Γύρω στο 500 π.Χ. ο Πυθαγόρας ο Σάμιος απεκάλεσε πρώτος το εν ουρανώ και εν τη γη σύμπαν, «κόσμον» που σημαίνει στολίδι.

Όλα τα δημιουργηθέντα κτίσματα και σώματα, ορατά και αόρατα, υπάκουαν κατά τον μεγάλο μύστη σε μια αρμονία, που του ήταν τόσο προσφιλής τόσο στη μουσική όσο και στο στερέωμα.

Αργότερα, και κάπως συνεκδοχικά, είπαμε και το σύνολο των εμβίων όντων και κυρίως των ανθρώπων, «κόσμο», χωρίς να ξέρουμε πώς αυτός θα τιμήσει αυτόν τον τίτλο και σε ποιο κατάντημα θα πέσει στην πορεία του χρόνου.

Είναι κρίμα, με τόση ελευθερία, τόσα μέσα και τόση υλική ευμάρεια να υπάρχει σήμερα γύρω μας τόση απανθρωπιά και τόση σαπίλα.

Δεν τολμώ ν’ ανοίξω την τηλεόραση στις ώρες των ειδήσεων.

Αίμα στάζει από παντού και κάλυκες σφαιρών όλων των διαμετρημάτων πέφτουν βροχή στο σαλόνι.

Βρέφη ακούγονται να σπαράζουν όπως τα πνίγουν οι μανάδες τους, κουζινομάχαιρα αστράφτουν μέσα στην οθόνη και μικρά παιδιά δεν βγάζουν άχνα να μην προδώσουν τον βιαστή τους.

Γίνεται καθημερινά σε όλον τον πληθυσμό μια αποχαλίνωση, μια αποδοχή του κακού και μια συστηματική πλύση εγκεφάλου και οφθαλμών.

Η κοινωνία πλέον είναι πωρωμένη, ωστόσο κάποιοι ακόμα εναγωνίως ερωτούν και διερωτώνται γιατί φτάσαμε σ’ αυτόν τον βόρβορο και ποια είναι η πηγή τόσων αδίκων αιμάτων.

Δεν τολμούμε να παραδεχτούμε ότι αυτή η πηγή βρίσκεται σε μας τους ίδιους και συγκεκριμένα στον άκρατο δικαιωματισμό, στη στρεβλή αντίληψη που έχουμε για την πρόοδο, στην αθεϊα μας και προπαντός στον μικρόψυχο εγωισμό μας.

Απαξιούμε να ανήκουμε πλέον σε κοινωνικές ομάδες και σώματα, κι αν το βλέπουμε αυτό σε κάποιους ποδοσφαιρόφιλους είναι προς χάριν βίας.

Διαλύσαμε την έννοια της οικογένειας (αρχής γενομένης με τις ευλογίες του μεγάλου μεταρρυθμιστή του Οικογενειακού Δικαίου το 1981) αλλά και του γάμου όπως τον γνωρίζαμε εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

Οι παντρεμένοι δεν είναι πια «ένα πράγμα», όπως ήθελε παλαιόθεν ο θεσμός, αλλά δύο πράγματα και μάλιστα αλληλομαχόμενα και από την πρώτη μέρα με τις βαλίτσες στο χέρι.

Η αντίληψή μας ότι δεν είμαστε πια μέρος και γέννημα της φύσης αλλά κάτι υπερβατικό και άσχετο, μάς έχει οδηγήσει σε ένα φαύλο αυτοκαταστροφικό κύκλο ιδίως σε θέματα της ενέργειας, του δημογραφικού, της ανοσιοβιολογίας και της προστασίας του οικοσυστήματος.

Η κορωνίδα όμως των αιτιών είναι τα παιχνίδια που παίζουμε με τα βιολογικά μας φύλα.

Κόπτονται οι απανταχού της γης ομοφυλόφιλοι και ωρύονται υπέρ των δικαιωμάτων των μειοψηφιών και κατά παντός είδους ρατσισμού, και οι ίδιοι διαπράττουν το μέγιστο ρατσιστικό έγκλημα: τον αναίσχυντο και απερίσκεπτο αντιφεμινισμό.

Η γυναίκα, αυτό το τριαντάφυλλο της δημιουργίας -λουλούδι μαζί κι αγκάθι- γι αυτούς είναι αχρείαστο είδος και αποβλητέο.

Τα ίδια ισχύουν βεβαίως αντιστρόφως και για τον Αδάμ.

Δυστυχώς δεν έχουμε κατανοήσει ακόμα - και περισσότερο απ’ όλους μας οι σοφοί πανεπιστημιακοί καθηγητές και καθηγήτριες που ασμένως εισηγούνται τέτοια παρά φύσιν νομοθετήματα- ότι η σοφή φύση είναι ο μέγας μας ευεργέτης και ανόητοι και θνησιγενείς όσοι «κινούν την πτέρναν κατ’ αυτού» …

Όλοι αναρωτιούνται σήμερα πώς θα μπορέσουμε να τιθασεύσουμε αυτή την εγκληματολαγνία γύρω μας και μέσα μας. Ενίσχυση αστυνομικών μέτρων, ίδρυση νέων φυλακών, εδικοί σύμβουλοι και απανωτές τροποποιήσεις του ποινικού Κώδικα, όλα είναι μάταια.

Εκείνο που χρειάζεται είναι δυο μαγικές λέξεις που κατά τύχη αρχίζουν και οι δύο από «αγ»: αγάπη και εξ απαλών ονύχων αγωγή, που σημαίνει τον δρόμο και τη διαδικασία βελτίωσης και αποκατάστασης …