Η διαπίστωση ότι η Λέσβος υπολείπεται σε ανάπτυξη έναντι άλλων περιοχών της χώρας, παρά τις δεδομένες δυνατότητες της ως μεγάλο νησί και τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, δεν εκπλήσσει κανέναν σε αυτόν το τόπο, όσο και αν κάποιοι θέλουν να εξωραϊσουν τα πράγματα και να δικαιολογήσουν την όποια στασιμότητα σε πολιτικές σκοπιμότητες, παραβλέποντας τις ευθύνες τοπικών αρχών και παραγόντων που -πλην εξαιρέσεων - λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμη με κοντόφθαλμη «οπτική» και με προσωπικό στοίχημα-στόχο πρωτίστως την επανεκλογή τους, χωρίς όραμα για τον τόπο. Προφανώς και το νησί δεν είχε πάντα την αναγκαία πολιτική στήριξη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να καλύψει ελλείψεις σε υποδομές και να λύσει υπαρκτά προβλήματα της τοπικής κοινωνίας, αλλά και από την πλευρά τους οι τοπικοί φορείς δεν φρόντισαν να αναδείξουν στο βαθμό που θα έπρεπε τις προτεραιότητες και τους αναπτυξιακούς στόχους του τόπου, περιοριζόμενοι πολλές φορές σε μια απλή διαχείριση των πραγμάτων, βάζοντας μείζονος σημασίας θέματα σε δεύτερη μοίρα, προκειμένου να μη «χαλάσουν» καρδιές και ...συγκρουστούν με ποικίλα συμφέροντα. Με τέτοια λογική όμως η πολυπόθητη ανάπτυξη προχωρά με τον ...αραμπά, χάνονται ευκαιρίες και έργα υποδομών, κρίσιμα και αναγκαία για την αναβάθμιση του νησιού, καθυστερούν αδικαιολόγητα αν δεν παραπέμπονται στις ...καλένδες για να υλοποιηθούν στο αόριστο μέλλον. Ο όποιος προγραμματισμός παρεμβάσεων, που αναβαθμίζει υποδομές, αν δεν έχει «αρχή, μέση και τέλος», με ιεράρχηση προτεραιοτήτων και συνεχή παρακολούθηση για να υλοποιηθεί και να «τρέξουν» έργα και παρεμβάσειςμ μένει στα χαρτιά και στον «αυτόματο πιλότο» για να τον διεκπεραιώσει, με αποτέλεσμα τα χρηματοδοτικά προγράμματα εδώ και χρόνια να διαδέχονται το ένα το άλλο και πολλά επείγοντος χαρακτήρα έργα να συνωστίζονται κάθε φορά για ένταξη, αλλά τελικά να παραμένουν στο ...περίμενε! Γι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, «ανακυκλώνουν» τα ίδια και τα ίδια έργα, που συζητιούνται και απασχολούν και τις τοπικές αρχές, γιατί παραμένουν στάσιμα και ...σέρνονται χωρίς ορατό αποτέλεσμα. Τα παραδείγματα για έργα και παρεμβάσεις , που «εντάσσονται» και «απεντάσσονται» στα διάφορα προγράμματα και περνούν «γέφυρα» από το προηγούμενο στο επόμενο , πολλά και ποικίλα, που αποδεικνύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την ανεπάρκεια, την προχειρότητα και την αναποτελεσματικότητα των εμπλεκομένων τοπικών αρχών για να τα υλοποιήσουν για να αλλάξει το νησί...πίστα και να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά με στέρεες βάσεις.

