(Ισοκράτης)

Είναι σύνηθες μετά από κάποια εκλογική αναμέτρηση να παρουσιάζονται στα κανάλια οι επιτυχόντες, ιδιαίτερα αυτοί που καταλαμβάνουν υπουργικές θέσεις, και να διακηρύσσουν ότι, για να πάει μπροστά ο τόπος, χρειάζεται «δουλειά, δουλειά, δουλειά». Αυτό συνέβη και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Τότε εγώ έγραψα ένα άρθρο λέγοντας πως ασφαλώς χρειάζεται «δουλειά», αλλά πριν από αυτή χρειάζεται «ήθος, ήθος, ήθος». Ο Πλάτων έλεγε στον Μενέξενό του πως «πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται», δηλαδή κάθε γνώση, όταν δε συνοδεύεται από τη δικαιοσύνη και τις άλλες αρετές φαίνεται να είναι πιο πολύ πανουργία παρά σοφία». Όπως ο πλούτος μπορεί να βλάψει, όταν δε συνοδεύεται από την αρετή, έτσι και η «δουλειά» μπορεί να προξενήσει μεγάλα κακά, αν δε στηρίζεται στην ηθική και την αρετή.

Δυστυχώς, κάποια περιστατικά της πολιτικής μας ζωής δείχνουν πως τίποτε δεν αλλάζει σε αυτό τον δύσμοιρο τόπο. Ο λαός, έχοντας υποστεί μια τεράστια φθορά συνειδήσεως, παραχωρεί την εξουσία, συνειδητά πολλές φορές, όπως πιστεύω, σε ανθρώπους ανίκανους να τη διαχειριστούν σωστά και προς όφελος της κοινωνίας και του λαού. Πόση σύγχυση επικρατεί στην πολιτική ζωή του τόπου μας φαίνεται από ένα τελευταίο περιστατικό. Η Γραμματέας της Κ.Ο. της Ν.Δ. συμμετείχε σε ένα πάνελ στην τηλεόραση στο οποίο συζητούνταν κάποιο θέμα. Όσα έλεγε δεν άρεσαν σε κάποιον βουλευτή της αντιπολίτευσης, τον κ. Πολάκη συγκεκριμένα. Αυτός παρενέβη τηλεφωνικά στη συζήτηση, αλλά αντί να διατυπώσει τις απόψεις τις δικές του και του κόμματός του με κόσμιο τρόπο, άρχισε να τη βρίζει και να την προτρέπει να «πάει να κάνει καμιά δουλειά», ενν. στην κουζίνα! Βέβαια, η στάση του προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και αυτός, για να τη δικαιολογήσει, επικαλέστηκε το γεγονός πως αυτή τον «κάλυπτε» και δεν του επέτρεπε να αναπτύξει τις απόψεις του!

Βέβαια, είναι γνωστό πως σημασία πολλές φορές δεν έχει το τι λες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το λες. Το ύφος είναι αυτό που χαρακτηρίζει το ήθος και την προσωπικότητά σου. Όπως ήταν επόμενο, η κυβέρνηση προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το θέμα. Ζήτησε αμέσως από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει τον κ. Πολάκη για την απρεπή συμπεριφορά του. Αυτός, βέβαια, για λόγους που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει δε διέγραψε τον κ. Πολάκη, αλλά προχώρησε σε κάτι ευγενικό μεν αλλά πρωτοφανές για τα ελληνικά χρονικά. Τηλεφώνησε στη Γραμματέα και ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους του κόμματος για τη συμπεριφορά του βουλευτού του! Κι εδώ αρχίζουν τα τραγελαφικά! Ο κ. Πολάκης έδειξε πως αγνοεί τον Πρόεδρο του κόμματος και σε ανάρτησή του δήλωσε πως όχι μόνο δε ζητά συγγνώμη, αλλά δεν παίρνει ούτε λέξη πίσω. Και το πιο τραγελαφικό και υποκριτικό χιλιάδες γυναίκες (!) με σχόλιά τους υποστήριξαν τον πρώην υπουργό και εγκωμίασαν το νταηλίκι του! Αλήθεια, πού ήταν οι λεγόμενες ΕΓΕς που ξεσηκώνονται για ψύλλου πήδημα, όταν θίγεται κάποια δική τους;

Βέβαια, η κοινή γνώμη «μειδιά» παρακολουθώντας όλα αυτά τα τραγελαφικά και δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ένα βουλευτής που και στο παρελθόν είχε δηλώσει με τον πιο επίσημο και ξεκάθαρο τρόπο πως όταν ήταν Δήμαρχος διατηρούσε διπλά βιβλία (!) απολαμβάνει την προστασία του κόμματος στο οποίο ανήκει και του Προέδρου του. Πώς ο Πρόεδρος ανέχεται ένας βουλευτής του να χρησιμοποιεί εριστικό, αγενή, υβριστικό λόγο, να μην ανέχεται τη διαφορετική άποψη τη στιγμή που ο ίδιος και το κόμμα του διακηρύσσουν ως δημοκρατική αρχή την ανεκτικότητα ακόμη και απέναντι στους ξένους και τους μετανάστες. Πώς είναι δυνατό ένας βουλευτής να εμποδίζει την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων από ένα αντίπαλο, τη στιγμή που το κόμμα του πιστεύει και διακηρύσσει την ελευθερία της έκφρασης, της πράξης και του φρονήματος;

