«Είναι χρέος μας έναντι της μνήμης των προγόνων μας να δώσουμε αγώνα για μια καλύτερη Ελλάδα, που δεν θα αφήνει κανένα πίσω και θα πρωταγωνιστεί στον αγώνα για την Ειρήνη, τη δημοκρατία και τη συνανάπτυξη στη γειτονιά της» είπε, μεταξύ άλλων, ο βουλευτής Λέσβου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Γιάννης Μπουρνούς, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία στην Ειδική Εκδήλωση της Βουλής των Ελλήνων για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

«Σήμερα είχα την ξεχωριστή τιμή, ως απόγονος Μικρασιατών προσφύγων, να μιλήσω εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία στην Ειδική Εκδήλωση της Βουλής των Ελλήνων για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η Βουλή καθιέρωσε το 1998 την 14η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος.

Κάθε χρόνο μνημονεύονται οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών, το ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες και ο οριστικός, βάρβαρος και απάνθρωπος ξεριζωμός του ελληνισμού από μια εστία χιλιετιών από ένα τουρκικό στρατό που δεν επεδίωκε μόνο τη νίκη, αλλά και τη σφαγή και το πλιάτσικο, ως εκδίκηση για τη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Η καθιέρωση της Ημέρας Μνήμης έγινε για τη διάσωση της μνήμης από την υποβάθμιση και την αποσιώπηση της Καταστροφής, των αιτιών της και των συνεπειών της σε όσους την έζησαν. Η Καταστροφή ήρθε σαν απόρροια πράξεων και επιλογών από πολιτικές δυνάμεις της εποχής και ιδίως μιας πατριδοκάπηλης, φανατικά κομματικοποιημένης και τυχοδιωκτικής διαχείρισης από την παράταξη των εθνικοφρόνων.

Πρέπει όμως, η μέρα αυτή να γίνεται και αφορμή περισυλλογής για κάθε γενοκτονία, εθνοκάθαρση, βαρβαρότητα που έζησαν και ζουν συνάνθρωποί μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Τα εκατό χρόνια από την Καταστροφή φαίνονται πολλά, αλλά είναι η εποχή των Μικρασιατών παππούδων και γιαγιάδων μας. Για όσους έχουμε προσφυγική καταγωγή από τη Μικρά Ασία, είναι οι μνήμες με τις οποίες μεγαλώσαμε. Είναι τραγούδια, διηγήσεις, έθιμα, τα ονόματα των χωριών και των πόλεών μας, είναι τα δικά μας ονόματα και επίθετα.

Θυμόμαστε και για να αποκαταστήσουμε αδικίες, για να μη ξεχαστεί η μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους προγόνους μας από τη χώρα μας και ιδίως η περιφρόνηση και ο ρατσισμός μιας παλαιοελλαδίτικης ελίτ για τους Μικρασιάτες Έλληνες, τους «πρόσφιγγες» και τους «τουρκόσπορους», για να μη ξεχαστούν οι παραινέσεις και οι διαταγές να τους αφήσουν στην τύχη τους, στα χέρια αυτών που τους καταδίωκαν και τους σφαγίαζαν.

Με τη δικτατορία Μεταξά εγκαταστάθηκε στην καρδιά του κράτους μας ο ρεβανσισμός των εθνικοφρόνων και οικοδόμησε ένα αυταρχικό και διχαστικό κρατικό μηχανισμό που, μεταξύ άλλων, διατήρησε για δεκαετίες την πολιτική περιθωριοποίηση των προσφύγων και την αποσιώπηση της οικονομικής και πολιτισμικής συμβολής τους.

Μόνο με την αναγνώριση και αναψηλάφηση της ιστορίας μας μπορεί να επουλωθεί το τραύμα και να αμυνθούμε έναντι του ιστορικού αναθεωρητισμού, ιδίως εκείνου του επιθετικού αναθεωρητισμού από τη μεριά του Τούρκου Προέδρου που επιδιώκει την αποσταθεροποίηση της περιοχής μας, αμφισβητώντας ακόμα και τη Συνθήκη της Λωζάνης και δηλητηριάζοντας τις προσπάθειες που κάνουμε εδώ και χρόνια από τις δυο πλευρές του Αιγαίου για φιλία και συνεργασία των δύο λαών.

Δεν ξεχνάμε το πείσμα και τη δύναμη των προσφύγων, μέσα σε χίλιες αντιξοότητες, να ξαναστήσουν τις ζωές τους, να προκόψουν, να χτίσουν τη νέα τους πατρίδα και να τιμήσουν με αυτό τον τρόπο κι όσους άφησαν πίσω τους. Είναι χρέος μας να αναδεικνύουμε και να αναγνωρίζουμε την ανεξάλειπτη συμβολή των προσφύγων στην οικοδόμηση της σύγχρονης Ελλάδας, στον εκμοντερνισμό της, στην οικονομία της, στον πολιτισμό της, στην πολιτική και τις ιδέες της, στην Εθνική Αντίσταση και τις μάχες για τη Δημοκρατία.

Είναι χρέος μας έναντι της μνήμης των προγόνων μας να δώσουμε αγώνα για μια καλύτερη Ελλάδα, που δεν θα αφήνει κανένα πίσω και θα πρωταγωνιστεί στον αγώνα για την Ειρήνη, τη δημοκρατία και τη συνανάπτυξη στη γειτονιά της.

Είμαι απόγονος προσφύγων από την Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ, το Αϊβαλί και τη Μενεμένη. Μεγάλωσα στην ιχθυόσκαλα της Μυτιλήνης, εκεί που πρόκοψαν οι πρόσφυγες ψαράδες, που έφεραν μαζί τους την τέχνη τους από τη Χερσόνησο της Ερυθραίας. Την ταυτότητα και την κληρονομιά αυτή την κουβαλάω σαν πολύτιμο φυλακτό και θα συνεχίσω να την κουβαλάω με υπερηφάνεια όσο ζω. Σε αυτούς τους ανθρώπους αφιερώνω, ως ελάχιστο φόρο τιμής, αυτή την ομιλία».