Διαδρομή 45

Γύρω από την Αμαλή 21

Φεύγοντας από τα Λουτρά, βγαίνουμε στον αμαξιτό προς Μυτιλήνη και πηγαίνουμε προς Κουντουριδιά. Απέναντι, η ομορφιά του όρμου της Σκάλας με κορώνα το λόφο της Παναγίτσας. Πριν το μικρό λατομείο μαρμάρου, ένας αγροτικός δρόμος εισχωρεί βαθιά στον ελαιώνα, βόρεια και στα 200 μέτρα υπάρχει ακόμα μια μικρή Παναγιά (1948). Η περιοχή ονομάζεται «Αρακλές». Ήταν εδώ το «χωρίον Ηρακλής» του κτηματολογίου τού 300 μ.Χ. ή στο Ίππειος (όπου υπάρχει το ίδιο τοπωνύμιο); Η άφθονη κεραμική ένα γύρω μαρτυρεί την ύπαρξη οικισμού.
Συνεχίζοντας, αριστερά, επάνω από την απόκρημνη ακτή είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή. Είχε ένα επίκρανο εδώ και μια κολώνα, αλλά από κάτω στα βράχια, ο αείμνηστος φίλος Γιάννης Λύρας τάιζε τον κάβουρα, που όταν κατέβαινε, έβγαινε από το θαλάμι του.


Η Παναγιά στις Αρακλές (πάνω) και η Αγία Φωτεινή στο δρόμο (αριστερά) με τους βράχους του κάβουρα από κάτω (δεξιά)

Και τώρα η Κουντουριδιά. Λέγεται ότι υπήρχε μια τεράστια χαρουπιά εδώ (κουντουριδιά) και πήρε το όνομα. Το μικρό λιμανάκι με ένα μικρό κτίσμα στα δεξιά, όπου περνούσαν από το Πέραμα (πέρασμα προς τα εδώ) με τις βάρκες με πανί και με μαούνες τα ζώα. Για να πάνε στην πρωτεύουσα. Οι καλοί με τις άμαξες (λαντώ) που έρχονταν μέχρις εδώ.


Η Κουντουριδιά γύρα στα 1900 (αριστερά) με τα λίγα σημερινά περάματα (δεξιά)

Πήγαιναν και μέχρι το Ακόθ. Τώρα οι τρεις «γκαζολίνες» έμειναν να κάνουν αυτήν τη μοναδική ρότα, που ανήκουν στην οικογένεια με το μικρό ταρσανά και το καφενείο-ταβέρνα. Αυτές οι βάρκες ήταν πολλές κάποτε. Ακόμα ένα κεντράκι παλιό στα αριστερά και το «ξενοδοχείο-εστιατόριο» που άλλαξε την εικόνα πριν από χρόνια.


... την ταβέρνα (1991) (αριστερά) και τον ταρσανά (δεξιά)

Είναι μια ιεροτελεστία από τα αρχαία χρόνια τούτο το «Πέρασμα». Πρέπει να διατηρηθεί γιατί το θεωρώ «διατηρητέο ως προς τη χρήση», κάτι το μοναδικό, το όμορφο. Πρέπει η «πολιτεία» να πλησιάσει τους ιδιοκτήτες των τριών τελευταίων «περαμάτων» και να σκεφτεί το όφελος της τουριστικής σκοπιμότητας, να τους συνδράμει έστω και στους τωρινούς καιρούς των ισχνών αγελάδων, που φοβάμαι ότι πάλι ό,τι υπάρχει θα γίνει φτερό στον άνεμο.