Λέγαμε, μικροί, για κάποιον που συνεχώς σχεδιάζει και προκαταλαμβάνει και δυσκολεύεται να καταλήξει σε οριστική πράξη, την εξής αλληγορική στιχομυθία:

- Στη μπάντα μη σε κουτουλήσει το βόδι.

- Και πού είναι το βόδι;

- Να! το σκοινί. Πάω να το πάρω!

Το θυμάμαι επανειλημμένα βλέποντας κάθε μέρα την κυβερνητική πρακτική: μακρύ σχοινί και το βόδι άφαντο.

Εξαγγελίες και βερμπαλιστικές προ-διατυπώσεις για έργα που πρόκειται να γίνουν (Κύριος οίδε πότε).

Υπουργοί που συζητούν στα κανάλια τις τεχνικές λεπτομέρειες μέχρι και τη φιλοσοφία νομοθετικών ρυθμίσεων που... πρόκειται να ψηφιστούν. Και καλά λόγια -και μόνο λόγια- που θα τα χρειαστούμε όταν βγούμε στο δρόμο για την Ιθάκη των αγορών.

Αυτά τα ευχολόγια προς τον «Έλληνα ασθενή», και οι αίσιες προβλέψεις άνευ θείου και φωσφόρου θυμίζουν τον αισώπειο μύθο «Νοσών και ιατρός». Ο άνθρωπος ξεψυχούσε και ο γιατρός του ‘λεγε ότι όλα αυτά που τον είχαν πιάσει ήταν «καλά σημάδια».

Θυμίζουν ακόμα και τη λαϊκή ρήση, που έχει μεταγράψει όλη την ιστορική σοφία, «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του»!

Αυτή η αδόλεσχη έκθεση των κυβερνητικών προθέσεων, υποτίθεται ότι γίνεται κάτω από τις ευλογίες τόσο της δημοκρατίας όσο κυρίως των αδηφάγων επικοινωνιακών μέσων, ωστόσο δεν εξυπηρετεί καθόλου τη θεσμική λειτουργία ούτε και την πολιτική σοβαρότητα.

Έχουμε έτσι έναν κόσμο να παραμυθιάζεται, τον πολιτικό κόσμο να υπεκφεύγει από το πρακτέο και να λοιδορεί αυτούς που παραμυθιάζονται, και τη «συμπαθή» μάζα των δημοσιογράφων να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη διατεταγμένη «υπακοή» και τη μεγαλόπνοη ελευθεροτυπία.

Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Στο πρόσφατο και χαίνον σκοπιανό ο λαός ήξερε την ονομασία προτού αναγγελθεί από τους διαπραγματευτές, και όχι μόνο την ονομασία αλλά και τις παραμικρές τεχνικές λεπτομέρειες, ακόμα και τις αντιδράσεις.

Ένα άλλο. Ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει επί οκτώ μήνες τη λεγόμενη «καθαρή έξοδο» της χώρας στις αγορές, μια διαδικασία που πρέπει (επί ποινή ακυρώσεως) να γίνεται μηχανιστικά και εκ του αυτομάτου (αυτά λέει η οικονομική θεωρία), γιατί μόνον έτσι κατοχυρώνεται και πετυχαίνει.

Και το θέμα είναι σοβαρό καθότι επεκτείνεται και σε περιπτώσεις που διακινδυνεύεται η εθνική ασφάλεια. Ακούσαμε, επί παραδείγματι, από τηλεοράσεως λεπτομερέστατες περιγραφές για τα μέτρα που θα ληφθούν στο θέμα της φύλαξης των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, μετά από τις προκλητικές δηλώσεις της Άγκυρας ότι μπορεί να κάνει έφοδο (τουρκιστί γιουρούσι) και να τους απαγάγει.

Ποιους εξυπηρετούν αυτές οι πληροφορίες και γιατί να τις χρειάζεται η τηλεορασόπληκτη κοινή γνώμη;

Όλες οι σπουδαίες δράσεις, και κατεξοχήν η κυβερνητική, προϋποθέτουν μια «στρατηγική».

Να θυμίσουμε με την ευκαιρία ότι στην αρχαία εποχή (και μέχρι και την πρόσφατη) ο ύπατος πολιτικός ηγέτης ήταν σχεδόν πάντα στρατηγός. Έπρεπε να είναι στρατηγός γιατί στρατηγική είναι η (πολεμική) τέχνη να εκτιμήσεις σωστά τα δεδομένα μιας κατάστασης και να οδηγήσεις τις δυνάμεις σου σε ένα θετικό αποτέλεσμα, που σημαίνει σε μια νίκη.

Αυτονόητο είναι ότι η νίκη αυτή προϋποθέτει πάντοτε ένα στρατηγικό αιφνιδιασμό. Όλα στη ζωή είναι, με τη μια ή με την άλλη μορφή, ένας πόλεμος και σ’ αυτόν δεν συγχωρούνται ούτε δειλίες ούτε αφέλειες.

Εννοείται βέβαια ότι η στήλη δεν έχει την πρόθεση να αμφισβητήσει το βασικό πολιτειακό δόγμα περί υπεροχής της πολιτικής εξουσίας, όμως από έναν εντελώς αστρατήγητο πολιτικό ίσως να είναι προτιμότερος ένας στρατηγός πολιτικοποιημένος...

Η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιληφθεί ότι όσο δημοσιοποιεί το πρακτέον (και σε πολλές περιπτώσεις και το μη πρακτέον) τόσο θα χάνει τα ατού της, όπως λέμε στην χαρτοπαιξία, και μαζί και την παρτίδα.