Η Γαλλία, μετά από όσα είχαμε την τύχη να δούμε στην τελετή έναρξης της 26^ης Ιουλίου ενεστώτος έτους, θα μπορούσε να προσαρμόσει τον Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων στα μέτρα της, μεταφράζοντάς τον κάπως έτσι:

Αρχαίο πνεύμα αθάνατο

αγνέ Νο 1 πατέρα

κατέβα με κιλότες

κι έλα εδώ πέρα …

(και φυσικά δεν εννοούμε τις πάλαι ποτέ περισκελίδες των ανδρών του γαλλικού ιππικού).

Παρακολουθήσαμε μια συρραφή εξεζητημένων θεατρικών απεικονίσεων χωρίς νοηματική συνοχή και με αμφισβητούμενους συμβολισμούς.

Έγιναν παιδαριώδη σκηνοθετικά λάθη και μπερδεύτηκαν εθνικοί ύμνοι.

Εκείνο όμως που σοκάρισε την υφήλιο ήταν η γκέι διακωμώδηση του Μυστικού Δείπνου που απέδειξε ότι δεν θα μπορούσε παραστατικότερα να εκφραστεί η πρόκληση και η αναισχυντία.

Τώρα επίσης καταλάβαμε και το σχήμα της περιώνυμης γαλλικής κουλτούρας (hauteculture): είναι στρογγυλή, απόδειξη του ότι δεν σταματάει να κατρακυλάει προς τον πάτο των πραγμάτων.

Είναι άδικο και κρίμα όλο αυτό που εμφανίζεται και που επιχειρείται, γιατί η Ελλάδα πριν από εκατό τριάντα χρόνια έπεισε τη Γαλλία, και η Γαλλία την Ελλάδα, για να αναβιώσουν οι υπέροχοι Ολυμπιακοί Αγώνες της αρχαιότητας (που τους είχε καταργήσει η θρησκευτική μνησικακία) αρχής γενομένης από τη γενέτειρα χώρα τους.

Οι χρονιές τότε ήταν φτωχές και δύσκολες, αλλά το διακύβευμα ήταν πολυσήμαντο και πανανθρώπινης αξίας.

Συμμάχησαν τότε θεοί και δαίμονες, Αυλές και εθνικοί ευεργέτες για να μπορέσει μια φτωχή απόγονος της αρχαίας δόξας, και μια χώρα που είχε προ διετίας επισήμως πτωχεύσει, να ζωντανέψει το μεγάλο όνειρο.

Οι Αγώνες σμιλεύουν, όπως και ο παλαμικός ύμνος περιγράφει, τον ιδανικό άνθρωπο του ωραίου και του αληθινού.

Τον άνθρωπο που πλάθει έτσι σιδερένιο κορμί, αλλά που ξεκινάει από την επιφοίτηση του αθανάτου πνεύματος και την πίστη στη μητέρα φύση, όπως την περιγράφει γλαφυρά στην τρίτη στροφή ο σπουδαίος ποιητής.

Περιττό δε να πούμε ότι οι περίφημοι Αγώνες ήταν εξαρχής στην ουσία τους προσομοίωση της πολεμικής τέχνης και των στρατιωτικών δεξιοτήτων.

Υπ’ αυτό το πνεύμανεοδικαιωματισμοί και αισχυντηλά σεξιστικά πρότυπα δεν έχουν καμία θέση στην κοινωνία μας και πρωτίστως στους άλκιμους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Να σημειωθεί ότι τους αγώνες αυτούς που ήταν σημείο πολιτικής και εθνικής αναφοράς για τους αρχαίους, τους θέσπισε ο ίδιος ο Ηρακλής.

Ο Ηρακλής ήταν το πρότυπο του δυνατού και γενναίου ανθρώπου σε σημείο που να διεκδικεί θεϊκές δυνατότητες, του αποφασιστικού σε τολμηρές πράξεις, του επινοητικού σε τεχνολογική πρωτοπορία και ταυτόχρονα του θιασώτη της οικογένειας, της λιτότητας και της φυσικής ζωής.

Η ιστορία μάς λέει ότι, νέος ακόμα, δεν δίστασε να διαλέξει στο σταυροδρόμι της ζωής την «χαλεπή και μακρά» οδό της Αρετής.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Διογένης, ο Αντισθένης και όλοι οι Κυνικοί τον λάτρευαν ως τον πατέρα τους και τον αρχηγέτη.

Τα σημερινά περίεργα και παρά φύσιν δρώμενα αποτελούν ανοσιουργήματα και θα πρέπει να απασχολήσουν κυρίως τις κρατικές κυβερνήσεις, και να μην αφήνουν αυτές υποκριτικά την εκκλησία να βγάλει τα φίδια από την τρύπα.

Μπορεί πολλές φορές η τέχνη να ελευθεριάζει, όμως τα ήθη σε όλες τις προηγμένες αρχαίες κοινωνίες (Ελλάδα, Κίνα κ.α.) ήταν πάντοτε μέλημα των νόμων και της πολιτικής εξουσίας, και ποτέ των ιερατείων.

Όλα αυτά που απεργάζεται και σκαρφίζεται η δυτική κοινωνία θα έρθει η στιγμή που θα τα πληρώσει. Είναι νόμος!