Θα αναφερθούμε σε μερικά μόνο παραδείγματα που καταδεικνύουν του «λόγου το αληθές» των ισχυρισμών μας, γιατί μείζονος σημασίας παρεμβάσεις που αποδεδειγμένα μπορούν να αναβαθμίσουν το νησί μας, αν και έχουν αναδειχθεί εδώ και δεκαετίες παραμένουν σε στασιμότητα και ...σέρνονται χρόνια τώρα, με ό,τι σημαίνει αυτό. Κοινή διαπίστωση και μάλιστα διαχρονική είναι ότι η πόλη της Μυτιλήνης, για να αποσυμφορηθεί κυκλοφοριακά και να «ανασάνει», χρειάζονται συγκεκριμένες παρεμβάσεις και αλλαγές στη λειτουργία του λιμανιού και της παράκτιας ζώνης του, που όπως και να το κάνουμε δεσπόζει στη ζωή της πόλης, και γι αυτό εδώ και χρόνια αποφασίστηκε η εκπόνηση master plan προκειμένου να προσδιοριστεί τι πρέπει να γίνει στην ευρύτερη περιοχή του λιμένα ώστε και πιο λειτουργικός να γίνει αλλά συγχρόνως και «οχλούσες» δραστηριότητες του, όπως για παράδειγμα αυτές του εμπορικού λιμανιού να απομακρυνθούν από τον αστικό ιστό της πόλης, αποσυμφορώντας την πόλη, που τόσο ανάγκη το έχει. Υπάρχει άλλη πιο σημαντική παρέμβαση από αυτή, που ομολογουμένως αν δρομολογηθεί θα αλλάξει άρδην την εικόνα και τη λειτουργία της πόλης; Κατά τη γνώμη μας αυτή θα έπρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητα όλων των τοπικών αρχών, τουλάχιστον των τελευταίων χρόνων, αν πράγματι επιδίωκαν και επιδιώκουν μια ολιστική παρέμβαση για τη λειτουργία της πόλης και όχι «μερεμέτια» ...εντυπωσιασμού, που και αυτά μπορεί να είναι αναγκαία και χρήσιμα , αλλά δεν αλλάζουν την εικόνα συνολικά που είναι και το ζητούμενο. Αντί λοιπόν το master plan του λιμανιού και όσα από την υλοποίηση αυτού απορρέουν, να βρίσκεται σε πρώτη προτεραιότητα και σε συνεχή απασχόληση όλων των εμπλεκομένων φορέων και αρχών, κυριολεκτικά είναι στα ...αζήτητα και κανείς δεν ασχολείται με αυτό, γιατί απλούστατα από τις εμπλεκόμενες διαχρονικά αυτοδιοικητικές αρχές έλειπε και λείπει η οραματική προσέγγιση για την πόλη και το νησί που θέλουμε να ζούμε. Προφανώς οι παρεμβάσεις γύρω από το λιμάνι, που αλλάζουν την όψη και τη λειτουργία της πόλης δεν μπορούν να γίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη, και αυτό ενδεχομένως να είναι και ένας πρόσθετος λόγος που δεν κόπτεται κανείς, αλλά αν δεν δρομολογηθούν για να γίνουν τότε θα παραμένουν ως έχουν τα πράγματα και αυτό δεν τιμά καμιά τοπική αρχή που σέβεται τον εαυτό της και φιλοδοξεί στοιχειωδώς να αφήσει το δικό της ...στίγμα στον τόπο μας. Είναι ανεπίτρεπτο, αυτό το μείζον θέμα να βρίσκεται σε αυτήν την ...ακινησία γιατί κανείς από τους τοπικούς «άρχοντες» δεν θέλει να καταπιαστεί στα σοβαρά με το τι μέλλει γενέσθαι, για έναν σύγχρονο επιβατικό σταθμό, που καλείται να ανταποκριθεί και στις αυξημένες ανάγκες που δημιουργεί η ακτοπλοϊκή σύνδεση και με λιμάνια των απέναντι ακτών, αλλά και για το εμπορικό λιμάνι, μέσω του οποίου συνεχίζεται η «παράτυπη» διακίνηση των υγρών καυσίμων, με ότι κινδύνους αυτό εγκυμονεί σε μια πολυσύχναστη κατοικημένη περιοχή, όταν η σχεδιαζόμενη μετεγκατάσταση του επιβάλλεται να μην παραπεμφθεί στις ...καλένδες. Είναι κραυγαλέα η αδιαφορία και η ανεπάρκεια των τοπικών αρχών ότι αυτό το θέμα, που συζητιέται εδώ και δεκαετίες, το έχουν βγάλει από το ...τραπέζι, «καταδικάζοντας» την πόλη της Μυτιλήνης σε «τριτοκοσμικές» εικόνες, ειδικά τώρα που αρχίζει να αχνοφέγγει ότι μπορεί να αναδειχθεί σε τουριστικό προορισμό αξιώσεων. Δυστυχώς η τόσο σοβαρή αυτή υπόθεση έχει αφεθεί στην τύχη της και δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Είμαστε λοιπόν άξιοι της μοίρας μας ως τόπος και ας μην αναζητούμε αλλού ευθύνες.

