Αυτές τις μέρες το ενδιαφέρον των πολιτών και οι πολιτικές συζητήσεις στρέφονται γύρω από το θέμα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Ανωτάτου Άρχοντα του Πολιτεύματός μας. Είναι γνωστό πως το Πολίτευμά μας είναι Προεδρευόμενη Δημοκρατία που διαφέρει από την Προεδρική Δημοκρατία, όπως, για παράδειγμα, αυτή της Γαλλίας ή των ΗΠΑ, γιατί, ενώ εκεί οι Πρόεδροι έχουν πολύ μεγάλη εκτελεστική εξουσία, στη χώρα μας ο/η Πρόεδρος δε έχει καμιά σχεδόν εξουσία και παίζει ένα ρόλο «διακοσμητικό» και «συμβολικό». Με τη μεταρρύθμιση του Συντάγματος του 1986 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απογυμνώθηκε από κάθε εκτελεστική εξουσία και αρμοδιότητα, δεν μπορεί να κάνει τίποτε χωρίς την εισήγηση και την σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης και της Βουλής, δεν έχει καμιά νομοθετική πρωτοβουλία και υπογράφει νόμους που ψηφίζονται από τη Βουλή. Ο/Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμβολίζει απλώς την ενότητα του ελληνικού λαού. Έτσι, εκ πρώτης όψεως φαίνεται υπερβολικός όλος αυτός ο θόρυβος που σηκώθηκε σχετικά με το πρόσωπο που θα εκπροσωπήσει τον θεσμό αυτό την επόμενη πενταετία.

Το πρώτο ερώτημα που με επίταση έθεσε η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό ήταν αν θα ανανεώσει τη θητεία της κ. Σακελλαροπούλου και ζήτησε να μάθει τον λόγο της ενδεχόμενης αντικατάστασής της. Βέβαια, είναι γνωστό πως μέσα στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας υπήρξαν πολλές φωνές που ζητούσαν την αντικατάστασή της με το επιχείρημα πως αυτή δεν ανταποκρίθηκε στον σκοπό για τον οποίο εκλέχτηκε, δηλαδή να συμβάλει στην ενότητα του ελληνικού λαού. Το γεγονός που κυρίως προβάλλεται είναι ότι αυτή με τρόπο απερίσκεπτο και απαράδεκτο συμμετείχε σε εκδήλωση ομοφυλόφιλων μετά την ψήφιση του νόμου για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και το δικαίωμά τους να αποκτούν παιδιά. Βλέπετε, κάθε επιλογή έχει και κάποιο κόστος, μόνο που πολλοί από αυτούς που αντιδρούν στη στάση της κ. Προέδρου ψήφισαν τον νόμο με τον οποίο παρουσιάζονται να διαφωνούν!

Τα κόμματα, όταν έκριναν πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή, πρότειναν τα πρόσωπα που θεωρούν κατάλληλα για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την κ. Λ. Κατσέλη, μετά η κυβέρνηση πρότεινε τον Πρόεδρο της Βουλής, τον κ. Κ. Τασούλα, και τελευταίο το ΠΑΣΟΚ πρότεινε τον κ. Γιαννίτση. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η Πρόεδρος του κόμματος «Πλεύση ελευθερίας» πρότεινε ως κατάλληλο να εκλεγεί Πρόεδρος τον πατέρα της Ν. Κωνσταντόπουλο! Αυτή που κατηγορεί το πολιτικό σύστημα για «νεποτισμό» και «οικογενειοκρατία», πέρα από το ότι έβαλε στο Κοινοβούλιο τον σύντροφό της, έκρινε πως δεν είναι κακό να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον!

Δεν ξέρουμε πόσοι ακόμη υποψήφιοι θα παρουσιαστούν στην πορεία προς την εκλογή γι’ αυτή την επίζηλη θέση. Όλοι οι γνωστοί υποψήφιοι έχουν την απαιτούμενη για τη θέση πολιτική εμπειρία και τα προσόντα εκλογιμότητας που ορίζει το άρθρο 38 του Συντάγματος, αυτά που έχει κάθε Έλληνας πολίτης, δηλαδή κατέχουν την ελληνική ιθαγένεια τουλάχιστο εδώ και πέντε χρόνια, έχουν ελληνική καταγωγή από πατέρα και μητέρα, έχουν ήδη συμπληρώσει το 40^ο έτος της ηλικίας τους και έχουν το δικαίωμα του «εκλέγειν» και του «εκλέγεσθαι». Παρόλο ότι τα πράγματα φαίνονται πολύ απλά, μετά από την ανακοίνωση του υποψηφίου της κυβέρνησης ξέσπασε ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ιδιαίτερα όμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιτέθηκαν εναντίον του Πρωθυπουργού με το επιχείρημα ότι αυτός καταπάτησε μια παράδοση που ίσχυε εδώ και πολλά χρόνια. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλεγόταν κάποιο πρόσωπο που δεν ανήκε στο κυβερνών κόμμα. Αυτό, λένε, εξασφάλιζε κάποια ισορροπία στο πολιτικό σύστημα. Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, αφού τη χώρα την κυβερνά ένα κόμμα που εκφράζει την κεντροδεξιά, ο/η Πρόεδρος πρέπει να προέρχεται από ένα κόμμα της κεντροαριστεράς! Είναι αλήθεια πως αυτό ίσχυσε στο παρελθόν, αλλά οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Οι διατάξεις του Συντάγματος που ίσχυαν δεν επέτρεπαν στο κυβερνών κόμμα να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας από τον χώρο του. Και αυτό συνέβαλε, ώστε η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να εξαρτάται από ένα «αισχρό» παζάρι, ένα «αλισβερίσι» ντροπιαστικό για τη δημοκρατία! Τώρα, όμως, οι διατάξεις αυτές δεν ισχύουν. Αλήθεια, αν στην εξουσία ήταν άλλο κόμμα θα εφάρμοζε την παράδοση;

