Σε καιρούς χαλεπούς και ανεμοδαρμένους, σε καιρούς που όλοι οι επιβάτες του καραβιού βλέπουν την ξέρα να ’ρχεται κατά πάνω τους εκτός από τον καπετάνιο, υψώνεται αμείλικτο το ερώτημα ποιοι πρέπει να μας κυβερνούν και τι δέον γενέσθαι.

Διατρέχοντας νοερά την πρόσφατη ιστορία που είναι πράγματι γεμάτη σκόπιμα λάθη, ειδεχθείς αδικίες και μια όζουσα αναξιοκρατία, πέφτεις πότε-πότε πάνω σε κάποια διαμάντια της πολιτικής, διαμάντια που όσο περνάει ο καιρός τόσο στίλβουν και πληγώνουν με την απουσία τους.

Ένα τέτοιο διαμάντι ήταν ο Αναστάσιος Πεπονής (1924-2011).

Σήμερα που δρασκελίσαμε περίπου τρεις δεκαετίες από την τελευταία γόνιμη παρουσία του και που μας αλυχτούν τα ίδια προβλήματα, μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα τις πρωτοβουλίες και το μακρόπνοο έργο αυτού του ευπατρίδη.

Όλη του η ζωή και η σταδιοδρομία του ήταν στις σωστές επάλξεις ωστόσο έχει μείνει στη σύγχρονη ιστορία με δυο του επιτεύγματα:

Το ένα ήταν η εισαγωγή φυσικού αερίου από Αλγερία και Ρωσία τα έτη 1987 και 1988 και η ταυτόχρονη αποσύνδεση του πετρελαίου της Θάσου από ζητήματα εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, ως αρμόδιος υπουργός ενεργειακής πολιτικής.

Το άλλο επί προεδρίας του Κυβερνήσεως το 1994, στην τρίτη εποχή του ΠΑΣΟΚ, ήταν ο μεγαλειώδης Νόμος 2190/1994 με τον οποίο συνεστήθη η ανεξάρτητη ελληνική αρχή του ΑΣΕΠ υπαγόμενη στον υπουργό Προεδρίας και εποπτευόμενη μόνο από την Βουλή των Ελλήνων, ο οποίος νόμος ρύθμισε οριστικά και αμετάκλητα τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία πρόσληψης προσωπικού στον Δημόσιο Τομέα και τα ΝΠΔΔ.

Αυτή υπήρξε κατά γενική εκτίμηση η ουσιωδέστερη και δικαιότερη νομοθετική πρωτοβουλία της μεταπολιτευτικής περιόδου. Κατοχύρωσε με γενικό τρόπο το δικαίωμα όλων των πολιτών να συμμετέχουν στη δημόσια διοίκηση με αντικειμενικά κριτήρια και έδωσε ένα ηχηρό ράπισμα στις ρουσφετολογικές ορέξεις των πολιτικών.

Ήταν ένας φιλελεύθερος νόμος που αυτοπεριόρισε τις ορέξεις και τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και μπορούμε να πούμε ότι ενίσχυσε τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.

Οι σπουδαίοι νόμοι δεσμεύουν πρώτα τους νομοθέτες, και ο 2190 μας θύμισε τον Σόλωνα που έλεγε ότι «ευνομείται η πολιτεία όταν οι πολίτες υπακούουν στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους»!

Οι σπουδαίοι νόμοι πρέπει να είναι καθαροί, αυστηροί και να μην επιτρέπουν παρερμηνείες και εισβολές από τα παράθυρά τους.

Πολλές φορές βέβαια τέτοιοι νόμοι δεν είναι ευχάριστοι και αποδεκτοί από το σύνολο της πολιτείας και της κοινωνίας και έρχεται να μας το επιβεβαιώσει η ιστορία αυτού του «νόμου Πεπονή»:

Ο νόμος υπονομεύθηκε από στελέχη του κόμματος και προτού ακόμα τεθεί σε ισχύ εντός του 1994 πραγματοποιήθηκαν δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις κατά τα πεπατημένα και από το παράθυρο.

Συντετριμμένος ο υπουργός υπέβαλε αιφνίδια την παραίτησή του και πιθανολογείται ότι στενοχωρήθηκε αφάνταστα (για την υποδοχή που είχε ένα τέτοιο έργο ζωής) με αποτέλεσμα να αρχίσουν τα καρδιακά του προβλήματα που ήταν και η αιτία της τελευτής του, και προπαντός για να επαληθευθεί το ρηθέν ότι «ο κόσμος σχεδόν πάντα εκδικείται τους ευεργέτες του»…