Οι ισχυροί Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, αλλά και οι Αμερικανοί από την άλλη πλευρά, δείχνουν από τον τρόπο που επιλέγουν «υπαλληλάκους» στις θέσεις των υπερεθνικών οργανισμών, ότι δεν επιθυμούν ισχυρές προσωπικότητες με κύρος και φιλοδοξίες. Πρώτη και καλύτερη περίπτωση που επιβεβαιώνει τα παραπάνω, είναι η περίπτωση Μπαρόζο. Τον εν λόγω κύριο τον επέλεξαν ακριβώς για το ότι είναι μια απόλυτη μετριότητα: Ένας αδύναμος και υποτακτικός γραφειοκράτης, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η εξασφάλιση της θέσης του και είναι έτοιμος να δεχθεί τα πάντα για να την κατοχυρώσει. Το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» τον αποκαλεί τραγική φιγούρα που κανείς πια δεν εμπιστεύεται και όμως, προς επιβεβαίωση των παραπάνω, τον επιλέγουν για πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Λες και η θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι για πέταμα.
Η δεύτερη περίπτωση μετριότητας είναι ο Μπαν Κι Μουν, γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, που μέχρι στιγμής έχει περάσει απαρατήρητος. Εδώ και δυόμισι χρόνια λειτουργεί σα «γραμματέας», σα γραφειοκράτης, παρά σα Γενικός ενός οργανισμού που υποτίθεται ότι βάζει τη σφραγίδα του στις παγκόσμιες εξελίξεις. Οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες τον κατηγορούν ότι προσπαθεί να φέρει τον ΟΗΕ κοντύτερα στις θέσεις των Αμερικανών. Και το κάνει τόσο απροκάλυπτα που εξοργίζει ακόμα και δικούς του ανθρώπους. Ο ΟΗΕ υπό την ηγεσία του έχει πέσει σε λήθαργο και ούτε το ροχαλητό του ενοχλεί πια κανέναν.
Τρίτη περίπτωση, ο γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Δανός Ράσμουνσεν, που στο μόνο πράγμα για το οποίο διακρίθηκε ήταν το κυνήγι των μεταναστών. Τέταρτη περίπτωση ο Ρόμπερτ Ζέλικ, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, στενός φίλος και επιλογή του Τζορτζ Μπους. Ένας άχρωμος τεχνοκράτης που έχει χαθεί από τη μνήμη όλων. Άλλη περίπτωση, ο πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, ο Γιαπωνέζος Γιουκίτα Αμάνο, εκλεκτός της Δύσης και των ΗΠΑ, που κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Να κοιμίσει το ακροατήριό του μέσα στα έξι λεπτά της «πανηγυρικής» ομιλίας του μετά την εκλογή του. Η πλήρης επιβράβευση της μετριότητας. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Ο σημερινός κόσμος κυβερνάται από ισχυρούς που έχουν βγάλει τις μετριότητες στη μόστρα. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η εξουσία ζαλίζει κυρίως τους μικρόνοες και εκεί στηρίζονται οι ισχυροί της γης. Το πάνθεον των ηλιθίων στη σκηνή και αυτοί στο παρασκήνιο.

Οι καταραμένες της μπούργκας
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη από το να είσαι γυναίκα και να γεννηθείς στο Αφγανιστάν. Είτε οι Ταλιμπάν έχουν το πάνω χέρι είτε ο εκλεκτός της Δύσης, όπως τώρα ο Καρζάι, είσαι καταδικασμένη. Ο ανεκδιήγητος Καρζάι ψήφισε νόμο όπου οι Σιίτες έχουν το δικαίωμα να αφήσουν τις συζύγους τους να πεθάνουν της πείνας αν τους αρνηθούν το σεξ. Με δεδομένο ότι στο Αφγανιστάν οι γυναίκες απαγορεύεται να δουλέψουν, τι πιο εύκολο. Πριν τέσσερις μήνες είχε υπογράψει νόμο περί νομιμοποίησης του βιασμού στο πλαίσιο του γάμου, που αναγκάστηκε μετά από διεθνή κατακραυγή να τον ανακαλέσει. Στο Αφγανιστάν τώρα γίνονται εκλογές για να νομιμοποιηθεί ο Καρζάι. Μόνο που οι εκλογές δεν μπορούν να κρύψουν την αφόρητη δυστυχία των Αφγανών γυναικών. Όσο για τους Ταλιμπάν (που κρατούν στο ένα χέρι το Κοράνι και στο άλλο το καλάσνικοφ), τους χρησιμοποιούν οι ηγέτες των ΗΠΑ σαν μπαμπούλα για να τρομάζουν τον πληθυσμό των χάμπουργκερ. Εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την έναρξη του πολέμου στο Αφγανιστάν. Αυτή η ιστορία έχει κοστίσει πολλές ζωές, αλλά για κάποιους αυτό δε μετράει. Για αυτούς ο πόλεμος κινεί το χρήμα.

Η συνθήκη της «Μίζενς»
Στις 10 Αυγούστου του 1920 οριστικοποιήθηκε και υπεγράφη η Συνθήκη των Σεβρών. Ο Βενιζέλος δικαιολογημένα γεμάτος χαρά και εθνική υπερηφάνεια ανακοίνωσε ότι «η Ελλάδα γίνεται η χώρα των δύο ηπείρων και των τριών θαλασσών». Αυτά στα 1920, γιατί η σημερινή Ελλάδα έχει υπογράψει τη συνθήκη της «Μίζενς» (αναγραμματισμός της «Ζίμενς») που έχει κάνει την Ελλάδα χώρα των δύο κομμάτων (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ με κοινό ταμείο) και των τριών σογιών (των Καραμανλήδων, των Παπανδρέων και των Μητσοτάκηδων). Χαίρεται.
ΥΓ: Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου, ο Σκορπιός των Ωνάσηδων θα πουλιόταν για 122 εκατ. ευρώ. Μόλις 26 εκατομμύρια πιο πάνω από όσα αγόρασε η Ρεάλ το Ρονάλντο. Συμπέρασμα για υποψήφιους αγοραστές: μην ασχολείστε με το real estate, πάρτε έναν παιχταρά. Ξαναχαίρεται.