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Τα κόμματα που πολεμούν την κυβέρνηση και προσπαθούν να κερδίσουν όση εξουσία μπορούν με διάφορους τρόπους, αφού ο λαός δεν τους την έδωσε, αυτο-προσδιορίζονται ως «προοδευτικά». Ποιος, όμως, είναι προοδευτικός; Αυτός που δεν είναι συντηρητικός, που δεν μένει προσκολλημένος σε απαρχαιωμένες και πεπερασμένες αντιλήψεις και απόψεις. Η κυβέρνηση, λοιπόν, καταργώντας την ισχύουσα αναχρονιστική παράδοση όσον αφορά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αναδεικνύεται πιο «προοδευτική» από αυτούς που οικειοποιούνται αυτό τον χαρακτηρισμό αυθαίρετα.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται πως η εφαρμογή της παράδοσης εξασφάλιζε μια ισορροπία στο πολιτικό σύστημα. Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξαν συγκρούσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όσες φορές ίσχυσε αυτή η αρχή. Ας σκεφτούμε, όμως, πως μια ενδεχόμενη σύγκρουση αυτής της μορφής που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει με τα δεδομένα που ισχύουν στον πολιτικό μας πολιτισμό θα ήταν πολύ πιο οδυνηρή και επικίνδυνη από μια σύγκρουση ανάμεσα στην Προεδρία της Δημοκρατίας και την αντιπολίτευση. Φαίνεται, δηλαδή, πως το βασικό επιχείρημα που επικαλούνται αυτοί που εναντιώνονται στην εκλογή Προέδρου από τη Νέα Δημοκρατία είναι τελείως ανεδαφικό και αβάσιμο.

Αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση έδωσε και η δήλωση του κόμματος των Σπαρτιατών πως θα ψηφίσουν τον κ. Τασούλα ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης μίλησαν για ακροδεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί που κόπτονται για «συναίνεση» και θέλουν ένα Πρόεδρο που να συνενώνει τους Έλληνες τουλάχιστον σε επίπεδο Βουλής, γιατί έξω από αυτή τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, βλέπουν αυτή μέσα από φακό του κομματικού συμφέροντος. Αυτοί που, για να καταλάβουν την εξουσία, συνέπραξαν με κόμμα που βρισκόταν στο αντίθετο άκρο, «δαιμονοποιούν» το γεγονός πως οι Σπαρτιάτες θα ψηφίσουν τον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας λες και με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει τρόπος να τους εμποδίσει κανείς.

Η αλήθεια είναι μία: το κάθε κόμμα κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον και προσπαθεί να αυξήσει την ισχύ του με την εκλογή ενός Προέδρου που πρόσκειται συναισθηματικά σε αυτό. Δεν ενδιαφέρεται για το καλό του ελληνικού λαού. Δεδομένου μάλιστα πως η εκλογή του κ. Τασούλα δεν μπορεί να αποτραπεί, η σύγκρουση περιορίζεται ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ για το ποιος θα καταλάβει τη δεύτερη θέση! Αν πραγματικά τα κόμματα ήθελαν να πάψει αυτό το ρεζιλίκι που παρακολουθούμε, θα μπορούσαν να αποφασίσουν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον ίδιο τον ελληνικό λαό που παρακολουθεί με προβληματισμό τα διαδραματιζόμενα. Αν ο κ. Τασούλας θα είναι καλός ή κακός Πρόεδρος, θα φανεί από τον τρόπο που θα παίξει τον ρόλο του. «Αρχή άνδρα δείκνυσι», έλεγαν οι αρχαίοι. Το κάθε τι εξαρτάται από το «τελευταίον εκβάν», όπως έλεγε ο Δημοσθένης. Ας μη ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε ψεγάδια και να απαξιώσουμε ένα πρόσωπο που εκλέχτηκε με μεγάλη πλειοψηφία Πρόεδρος της Βουλής τρεις φορές.