Η φράση αυτή, άλλοτε εντολή κι άλλοτε προτροπή, πάντα όμως εμψύχωση έναντι της αναζήτησης κάποιου ακραίου ιδανικού, ακολουθεί την Ανθρωπότητα στο μήκος της ιστορικής τροχιάς που διαμόρφωσε την Ιστορία της μέσω κάθε διαμάχης. Την έχουμε γνωρίσει, ακούσει και κάποιοι αποδεχθεί από τα μικράτα μας, στις αναγνώσεις και τις εμπειρίες μας. Είναι οικουμενική έκφραση, είναι στοιχείο του Δυτικού πολιτισμού, καθώς συνδέει άρρηκτα την ομάδα με το άτομο!

Από το Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, στην Παλαιά Φρουρά των Γάλλων του Ναπολέοντα στο Βατερλώ. Κι από τους αλεξιπτωτιστές της 101^ης Αερομεταφερόμενης στο Καρεντάν της Νορμανδίας και τις Αρδέννες, στους ΕΛΔΥΚαριους του μαρτυρικού στρατοπέδου της Λευκωσίας στην Κύπρο. Κι αναρίθμητα τα «επεισόδια» παγκοσμίως όπου εφαρμόστηκε αυτή η ιδιάζουσα επιλογή με τη συνεπαγωγή της απόφασης για θυσία έναντι ανώτερου συλλογικού σκοπού! Αυτήν εξάλλου υιοθέτησε ο Σαίξπηρ στον διηνεκή χαρακτηρισμό του Band of Brothers, δηλαδή Αδέλφια εν Όπλοις, όπως θα λέγαμε με περίσσια νοητική αναλογία ως προς το κείμενό του. Εξού και η βαρύτατη σημασία της έννοιας «λεπτή κόκκινη γραμμή» που αναιδέστατα έχει γίνει σλόγκαν προς καταπάτηση στην αστοιχείωτη -όντως- περιγραφή της τρέχουσας ελληνικής πολιτικής αερολογίας.

Ιστορικά, η φράση «Λεπτή κόκκινη γραμμή» χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει το έσχατο όριο μιας υποχώρησης. Αναφέρεται στα γεγονότα της σφοδρής μάχης της Μπαλακλάβα, στον Κριμαϊκό Πόλεμο, όπου μια παραταγμένη δύναμη Αγγλικού Πεζικού, σε βάθος παράταξης 2 ανδρών, αντιμετώπισε την επέλαση των Ρώσων έφιππων ουσάρων. Ο χρωματισμός προέρχεται από τις στολές των Άγγλων Πεζοναυτών που ήταν κόκκινες τότε… Η επόμενη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο συμβολισμός αυτός ήταν στην απόβαση των Αμερικανών στο Γκουανταλκανάλ, στον Ειρηνικό, όπου όμως η «λεπτή κόκκινη γραμμή» αντιστοιχούσε στη γραμμή αίματος που άφηναν τα εργατόπαιδα και αγροτόπαιδα, οι φοιτητές, οι νέοι εκπαιδευτικοί, οι νέοι υπάλληλοι της Αμερικής κατά των φανατισμένων Ιαπώνων στρατοκρατών, στα κολαστήρια της πολύμηνης μάχης.

Στην τρέχουσα περίοδο της Ελλάδας, η «λεπτή κόκκινη γραμμή» είναι η πρόσκαιρη λεκτική φανφάρα των εκάστοτε -κυρίως των συριζανέλ- κυβερνήσεων που παλεύουν να αντιμετωπίσουν επικοινωνιακά τη μνημονιακή ρετσινιά τους. Ο κ. Τσίπρας έφτιαξε καριέρα ως «υφαντής» κόκκινων γραμμών, με την κρυφή ιδιότητα της μεταλλακτικής δυσχρωμίας, όπως άλλωστε περιγράφει το τραγούδι των Γ. Μηλιώκα και Α. Μάνου: «Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα/τα όνειρά μου κόκκινα/τα όνειρά μου άσπρα/ρούχα μαζί που πλύθηκαν/κι έχουνε γίνει ροζ…». Το αστείο είναι ότι το τραγουδά μια αοιδός του χώρου που προσφάτως ζήλεψε τη δόξα του Λάκη, του Τσακνή, του Τζιμάκου και λοιπών πολιτικών μπαταχτσήδων που επιδέξια έμπλεξαν το ανορθόδοξο του λόγου με το σύνθημα και το συριζαϊκό φρονηματισμό με το σκέτο, ανθρώπινο σιχτίρι της ασφυξίας απέναντι στους περιορισμούς και τη φορο-θύελλα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες που φρονούν ορθώς ως προς τον πολιτικό λόγο, οι επιρρεπείς στην ανάδειξη της διεθνούς παρουσίας της Ελλάδας, οι αυθεντικοί οπαδοί της φιλελεύθερης Δημοκρατίας από τα βάθη των αιώνων, αυτής που γέννησε τα δομικά γνωρίσματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμα κι αυτών που παρασιτεί το ανενδοίαστο μπάχαλο του μέσου όρου ενός συριζαίου βουλευτού και του … Κατσίκη, είναι πώς και πού θα βρουν τη δύναμη να κρατήσουν τη «λεπτή κόκκινη γραμμή» της πολιτικής επιλογής και της κοινωνικής δράσης τους.

Χρειάζεται δύναμη, νέα σκέψη, άλλη προσέγγιση της ζωής ώστε να τα βγάλουμε πέρα με την οριστική έκπτωση του εθνο-λαϊκισμού προς την τέλεια χυδαιότητα και χυδαιολογία. Θέλει δύναμη να αντέξεις τον κάθε Πολλάκη, ιδίως όταν εμφανώς είναι το ισχυρό χαρτί της κυβέρνησης στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων…

Κι όσοι αντέξουμε, αυτόν τον νοητικό καταιγισμό συστροφής της πραγματικότητας, «αδέλφια»… Κρατήστε τις γραμμές…