Είναι γνωστό πως η ανοχή και η υποχωρητικότητα πολλές φορές θεωρείται αδυναμία και αποθρασύνει τον άνθρωπο. Αυτό έγινε και στην περίπτωση του κ. Πολάκη. Στην παιδαγωγική υπάρχει εκείνο που χαρακτηρίζεται ως «κυβερνητική τέχνη». Πρόκειται για την «τέχνη» που είναι απαραίτητη για την εύρυθμη και ομαλή λειτουργία ενός οργανισμού, μικρού ή μεγάλου, μιας τάξης μαθητών, ενός σχολείου, μιας οικογένειας , ενός κόμματος, ενός κράτους. Αυτή, λοιπόν, «η κυβερνητική τέχνη» ορίζει πως στην περίπτωση που κάποιος παρεκκλίνει από τις καθιερωμένες αρχές πρώτα συμβουλεύεται, μετά προειδοποιείται και απειλείται και στο τέλος, αν δεν αποδώσει τίποτε από αυτά, τιμωρείται. Είναι σίγουρο πως, αν ο κ. Τσίπρας τα ήξερε αυτά και τα εφάρμοζε, αν διέγραφε τον κ. Πολάκη , όταν αναιδώς διακήρυττε πως θα έπρεπε να κατέβει από το βήμα και να «θάψει δύο τρία μέτρα κάτω από τη γη» τον δημοσιογράφο που τόλμησε να αντιδράσει στα λεγόμενά του, τότε το κόμμα του δεν θα έφτανε στο έσχατο σημείο κατάπτωσης στο οποίο έχει περιέλθει.

Η ανοχή είχε ως αποτέλεσμα ο κ. Πολάκης να συνεχίσει την ίδια τακτική και να φερθεί με αγενή και ανάγωγο τρόπο πάλι σε γυναίκα που βρισκόταν στη Βουλή, αλλά με την ιδιότητα του νομικού συμβούλου του Υπουργού Υγείας και χωρίς να παίρνει τον λόγο. Ο κ. Πολάκης από τη θέση που μιλούσε διέκρινε πως αυτή στη διάρκεια της ομιλίας του «στράβωνε τα χείλη της» ή «στραβομουτσούνιαζε» πράγμα που θεώρησε απαξιωτικό και προσβλητικό για τον ίδιο και την έλουσε με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. Ήταν τόσο αγενής η στάση του απέναντι σε μια αθώα γυναίκα που εξέπληξε και τους δικούς του και ανάγκασε την κ. Λινού που ανήκει στο ίδιο κόμμα να κλάψει και να ζητήσει συγνώμη για λογαριασμό του κόμματος της. Κι εδώ ο κ. Πολάκης πιάστηκε αδιάβαστος, γιατί δεν ξέρει πως η ανεκτικότητα είναι ζωτικό στοιχείο της δημοκρατίας. Ο Περικλής που στον Επιτάφιό του αναλύει τις αρχές του υγιούς δημοκρατικού πολιτεύματος λέει πως οι Αθηναίοι στις καθημερινές μεταξύ τους σχέσεις δεν οργίζονται ο ένας εναντίον του άλλου, αν κάνει κάτι που τον ευχαριστεί, κι ούτε παίρνει στο πρόσωπό του το ύφος κατσούφη που δεν επισύρει καμιά ποινή, αλλά προκαλεί κάποια δυσαρέσκεια» (ΙΙ 37). Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως το «στραβομουτσούνιασμα» της κ. νομικής συμβούλου, αν πραγματικά είχε το νόημα που του έδωσε ο κ. Πολάκης, ήταν προκλητικό, αλλά αυτή δεν αποτελούσε μέλος του κοινοβουλίου. Άλλον έστειλε σε αυτό ο λαός να τον εκπροσωπήσει!

Είναι αλήθεια πως μετά από όλα αυτά κινητοποιήθηκε ο κομματικός μηχανισμός και απέβαλε τον κ. Πολάκη που σημειωτέον μένει αμετανόητος από την Κ.Ο. του κόμματος, αλλά, όπως φαίνεται, όχι από το κόμμα. Άλλωστε ο κ. Πρόεδρος έσπευσε να υμνήσει την ανεκτίμητη προσφορά του βουλευτή του στον δημόσιο βίο! Πολλοί διερωτώνται τι φοβούνται αυτοί που δεν τον διαγράφουν. Κάποιοι λένε πως δε θέλουν να χάσουν τους 20. 000 ψηφοφόρους που έχει αυτός. Άλλοι λένε πως τους έχει «δεμένους», γιατί γνωρίζει πολλά μυστικά. Εγώ θα έλεγα πως φοβούνται το «στόμα» και το ύφος του, αυτό που στη διεφθαρμένη κοινωνία που ζούμε του εξασφαλίζει τους ψηφοφόρους. Ένα είναι βέβαιο πως «ο κακώς διανοηθείς περί των ιδίων ουδέποτε βουλεύσεται καλώς περί των αλλοτρίων» (Ισοκράτης), που σημαίνει πως αυτοί που δεν μπορούν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, δεν είναι δυνατό να λύσουν τα προβλήματα των άλλων, δηλαδή τα δικά μας.