Όλα τα κακά στατιστικά της χώρας είναι σήμερα στα κεραμίδια.

Επί 10 περίπου εκατομμυρίων ψυχών (των πλείστων αθλίων) έχουμε:

Περίπου 200.000 με άνοια (είναι και οι μόνοι των οποίων αφέωνται οι αμαρτίες).

Περίπου 400.000 γενικά ναρκομανείς.

Περίπου 4.000.000 καπνιστές.

Περίπου 1.000.000 αργόσχολους μετανάστες.

Περίπου 1.500.000 άνεργους ημεδαπούς.

Περίπου 1.500.000 με διάφορες ψυχικές νόσους (μανίες, κατάθλιψη, διπολικές διαταραχές, φοβίες, σχιζοφρένεια κλπ) πολλές από τις οποίες οδηγούνται σε τραγική κατάληξη.

Εξάλλου η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα έχουν χτυπήσει βαθύ κόκκινο.

Το καθημερινό δελτίο των ειδήσεων είναι ένα ατέλειωτο αποπνικτικό και αποκρουστικό συναξάρι εγκλημάτων και τραγωδιών:

Ληστείες, φόνοι αναίτιοι, αυτοδικίες, βεντέτες, βιασμοί, απαγωγές ανηλίκων και ενηλίκων, αυτοκτονίες, εμπόριο ναρκωτικών, προστασίες της νύχτας, εντολές θανάτου από εγκλείστους, μαστροπεία, παραχάραξη, αποπλάνηση, εκφοβισμοί και ενδοοικογενειακή βία μέχρι θανάτου, λαθρεμπόριο, ψευδομαρτυρίες, τραμπουκισμοί και επιθέσεις σε όργανα της πολιτείας και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.

Ακούστηκε σήμερα ότι 27 ιδιωτικά κτίρια στα Εξάρχεια τελούν υπό κατάληψη και λειτουργούν σαν διεθνή «πανεπιστήμια» του εγκλήματος (πώς παίρνουμε τη δόση, πώς φτιάχνουμε μια μολότοφ, πώς σπάζουμε μια τζαμαρία, πώς ξεκολλάμε ένα μάρμαρο και τα τοιαύτα).

Δεν υπάρχει έγκλημα που να μην έχει παρελάσει από τις οθόνες. Αγκομαχάει ο Ποινικός Κώδικας, και πολύ συχνά είναι ανυποψίαστος και ανέτοιμος, να εξυπηρετήσει την πάταξη της κακοπραγίας.

Αν μάλιστα σε όλα αυτά προσθέσουμε, όπως πρέπει σε μια ευδιοίκητη πολιτεία, και τις φοροκλοπές και τα λοιπά οικονομικά εγκλήματα καθώς και τα τροχαία, το ποσοστό των διαζυγίων και την οικονομική αποδημία των νέων της χώρας, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή για τα ιστορικά μας χρονικά κοινωνική και διοικητική αποσύνθεση.

Όλα έχουν χάσει πια το νόημά τους, και όσο στολίζουμε τους τίτλους των κρατικών υπηρεσιών και των υπουργείων με λεκτικές φιοριτούρες, τόσο αυτά απομακρύνονται από τη συνταγματική τους αποστολή και αποσιωπούν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων.

Για ποια προστασία του πολίτη μιλάει η επιγραφή του αρμόδιου υπουργείου όταν οι μισοί Έλληνες διαρρηγνύουν και κλέβουν τους άλλους μισούς, και όταν υπάρχουν γειτονιές που απαγορεύεται να πατήσει η αστυνομία, και όταν αυτή η αστυνομία είναι εξοπλιστικά ξεχαρβαλωμένη, και όταν ένστολοι και εφοριακοί και πολεοδόμοι και ένα σωρό άλλοι κρατικοί «θεράποντες» συναλλάσσονται υπογείως και χρηματίζονται;

Η Δικαιοσύνη βρίσκεται κάθε τόσο μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Η Παιδεία είναι κι αυτή μεγάλη παθούσα και έρμαιο της κρατικής αβελτηρίας και των κυβερνητικών ιδεοληπτικών επιλογών.

Το καζάνι βράζει και η κυβέρνηση σχεδιάζει συμμαχίες για να εξασφαλίσει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και να σώσει και την Ευρώπη(!) με τη νεκρανάσταση ενός άχρηστου κομουνισμού που «συχωρέθηκε» πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια. Άλλους έσωσεν ... όπως λένε και οι γραφές.

Είναι όμως φυσική συνέπεια. Όταν επί χρόνια καλλιεργείς το κακό, θα’ ρθει η στιγμή που θα δεις και τα άνθη του (όπως περίπου τα είδε κάποτε ο Μποντλέρ).

Είναι, για παράδειγμα, κρίμα να βλέπει κανείς τη Νομική να γίνεται με το έτσι θέλω τεράστια πινακοθήκη του γραφίτη και μαζί φυτώριο ανομίας, αλλά το μεγαλύτερο κρίμα είναι να βλέπουμε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια να κάθονται φοιτητές σε μικρές ομάδες στο γρασίδι και στους ωραίους (παρά το δυσμενές κλίμα) κήπους των ιδρυμάτων (κήπους που μπορεί να τους περιποιούνται και οι ίδιοι οι σπουδαστές) να γελούν και να συζητούν και να ερευνούν, και μας πιάνει το παράπονο.

Παράπονο, γιατί όλοι αυτοί οι «βάρβαροι» με τα δικά μας φώτα γίνανε κάποτε άνθρωποι, και, ω! του θαύματος, παραμένουν άνθρωποι…