Στα κόμικ είχαμε συνηθίσει τον άτυχο Ντόναλντ Ντακ να αντιμετωπίζει σειρά από ατυχήματα: να πέφτει από σκεπές, από αεροπλάνα, να χάνεται σε πηγάδια και ορυχεία! Τον θυμάμαι να σηκώνεται μουδιασμένος, με το πονεμένο βλέμμα της ταπείνωσης, το βλέμμα του ανθρώπου που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στη ζωή.
Δεν είχα φανταστεί τον Ντόναλντ πληγωμένο, με τη γροθιά σφιγμένη, με το σήμα της νίκης, να αποχωρεί στις πλάτες των μικρών του ανιψιών. Ο τέως και νυν υποψήφιος πλανητάρχης δεν είναι ένας απλός, συνηθισμένος πάπιος! Είναι πρώτα-πρώτα ένας άντρας που είδε τη σφαίρα αναπάντεχα να περνά ξυστά από τα ζωτικά του όργανα. Πληγώθηκε ελαφρά, κατάλαβε πόσο εύκολο εξακολουθεί να είναι στην Αμερική από υποψήφιος πρόεδρος να καταλήξεις περιποιημένη σορός σε τριήμερο προσκύνημα. Από την άποψη αυτήν τον κατανοώ. Μέχρι εκεί όμως. Γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ είναι και πολιτικός! Η δεύτερη σκέψη που έκανε είναι μάλλον ότι η αποτυχημένη σε βάρος του απόπειρα τον ανέδειξε σε νικητή της ζωής - γιατί όχι λοιπόν και της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης! Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ύψωσε τη γροθιά του στους οπαδούς του! «Είμαι ζωντανός, αντέχω» τους είπε. Με όλους τους αναπόφευκτους πολιτικούς συμβολισμούς. «Δεν μασάω» υπενθύμισε και από μέσα του ευχήθηκε πως την αλαζονική του αντίδραση δεν θα την εξαργυρώσει με τον τρόπο που προβλέπει η αρχαία ελληνική τραγωδία. Άλλωστε ο ίδιος επιχειρεί στα μικρασιατικά παράλια. Επενδύει στον τουρισμό, ε, και τα μικρασιατικά παράλια δεν είναι Ελλάδα! Τουρκία είναι! Σωστά; Αλάνθαστα!
Αν ευνοήθηκε σε ψήφους ο Ντόναλντ από την αποτυχημένη απόπειρα; Αν ξεφύσησαν με ανακούφιση οι Αμερικανοί, επειδή η σφαίρα αστόχησε; Οπωσδήποτε θα απαντήσω για λόγους όμως ανθρωπιστικούς καθαρά (και αυτό δεν είναι λίγο), όχι ωστόσο για πολιτικούς! Ζούμε σε μία εποχή που η επιβίωση γίνεται καθημερινά όλο και δυσκολότερη. Από την άποψη αυτή κάθε πολιτικός κρίνεται για τις προγραμματικές του αρχές! Δύσκολα γίνεται ήρωας, στα μάτια της κοινής γνώμης τουλάχιστον, όχι στο βασίλειο της προσωπικής του μυθολογίας.
Βέβαια η Αμερική αγαπάει τον Τραμπ! Αποτελεί την πιο απτή προσωποποίηση του περίφημου αμερικανικού ονείρου! Είναι ξένος, έγινε ζάμπλουτος επειδή μετανάστευσε στην Αμερική, δηλώνει περισσότερο Αμερικανός από τους γηγενής, είναι πολύ συντηρητικός, όπως εξίσου συντηρητικές είναι και οι Ηνωμένες Πολιτείες ως κουλτούρα, ως νοοτροπία, ως παράδοση. Νομίζω ότι σε καμία άλλη χώρα του πολιτισμένου κόσμου ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν θα είχε την παραμικρή ελπίδα να είναι έστω υποψήφιος. Αλλά η Αμερική δεν είναι μία οποιαδήποτε χώρα!
Ο Τραμπ έχει φανατικούς θαυμαστές. Ανάμεσα σ’ αυτούς και αρκετούς Έλληνες ομογενείς, κάποιους φίλους μάλιστα, που δεν παύουν ότι λεπτό να υπερθεματίζουν για την πολιτική του, για τη νομοθεσία του, για την αφοσίωσή του στην ειρήνη. «Νο, ο Τραμπ (φανταστείτε γνήσια, βαριά, αμερικανική προφορά) ποτέ δεν χτύπησε. Μόνον οι δημοκρατικοί χτυπάνε: Και ο Κλίντον και ο Ομπάμα χτυπήσανε! Ο Τραμπ ποτέ». Εκεί που το κεφάλι μου γυρίζει από τα American English σε αποτελειώνουν, πριν προλάβεις να τους θυμίσεις τι έκανε ο συντηρητικός Μπους: «Γιατί ο Ντόναλντ θέλει ειρήνη. Γιατί η ειρήνη σημαίνει business. Και ο Ντόναλντ είναι businessman». Προφέρουν το «Ντόναλντ», τραβώντας το «ο» και το «α», σαν να ακούω τον μακαρίτη τον Τζον Γουέην και πάλι δεν προλαβαίνω να σκεφτώ «If peace makes money, then let’s make peace». Περίεργος λόγος να επιθυμείς την ειρήνη! Σκέφτομαι τα αντεπιχειρήματα των βιομηχάνων όπλων, ευτυχώς δεν γνωρίζω κάποιον, γιατί θα γελούσα και με τα δικά του αγγλικά.
Ο Τραμπ εμφανίζεται ευνοημένος, δεν είναι ωστόσο φαβορί. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Θα γινόταν απέναντι σε έναν Μπάιντεν που αδυνατεί ή αρνείται να προβλέψει τις συνέπειες της άρνησής του να αποσυρθεί για όλη την υφήλιο! Θα ήταν πάντα φαβορί απέναντι σε όποια γυναίκα υποψήφια! Φήμες θέλουν τον Μπάιντεν να αποσύρεται μέσα στο Σαββατοκύριακο! Το παιχνίδι είναι ακόμη ανοιχτό.