Εμείς, η πόλη μας, ο κόσμος ζούμε την πιο βαθιά ίσως συναισθηματική κρίση στην ιστορία.
Τούτο που συμβαίνει δεν είναι πια σύγκρουση, ούτε κρίση.
Παράνοια και κοινωνικό Alzheimer δίνουν το στίγμα των χρόνων μας.
Περιδιαβάζω με το νου, τα μάτια μου, τ’ αυτιά μου, τα βιώματα μου στους χώρους της κοινωνικής μας ζωής. Μελετώ τις σχέσεις των ανθρώπων, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα κοινωφελή ιδρύματα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την ατομική και συλλογική ψυχή μας. Και πληγώνομαι.
Μια τέλεια ανισορροπία στις σχέσεις του νου, του συναισθήματος και του υλικού μας κόσμου.
Καθώς η γνώση μεγαλώνει, η τεχνολογία θαυματουργεί, το συναίσθημά μας ατροφεί, εκφυλίζεται και πεθαίνει.
Ένας γίγαντας με γυάλινα πόδια ο πολιτισμός μας.
Περπατώ στους δρόμους και τα μονοπάτια των σχέσεών μας. Παρατηρώ τα δρώμενα. Εκπομπές στην τηλεόραση, κοκορομαχίες αλλά και θανατηφόρες μονομαχίες ρωμαϊκής αρένας. Ο τηλεοπτικός κανιβαλισμός απ’ τη μια, η αναλγησία, η περιφρόνηση των υποχρεώσεων από τους άρχοντες στην άλλη.
«Σικέ» παιχνίδια συναλλαγών και ίντριγκες και κατασκευασμένες, μεθοδευμένες τεχνικές εξόντωσης. Ενοχοποίηση των πάντων και αθώωση των πάντων.
Βλέπω την απώθηση του κινδύνου, τον εξορκισμό, το μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών.
Οργίζομαι και ανησυχώ με το ενεργειακό και τα άλλα προβλήματα του τόπου μας.
Άνθρωποι αναποφάσιστοι μπαλώνουν τρύπες και χτίζουν γεφύρια της Άρτας, ανίκανοι να «πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα», να λύσουν με στοιχειώδη λογική το πρόβλημα της τροφοδοσίας του νησιού μας, να δουν το μέλλον του πληθυσμού.
Ένα νοσοκομείο που υποφέρει από συγκρούσεις, ενώ το ΕΣΥ αργοπεθαίνει και η ιδιωτική πρωτοβουλία γιγαντώνεται, στερώντας από το λαό το συνταγματικό δικαίωμα της ίσης παροχής υγείας.
Μια παιδεία άλογη και απρόσφορη, ένα πειραματικό κακέκτυπο μεγαλεπήβολων πειραματισμών χωρίς αγάπη, τρυφερότητα και σεβασμό για τα νιάτα.
«Νοήμονες» κατά τα άλλα πολιτικοί, αλλά με συναισθηματική νοημοσύνη ανύπαρκτη, μπαίνουν στο χώρο των διεκδικήσεων εν όψει των εκλογών, με ψεύτικα συναισθήματα μεσσιανισμού, σωτήρες που μόνο τον εαυτό τους αγαπούν.
Μίσος, οργή, ανταγωνισμός, θρίαμβος νίκης, άσεμνη επίδειξη πονηρίας και διπλωματίας, ξεγλίστρημα απ’ τον αντίπαλο.
Ευφυολογήματα, εντυπωσιασμοί και δολιότητα τα συναισθήματα που κυριαρχούν.
Κάπου στις παρυφές της αρένας αποτραβηγμένοι κάποιοι που στοχάζονται και πονούν τον τόπο, τον άνθρωπο, το λαό.
Έχουν διαλέξει τη φυγή κάτω απ’ το βάρος της απελπισίας. Το σύνθημά τους «τίποτα δε γίνεται, κάθε αντίδραση είναι μάταιη» τους οδηγεί στην προσδοκία ενός θαύματος που ελπίζουν να το κάνουν άλλοι εκτός από κείνους.
Απομάκρυνση απ’ την πνευματική, την εργατική, την κοινωνική πάλη.
Στρατηγική βολέματος με γνωριμίες και πολιτική πελατειακής ανταπόκρισης.
Τα κόμματα αποκομμένα από την καθημερινότητα, ζουν στον κόσμο των καρεκλοκένταυρων, των μόνιμων βουλευτών, εμπαίζοντας, με το δικό τους τρόπο συνταξιοδότησης και τους νόμους για πρόωρες συντάξεις, τη σοβαρότητα του ασφαλιστικού.
Σκέπτομαι καθημερινά την κοινωνική ψυχοπαθολογία. Αρχίζω να σκέπτομαι σκωπτικά τον ψεκασμό του νησιού με ψυχοφάρμακα, μια και τούτο που βιώνω είναι ομαδική παράκρουση.
Κι ύστερα αναρωτιέμαι:
Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά; Μήπως στο κοινωνιολογικό σχέδιο, για να βγεις στο ξέφωτο, πρέπει να περάσεις τη ζούγκλα;
Κι ελπίζω, και γράφω κουράζοντάς σας και κάνω αυτοκριτική και προχωρώ υποταγμένος στην ανάγκη μου να μπορώ τουλάχιστον να βλέπω με διαύγεια όλα όσα συμβαίνουν για μένα και σένα χωρίς εμάς.
* Ο Γιώργος Κωμαΐτης είναι ψυχίατρος