Ο πιο αργός αλλά και σίγουρος τρόπος για να χάσει μια νεολαία την εθνική της συνείδηση είναινα χάσει τη μουσική της, κι αυτό ήταν γνωστό στους αρχαίους ήδη από την εποχή του Πλάτωνα.

Θλίβομαι μέχρι θανάτου όταν ακούω πολλά χρόνια τώρα σε τηλεπαιχνίδια να ερωτάται ο διαγωνιζόμενος για το τι μουσική ακούει και να απαντάει στερεότυπα: «Όλα τα είδη εκτός της ελληνικής μουσικής»(!)

Δυστυχώς αυτός ο νεαρός δεν έτυχε μέχρι σήμερα να ακούσει κανέναν (ειδικό) να του εξηγεί ότι η ελληνική μουσική από τον Ορφέα μέχρι σήμερα και σε όλες τις μορφές της βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου, και όλες οι άλλες μουσικές, εξαιρουμένων κάποιων λαϊκότροπων (fados, soulκλπ) είναι για τα σκουπίδια.

Θα πρέπει να συμφωνήσουμε εξαρχής ότι ένα τραγούδι είναι ολοκληρωμένο έργο λόγου και μουσικής τέχνης. Βασικά είναι πρώτα λόγος και μετά μουσική, κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η Γιουροβίζιον θα ‘πρεπε να μεταδίδει σε ταυτόχρονη μετάφραση τους στίχους για να έχει ο θεατής ένα μέτρο αντίληψης και σύγκρισης.

Το τραγούδι ως γνωστόν εκφράζει ανθρώπινα συναισθήματα (έρωτα, πόνο, μοναξιά, ορφάνια, ξενιτιά, στεναχώρια, απιστία κτλ) έντεχνα και με τρόπο που μπορεί αυτό να απομνημονεύεται.

Από αυτή τη μουσικολογική άποψη το ελληνικό δημοτικό τραγούδι και το ρεμπέτικο βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας μουσικής πυραμίδας, πολύ πάνω ακόμα και από σονάτες και κλασικά κοντσέρτα.

Τα αποτελέσματα των μουσικών μας σήμερα επιλογών αντικατοπτρίζονται στη βαθμολογία της Γιουροβίζιον, μιας διοργάνωσης που αποσκοπεί στο να εκμηδενίσει τις εθνικές μουσικές της Ευρώπης και να θεοποιήσει ένα αγγλοσαξονικό μουσικό υβρίδιο τύπου γλυκανάλατης μπαλάντας ή έντεχνης φασαρίας.

Να επισημάνουμε εδώ ότι επιστρατεύονται εκπληκτικά οπτικά και ηχητικά εφέ για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν αυτά τα «κουτσά» τραγούδια, δικαιώνοντας την επιλογή του τίτλου της διοργάνωσης που είναι σκοπίμως Γιουροβίζιον (δηλαδή Ευρωθέαμα) και όχι Γιουροντίσιον (δηλαδή Ευρωάκουσμα), ως θα όφειλε …

Φέτος στείλαμε ένα ξεχωριστό για την ευρωπαϊκή συνταγή τραγούδι, έστω χωρίς βαθιά νοήματα και προβληματισμούς, αλλά με ωραία μουσικά και εκφραστικά στοιχεία και υπέροχη εκτέλεση, και η Ευρώπη το αγνόησε.

Αντ’ αυτών είδαμε πάλι να πρωτεύει τραγούδι που «ψάχνεται» για φυλετικό προσδιορισμό (!)

Είναι η πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια. Έλεος!

Ο κόσμος πια δεν έχει χαρές και λύπες, δεν έχει έρωτες και ζήλιες και ερωτική μοναξιά, και ούτε μαστίζεται, ως φαίνεται, από καμιά παντοδύναμη (!) φτώχεια.

Πολύ περισσότερο, δεν τραγουδάει πια -σαν όλα τα πουλιά της φύσης- για μια Εύα, αλλά ντύνεται ο ίδιος Εύα και ψάχνει να βρει το γενετήσιο στίγμα του και τον μονοδιάστατο (nonbinary …) προορισμό του στα καινοφανή περίχωρα της φύσης.

Και χειροκροτείται ασταμάτητα.

Θα μπορούσαμε λοιπόν, εφόσον η θεσπέσια μουσική μας είναι ευρωπαϊκά ακατάληπτη και, όπως συνάγεται, και ανυπόληπτη, και ίσως αντιβαίνει και προς τα ευρωπαϊκά ήθη, να διακόψουμε τη συμμετοχή μας, όπως το έκαναν Ιταλία και Λουξεμβούργο (για άλλους λόγους), και να μην επιστρέψουμε όπως αυτές, πιστοί στην αιώνια συνταγή ότι «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες» …..