Ενα άλλο, όχι όμως και το μόνο, παράδειγμα αναποτελεσματικότητας και ανεπάρκειας των εμπλεκόμενων τοπικών αρχών είναι η περίπτωση της αξιοποίησης του Σάρλιτζα, που έχει εξελιχθεί σε ένα «κακοπαιγμένο» σήριαλ με πολλά ...επεισόδια κυρίως τα τελευταία χρόνια. Και το υπογραμμίζουμε αυτό, γιατί αν και η υπόθεση αυτή απασχολούσε για δεκαετίες τις τοπικές αρχές και τους φορείς της ευρύτερης περιοχής της Λ. Θερμής και ήταν μόνιμο αίτημα η αξιοποίησή του, μόλις πριν μερικά χρόνια η διαχείριση του όλου εγχειρήματος πέρασε από το ΤΣΑΥ, όπου ανήκε ιδιοκτησιακά το Σάρλιτζα, στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου με στόχο την αξιοποίησή του, προς όφελος της τοπικής κοινωνίας και οικονομίας. Μέχρι τότε οι τοπικοί φορείς της περιοχής κατηγορούσαν το ΤΣΑΥ που δεν κάνει τίποτα για την αξιοποίησή του και το αφήνει να καταρρέει στη φθορά του χρόνου και όταν αυτό πέρασε στα ...χέρια των τοπικών αρχών , εν προκειμένω της Περιφέρειας, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες και οι προσδοκίες ότι επιτέλους κάτι θα γίνει. Προσδοκίες απολύτως φυσιολογικές, αφού το Σάρλιτζα έφυγε από τα «ξένα χέρια», που αποδείχτηκαν ...αδιάφορα για την τύχη του, και πέρασε σε «δικά» μας που είχαν κάθε λόγο να αναδείξουν το αρχιτεκτονικό αυτό μνημείο και να το καταστήσουν σημείο αναφοράς του ιαματικού τουρισμού στο νησί, που ήταν και το ζητούμενο. Δυστυχώς όμως παρά τις αναμφισβήτητες καλές προθέσεις, των περιφερειακών αρχών που κλήθηκαν να διαχειριστούν την εν λόγω υπόθεση, αν και πέρασε μια σχεδόν δεκαετία από τότε που συνυπέγραψαν την προγραμματική σύμβαση Περιφέρεια και ΕΦΚΑ, ως διάδοχος φορέας του ΤΣΑΥ, ακόμη η αξιοποίηση του Σάρλιτζα ...περιμένει! Και από ότι προκύπτει από όσα μέχρι τώρα έχουν γίνει γνωστά, όχι από καμιά επίσημη ενημέρωση , αλλά από διαρροές και συγκεχυμένες πληροφορίες, η ανάδειξη του εμβληματικού αυτού οικοδομήματος και η αξιοποίηση του περιβάλλοντος χώρου θα αργήσει ακόμη πολύ, αφού η Περιφέρεια εξακολουθεί να «πελαγοδρομεί», χωρίς σαφή προσανατολισμό για το τι πρέπει να κάνει, ώστε ο στόχος αυτός να πάρει σε εύλογο χρόνο «σάρκα και οστά» και να περπατήσει. Δυστυχώς οι προχειρότητες, ως αποτέλεσμα λανθασμένων και αστόχαστων κινήσεων, αποτελούν τροχοπέδη, όταν το ζητούμενο είναι η επίσπευση των αναγκαίων διαδικασιών, μέσω των οποίων μπορεί να αναζητηθεί επενδυτικό ενδιαφέρον για την αξιοποίηση του Σάρλιτζα, χωρίς το οποίο το όλο εγχείρημα δεν θα έχει καμιά τύχη. Και η αναζήτηση «επενδυτικού ενδιαφέροντος» για ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μπορεί να γίνει με αλληλοαναιρούμενες ενέργειες χωρίς σχεδιασμό και συγκεκριμένο στόχο. Οι ερασιτεχνισμοί για μια τόσο σοβαρή υπόθεση, όχι μόνο δεν έχουν καμιά θέση, αλλά είναι απολύτως βλαπτικοί και καταδικαστέοι. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι η περιφερειακή αρχή, εκ του αποτελέσματος και στην υπόθεση του Σάρλιτζα, έδειξε αναποτελεσματικότητα να διεκπεραιώσει και να βάλει σε ...ράγες αυτό το έργο, που «κινδυνεύει» να μείνει αναξιοποίητο, όχι από την αδιαφορία των «ξένων» αλλά από την ανεπάρκεια των «δικών» μας αρχών να το διαχειριστούν με σοβαρότητα. Το γεγονός ότι μετά μια 10ετία βρισκόμαστε ακόμη στην ...αφετηρία και όχι στο τέρμα τα λέει όλα και «εξηγεί», μεταξύ άλλων, γιατί το νησί βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

Τα παραπάνω παραδείγμα, που προφανώς δεν είναι και τα μοναδικά, δείχνουν ότι η περιβόητη ανάπτυξη για να ρθει και στον τόπο μας, κάτι πρέπει να κάνουμε και «εμείς» γι αυτό, μη τα ....φορτώνουμε όλα σε άλλους; Ετσι δεν είναι;