Πολύ με συγκινεί αυτή η προστασία που δίνω σε μερικά πράγματα, δίχως να ξέρω αν, κάποια στιγμή, θα μου είναι χρήσιμα. Τα ανοίγω συχνά, για να σκαλίζω τη μνήμη μου, να ονειροπολώ, να αλητεύω ενδεχομένως, βηματίζοντας σε δρόμους προσωπικούς που αυλακώνουν τις λογής-λογής διαδρομές και μου κρατάνε συντροφιά… Συνήθεια αγαπημένη να τα φέρνω πίσω, να τα παίρνω στα χέρια μου, να τους ρίχνω ματιές, να κάνω τον απολογισμό τόσων χρόνων που, αλίμονο, γλίστρησαν κι έφυγαν. Σαν τόσα άλλα…
Εποχές ρομαντικές, σημαντικές, απόμακρες… Δυο, από τα τόσα χρόνια της αποδημίας μου είχα ασχοληθεί, παράλληλα με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις και με την έκδοση μιας μικρής ελληνικής εφημερίδας. Μπορεί στην αρχή -σαν πρώτη σκέψη- να ήταν μια ανάγκη της Ελληνικής Κοινότητας εκεί, αλλά συγχρόνως -και πρωτίστως- μια ευκαιρία για τις δικές μου ανησυχίες -ίσως κι αφορμή-, ώστε να ξυπνήσουν κάποια κρυμμένα και άτολμα χαρίσματα γραφής. Έτσι στα τρέχοντα καθήκοντα μπήκε κι αυτή η «υποχρέωση», κάθε 15 μέρες να καλύπτω με ύλη την εφημερίδα «ΑΝΘΡΩΠΟΙ»! Ομολογώ πως δεν ήταν εύκολο. Στην αρχή είχα τη βοήθεια από δυο - τρεις φίλους -μ’ αυτούς πάρθηκε και η απόφαση-, αλλά πολύ σύντομα έμεινα να τα κάνω όλα μόνος. Οπότε πήρα επάνω μου όλη την ευθύνη και από συλλογικό έντυπο μετατράπηκε σχεδόν σε προσωπικό.
Σήμερα, δεν ξέρω τι μου ’ρθε κι έψαχνα στα αρχεία μου να βρω το τελευταίο φύλλο εκείνης της εφημερίδας. Επιθυμούσα να διαβάσω το κύριο άρθρο που έγραψα τότε με τίτλο «Κύκνειο Άσμα». Ήταν 2 Ιουλίου του 1988, είχα πάρει πλέον την απόφαση να σταματήσω. Μια δύσκολη, δίχως άλλο, απόφαση που την πήρα με πόνο ψυχής γιατί αυτή την εφημεριδούλα - έτσι την έλεγα - πολύ την αγάπησα. Κι όπως έγραψα, κάθε τι όμορφο - γιατί όμορφο ήταν - θα πρέπει να τελειώνει τη στιγμή της μεγαλύτερης ομορφιάς! Δε θυμάμαι πόσες φορές το ’γραψα και πόσες το ’σκισα εκείνο το κείμενο.
Θα ’θελα τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, να πω πως η έκδοσή της ήταν κάτι που ούτε το προγραμμάτισα, ούτε ποτέ υπολόγισα πως θα είχε αυτή την έκβαση. Να φτάσει εκεί που έφτασε. Ν’ αγαπηθεί από τον Ελληνισμό και σε μένα να χαρίσει πολλές όμορφες αλλά και δύσκολες… κοπιαστικές στιγμές. Δεν έχει νόημα να τις αναφέρω, σημασία έχει η ικανοποίηση πως, παρακάμπτοντας όποια εμπόδια τύχαιναν, μπόραγε, κάθε 15 μέρες να είναι εκεί και κοντά στους αναγνώστες της. Όταν την έγραφα ήταν σα να μονολογούσα, το παραδέχομαι, τον είχα ανάγκη όμως αυτό το μονόλογο και… τελικά - πολύ αργότερα - κατάλαβα πως τον είχαν κι εκείνοι… Τους θυμάμαι τώρα μ’ εκείνο το παράπονο για την απόφασή μου.
Τα 35 φύλλα της εφημερίδας «ΑΝΘΡΩΠΟΙ», μαζί με το αρχείο, τις σημειώσεις, τα πρόχειρα, τα απορριφθέντα… τα κρατώ μαζεμένα, αγκαλιασμένα κι ευλαβικά φυλαγμένα σε κουτιά και ντοσιέδες, για να μη χαθούν στη λήθη του χρόνου. Θα ήταν κρίμα να χαθεί μια δουλειά που έγινε με τόσο κόπο, δυσκολίες κι εμπόδια, με μόνο εφόδιο το μεράκι. Τώρα, όλα αυτά, σαν από ένα απόμακρο φάρο, αναβοσβήνουν κάνοντας σινιάλο πως υπάρχουν στοιβαγμένα, μα όχι ξεχασμένα, απομεινάρια μιας εποχής με οράματα, πάθος, παλμό, συγκίνηση κι αγάπη γι’ αυτόν τον παράξενο «μικρόκοσμο», τυλιγμένα μ’ ένα απαλό άρωμα κλεισούρας, τα δικά μου αχνάρια χαραγμένα στο κεφάλαιο με τ’ όνομα: «Ελληνισμός της Βενεζουέλας».
Τα έχω μπροστά μου κι είναι σα να τα ξαναζώ. Δεν θα ’θελα να περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που πάει να ξεχαστεί. Τα φυλλομετρώ κι αφουγκράζομαι ήχους, χαϊδεύω αναμνήσεις και ξεχωρίζω στιγμές, νιώθοντας μια μικρή φλέβα να χτυπάει στο λαιμό μου…