Μάιος, ο σκληρός μήνας της Άνοιξης. Η συμβολική πλην λεκτική αντίθεση -όντως- εξηγείται στην Ιστορία, από την ασίγαστη προσπάθεια της Ζωής να αναζωογονηθεί, να θέσει κατά ευκρινή τρόπο τις μεγάλες τομές: Πρώτη Μαΐου, η ημέρα που θέτει ιστορικά το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή την αναζήτηση της Ανεξαρτησίας των Πολιτών έναντι των κρατικών μηχανισμών. Ογδόη Μαΐου, η ημέρα της Νίκης των Νέων του Κόσμου έναντι των δυνάμεων του ναζιστικού σκότους· μια ημέρα που επήλθε ως συνέπεια της μείζονος θυσίας τους στις ακτές της Νορμανδίας, στις Αρδέννες και τις στέπες της Ρωσίας. Ενάτη Μαΐου, η ημέρα της Ευρώπης που πεισματικά υπενθυμίζει στους νεότερους ότι η Σκοτεινή μας Ήπειρος, μέσα από απέραντες θυσίες, συμβιβασμούς και πολιτική διορατικότητα, μετετράπη από αιματηρό πεδίο πολέμων σε πεδίο μακράς ειρήνης.

Κι ανάμεσα σ’ αυτές τις κορυφαίες επετείους, παρεισφρέει ένα γεγονός του οποίου την ιστορικότητα δύσκολα μπορούμε να ανιχνεύσουμε προς το παρόν: στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, το μείζον δεν είναι η καθαυτό επικράτηση του Ε. Μακρόν. Αντιθέτως είναι ότι απέτυχε το πολιτικό ρεσάλτο του ευρω-σκεπτικισμού και του ακρο-δεξιού λαϊκισμού να καταγράψει εκλογικό ποσοστό του 40%, ως ήταν ο στρατηγικός στόχος της κας Λεπέν και των εταίρων της πανευρωπαϊκά.

Μετά την Αυστρία και την Ολλανδία, η εθνικιστική στρατηγική αναχαιτίστηκε ουσιαστικά και έγκαιρα, παρά την πολιτική απερισκεψία και ηθική μικρότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς του Μελανσόν. Το 33% που απέλαβε είναι υψηλό, αλλά στατιστικό αποτέλεσμα εύκολα εξηγήσιμο ως άθροισμα του πλήθους των οπαδών της, αυτών διαφόρων άλλων μικρότερων ακροδεξιών σχηματισμών και κυρίως μέρους της Καθολικής Δεξιάς που το μοντέλο επιλογών ζωής του Μακρόν ενοχλεί.

Έληξε άραγε το μέγα διακύβευμα περί την Ευρώπη; Μακράν αυτού. Το πρωί της 7ης Μαΐου, ο κ. Καμμένος δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι η ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση είναι ανάμεσα στους «εκσυγχρονιστάς και παγκοσμιοποιητάς» και τους «πατριώτες». Μερικές ώρες αργότερα, στο μετεκλογικό διάγγελμά της, η κα Λεπέν έθεσε με τους ίδιους ακριβώς όρους, τις ίδιες λέξεις, την επόμενη ημέρα στη Γαλλία. Η ευφυΐα του Μακρόν είναι ότι έθεσε με ορθότερο τρόπο το διακύβευμα: η σύγκρουση εντοπίζεται μεταξύ των πατριωτών και των εθνικιστών, τοποθετώντας τους φιλελεύθερους δημοκράτες -πάσης τάσεως- «έναντι» των φοβικών οπαδών του αυταρχισμού, κάθε μορφής. Υπό την έννοια αυτή, δεν είναι τυχαίο ότι αναδείχθηκε η συγγένεια στόχων μεταξύ Λεπέν και Μελανσόν και ότι το εντυπωσιακό ποσοστό που αποκόμισε ο τελευταίος (19%) περιορίστηκε αμέσως ενόψει των βουλευτικών εκλογών στο 10-12%, στις ακριβείς δημοσκοπήσεις.

Εκείνο που ξενίζει, στα καθ’ Ημάς, είναι ότι ο κ. Καμμένος στην ίδια συνέντευξη, αφού δήλωσε ότι «αγαπά τον Τραμπ», μας είπε ότι το «όνειρό του για τον Α. Τσίπρα είναι να γίνει ο νέος Ανδρέας»! Δηλαδή, μετά τον Κουρουμπλή ή τον Σπίρτζη και τα βαφτίσια σηράγγων, το ταβάνι του Τσίπρα είναι κάτι ως Παπανδρέου… με αιχμή της ψηφοθηρικής λόγχης το χειρουργικό ακτιβισμό του Πολλάκη με τις αιμορροΐδο-εκτομές, το λαό του ΠΑΟΚ και τα «πέτσινα» γκολ, τις «μικρο-αταξίες» του μαθητού Ευκλείδη…

Πάντως, πολιτικούς ηγέτες να υπερασπίζονται αν-αιδημόνως και δημοσίως Λα Νουβέλ Παράγκ (επί το γαλλικότερον) δεν το έχω ματαδεί… Και κυρίως, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ ότι το ηττηθέν μοντέλο στην Εσπερία κυβερνά τη χώρα μου. Κι ότι επί Τσίπρα, θα ακούγαμε δημοσίως τη θέση ότι μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ, επιλέγουμε ΗΠΑ… διατηρώντας την άνεση να κάνουμε πορείες στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, με λογική επετειακού επιτάφιου για να νοιώθουμε καλά.

Προσωπικά, άλλη ανανεωτική Αριστερά γνώριζα ως επίπεδο ανθρώπων, στόχων και σκέψεων. Ως φαίνεται ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία και τη δυναμική του μετασχηματισμού ενός χώρου από την πολιτική σκέψη του Μπερλινγκουέρ στο ριζοσπαστισμό του Φλαμπουράρη. Προφανώς γερνώ. Ως φαίνεται όμως, ο σκληρός Μάης του 2017, θέτει εκ νέου τα ερωτήματα στη σωστή τους βάση. Αρκεί να ξυπνήσει, επιτέλους, η φιλελεύθερη παράταξη από το βαθύ ύπνο στον οποίο έχει περιπέσει…