Στο Πέραμα της Γέρας, υπήρχε ένα μεγάλο εργοστάσιο, που στα χρόνια των δεκαετιών του 60-70, λειτουργούσε σαν Ηλεκτρομηχανή της ΔΕΗ. Όταν σταματούσε το εργοστάσιο στη Μυτιλήνη ( χώρος δίπλα στο σημερινό Δημαρχείο), βούιζε ο τόπος από τις μεγάλες Ηλεκτρομηχανές του και το ρεύμα περνούσε απέναντι, από υποβρύχιο καλώδιο, κοντά στο ψαροχώρι των Πύργων. Το Ελαιοτριβείο βρίσκεται το 1934 στα χέρια του εμπόρου από την Μυτιλήνη Χριστοφόρου Ε. Ευστρατίου και το αγοράζουν οι πασίγνωστοι βιομήχανοι Αφοι Βασιλείου (Αλέξανδρος, Λέανδρος και Γεώργιος), οι οποίοι έχουν τα Εργοστασιακά συγκροτήματα στα Λουτρά. Δίνουν δε 1.200.000 δρχ . Αυτό το πουλά πάλι η «Εταιρεία Εργοστασίων Βασιλείου» (στους τρείς του 1936 έχει προστεθεί και ο Κων/νος Αλ Βασιλείου), το 1956, στην Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Ηλεκτρισμού ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ, ΣΤΗΝ ΤΙΜΉ ΤΩΝ 372.000 δρχ η οποία το μετατρέπει σε εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος. Τότε εγκαθίσταται το υποβρύχιο καλώδιο. Μετά όλα αυτά περνούν στην ΔΕΗ.(Συμβόλαιο του 1956) Και τώρα η παλαιότερη ιστορία του Εργοστασίου, όπου εμπλέκεται και η Αννα Λουζινιάν. Το εργοστάσιο ανήκε αρχικά στον Αλμπέρ Έδγουρδ Σλίνγκσμπέη Μπρότλευ και το είχε κληρονομήσει από την θεία του (εκ του Παππού του) Πριγκίπισσα Άννα δε Λουζινιαν , με διαθήκη (Ειρηνοδικείο Παππάδου), όταν αυτή πέθανε την 21^ην Δεκ του 1924. Αυτή είχε το εργοστάσιο με Οθωμανικούς τίτλους υπ’αρ. 52 και 53 της ημερομηνίας από Εγίρας 17 Μαρτ 1322 ( από το 1903).Το εργοστάσιο είχε σιδηρόδρομο προς την σκάλα του, δύο ατμολέβητες Λανγκασάιρ, Αλευρόμυλο, αντλία για θαλασσινό νερό, δύο ελαιοπιεστήρια με τις αντλίες τους, ένα ελαιόμυλο με δύο πέτρες και δύο πολύμια πιεστηρίων. Επίσης έφερνε νερό με μεταλλικούς σωλήνες από πηγή στην θέση Δρόμα, από απόσταση 4 χιλ. (Συμβόλαιο μεταπώλησης του Εργοστασίου του 1936). Το 1909 ο Μουχτούρης το αναφέρει σαν «Εργοστάσιον της Αγγλίδος». Η ιδιοκτήτρια έμενε σε κοντινή οικία, η οποία υπάρχει ακόμα και μετά αγοράστηκε από τους αφούς Πασπάτη, όταν το 1906 ίδρυσαν παρακείμενο ελαιοτριβείο, με αλευρόμυλο και νταλκομηχανή. Oι Αφοί Βασιλείου, είχαν πολύ πριν αγοράσουν το Ελαιοτριβείο αυτό προσπαθήσει να νέμονται τον ελαιόκαρπο της Γέρας, κατασκευάζοντας αποθήκες, στον λεγόμενο «Ντικέ» *, νοτιότερα από το εργοστάσιο της «Εγγλέζας». Αυτές έδωσαν το όνομα εκεί «Αμπάρια». Περνούσαν με μαούνες τον ελαιόκαρπο στα Λουτρά. Μετά ίδρυσαν ελαιοτριβείο το 1923, το οποίο όμως πούλησαν το 1930 στον Σωτήρη Πολυχρονίδη**, ο οποίος το δίνει προίκα στην κόρη του και το αναλαμβάνει ο γαμπρός του, Θεόδωρος Φράγκος. Έτσι έχουμε ακόμα ένα τοπωνύμιο : Του Σωτηράκη ή του Φράγκου η Μηχανή.

Αμέσως μετά την πώληση αυτή, αγοράζουν το 1936 το Ελαιοτριβείο της «Εγγλέζας».

*Από το «Τεκές», γιατί στο εκεί καφενείο ψήνανε σαρδέλες σε μαγκάλι και γέμιζε το δωμάτιο καπνούς όπως στα χασισοποτεία. Εκεί υπήρχαν και ορισμένες ξύλινες παράγκες, με κρεοπωλείο και κουρείο για το καλοκαίρι.

**Στην επιγραφή του Εργοστασίου Φράγκου γράφει Σ.Ι .Π 1924 (Σωτήριος Ι Πολυχρονίδης)

Η «Εγγλέζα» μηχανή

και το σπίτι της πριν χρόνια

Από το 1891

οι Βασιλείου στα Λουτρά

Τα «αμπάρια»

στη μηχανή του Φράγκου

του 1924

Η «Ηλεκτρική στη Μυτιλήνη»