Στο Α΄ Μέρος του άρθρου μου αναφέρθηκα στην εγκατάσταση των Ποντίων στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, την πολιτιστική πορεία που διέγραψαν μέχρι το 1914, οπότε άρχισε η εφαρμογή ενός σχεδίου που είχαν μεθοδεύσει οι Τούρκοι με στόχο την εξόντωσή τους και την εξαφάνιση κάθε πολιτιστικού στοιχείου που θα θύμιζε την παρουσία τους στον χώρο αυτό! Αναφέρθηκα, ακόμη, στα απαράγραπτα δικαιώματα που έχουν πατροπαράδοτα οι Πόντιοι στα εδάφη και τα κτίσματα αυτής της περιοχής.

Το διάστημα 1918-1922 οι Έλληνες του Πόντου, εκτός από τους βίαιους εξισλαμισμούς ομόθρησκών τους, τις εξορίες και τις πορείες θανάτου στα λεγόμενα «τάγματα εργασίας», βίωσαν και την κορύφωση του δράματος, τη Γενοκτονία 353.000 συμπατριωτών τους που είχε αρχίσει από τους Νεότουρκους το 1908 και ολοκληρώθηκε από τους εθνικιστές του Κεμάλ Μουσταφά Πασά από το 1919 μέχρι και το 1922. Πολλοί Πόντιοι αναγκάστηκαν τότε, για να σωθούν, να εγκαταλείψουν μαζικά και χωρίς τη θέλησή τους τα μέρη τους, την πατρίδα τους, με όλα τα ιερά και τα όσια, τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, τα εκπαιδευτήρια, δημόσια και ιδιωτικά, κτήρια μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, και ό τι άλλο οι πρόγονοί τους είχαν δημιουργήσει τα 2000 χρόνια που είχαν ζήσει εκεί. Εγκαταστάθηκαν προσωρινά, όπως πίστευαν, στη γειτονική και ομόθρησκη Ρωσία ή κατέφυγαν στη μητροπολιτική Ελλάδα. Πολλά από αυτά τα αρχαία, ελληνιστικά, βυζαντινά και χριστιανικά μνημεία έπεσαν θύματα του φανατισμού των εθνικιστών Τούρκων που, αφού πρώτα τα σύλησαν και τα λεηλάτησαν, τα κατεδάφισαν, γκρεμίζοντας ακόμα και τις στέγες τους και ξηλώνοντας τα πατώματά τους, ή τα πυρπόλησαν, για να τα εξαφανίσουν και να εξαφανίσουν μαζί με αυτά και κάθε ίχνος που θα θύμιζε την παρουσία των Ελλήνων σε αυτές τις περιοχές.

Στα χρόνια που πέρασαν το επίσημο ελληνικό κράτος, πρέπει να το ομολογήσουμε, τήρησε μια «ένοχη σιωπή» για τα τραγικά εκείνα γεγονότα του Πόντου και της Μ. Ασίας γενικότερα. Ήταν, ως φαίνεται, δέσμιο των υποχρεώσεών του απέναντι στο ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του που προωθούσαν το δόγμα που είχε ως άξονες τη διατήρηση της ακεραιότητας της Τουρκίας και την πολιτική προσέγγιση μέσα από την αμφιλεγόμενη «ελληνοτουρκική φιλία» που επιδιώκεται και μέχρι σήμερα. Πολλοί είναι αυτοί που κατηγορούν τη χώρα μας για ένα άλλο παράλληλο έγκλημα, αυτό της σιωπής, της λήθης, της παραχάραξης της ιστορίας και της νέκρωσης της ιστορικής μνήμης.

Οι απόγονοι των Ποντίων που υπέστησαν τη Γενοκτονία ανέλαβαν ένα μεγάλο αγώνα για τη δικαίωσή τους και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Συνέλεξαν στοιχεία και αποδείξεις, μαρτυρίες, ιστορικά κείμενα, σχετική βιβλιογραφία, έκαναν έρευνες, συγκέντρωσαν ντοκουμέντα από Υπουργεία Εξωτερικών και Πρεσβείες άλλων χωρών, μελέτησαν πολλά αρχεία και κατόρθωσαν να φωτίσουν την ιστορική αλήθεια και να αποκαταστήσουν την πραγματικότητα.

Και χρειάστηκε να περάσουν 72 ολόκληρα χρόνια μέχρι το ελληνικό Κοινοβούλιο την 24η-2^ου -1994 να δεχτεί την Πρόταση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων, που πάνω από 500 σύνεδροι από όλο τον κόσμο συνέταξαν και ομόφωνα υπέγραψαν, και να καθιερώσει με νόμο την 19^η Μαίου κάθε χρόνου ως ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Την ημέρα αυτή έχουν αναγνωρίσει η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS), αρκετές οργανώσεις και φορείς και πολλά ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Κύπρος, η Αρμενία, η Σουηδία, η Αυστρία, η Ολλανδία, κάποιες δημοκρατίες της Ρωσίας, κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, κάποια από τα τοπικά κοινοβούλια της Αυστραλίας κ.α.

Μόνο το βαθύ κράτος της Τουρκίας, παρά τις διεθνείς πιέσεις που ασκούνται πάνω του, δε φαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει την πολιτική του και τη στάση του απέναντι σε αυτό το θέμα και να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων. Να κάνει το αυτονόητο, αυτό που έκανε η Γερμανία εδώ και πολλά χρόνια για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, να αναγνωρίσει δηλαδή όσα έκανε σε βάρος των Ποντίων και να ζητήσει συγνώμη πρώτα πρώτα από τους Πόντιους και μετά από την πολιτισμένη διεθνή κοινότητα της οποίας αυτάρεσκα θέλει να είναι μέλος! Να δηλώσει ότι σέβεται την ιστορία και ότι δεν πρόκειται να επαναλάβει την πολιτική της Γενοκτονίας σε βάρος άλλων λαών. Η χώρα που σήμερα κόπτεται και διαμαρτύρεται με τον εντονότερο τρόπο για τη Γενοκτονία που διαπράττει (;) το Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων, αρνείται να παραδεχτεί τις Γενοκτονίες που έχει διαπράξει το ίδιο!

Δυστυχώς, όμως, σήμερα βρίσκονται στο πηδάλιο των πλοίων των λαών άνθρωποι «μικροί», ιδιοτελείς, εγωπαθείς, καιροσκόποι, λαοπλάνοι και υποκριτές, άνθρωποι που δε νοιάζονται καθόλου για το δίκαιο και το ηθικό, αλλά ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον και το συμφέρον των δικών τους. Το είχε πει ο Πλάτων στον Μενέξενό του, πως, αν δεν κυβερνήσουν οι φιλόσοφοι ή δε φιλοσοφήσουν οι κυβερνήτες, δεν πρόκειται να δουν κανένα καλό οι πόλεις. Είχε ορίσει μάλιστα και το περιεχόμενο της «σοφίας» που πρέπει να διακρίνει τους άρχοντες, λέγοντας πως «πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται», δηλαδή κάθε γνώση, όταν δε συνδυάζεται με τη δικαιοσύνη και τις υπόλοιπες αρετές, φαίνεται πιο πολύ πανουργία και λιγότερο σοφία. Και είναι οι υπόλοιπες αρετές η ανδρεία, η ευσέβεια και η σωφροσύνη. Αλήθεια, ποιος από τους κυβερνήτες αυτού του κόσμου διακρίνεται γι’ αυτές τις αρετές; Ποιος σέβεται την αλήθεια και τη δικαιοσύνη;