καθρέπτη.
Ποιος σταματά ποιον, έτσι που όλοι σκηνογραφούν χωρίς τους εσωτερικούς κανόνες του μέτρου και της ευθύνης;
Ποιο ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο θα καταργήσει αυτόν που τον εκτρέφει και του δίνει λόγο ύπαρξης;
Ποια καταστολή θα καταστείλει την ήδη κατασταλμένη συνείδησή μας;
Ή μήπως έτσι μονάχα μπορεί, σε κύκλους φθοράς και αναγέννησης, η ιστορική εξέλιξη να συστρέψει οδυνηρά μα γόνιμα το σπειροειδές της ανθρώπινης εξέλιξης στο ατέρμονο Σύμπαν; «Τα πάντα ρει.» Τυχαία ή χαοτικά πάντα, ακολουθεί η ζωή.