Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η δημοκρατία είναι το τελειότερο σύστημα διακυβέρνησης που επινόησε ο άνθρωπος. Ο Λόρδος Μπένετ στο έργο του «Πολεμικά Απομνημονεύματα» λέει σχετικά πως «η ανθρώπινη πείρα μέσα σε χιλιάδες χρόνια δε βρήκε άλλο καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης από τη δημοκρατία», ενώ ο Ρουσσώ στο «Κοινωνικό Συμβόλαιό» του παρατηρεί πως «μια κυβέρνηση τόσο τέλεια, όσο η δημοκρατική, δεν ταιριάζει σε άνθρωπο». Το θέμα είναι αυτοί που εκφράζουν αυτό το πολίτευμα, πολίτες και πολιτικοί, να μην το κακοποιούν με τις πράξεις και τις αποφάσεις που παίρνουν. Αυτό φαίνεται πως ίσχυε από παλιά και έκανε τον φιλόσοφο Αριστοτέλη να πει πως σημασία δεν έχει το πολίτευμα, αλλά αυτοί που το εκφράζουν και υλοποιούν το πρόγραμμά του, γιατί μπορεί να υπάρχει και μια διεφθαρμένη δημοκρατία , όπως μπορεί να έχει κάποιες καλές στιγμές και μια τυραννία.

Υπάρχει στους πολίτες η πεποίθηση πως οι πολιτικοί, σε πείσμα όσων λένε γενικά, επιδιώκουν να ανέλθουν στην εξουσία, για να εξυπηρετήσουν πρωταρχικά το δικό τους συμφέρον και όχι το συμφέρον του συνόλου και της πατρίδας. Κάποια από τα κόμματα έχουν δείξει πως είναι έτοιμα να «προδώσουν» τις αξίες, τις αρχές και τους οπαδούς τους, να συμμαχήσουν ακόμη και με τον διάβολο, για να ανέλθουν στην εξουσία. Στην προσπάθειά τους αυτή είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.

Ένα μέσο που δεν είναι και τόσο αθώο, όσο φαίνεται, είναι η «πλειοδοσία» στην οποία επιδίδονται. Για να γίνω πιο κατανοητός θα αναφέρω ένα ανέκδοτο. Ήταν, λέει, δύο βαρκάρηδες που περνούσαν με κόμιστρο τον κόσμο από το Ρίο στο Αντίρριο και το αντίθετο. Αυτοί είχαν μια ανταγωνιστική σχέση. Ο ένας διαλαλούσε πως το κόμιστρο είναι δέκα δραχμές. Ο άλλος , για να υπερισχύσει, κατέβαζε το κόμιστρο στις εννιά δραχμές. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και έφτασε στο σημείο να διαλαλεί ο ένας πως περνά τον κόσμο απέναντι δωρεάν! Ο άλλος μην έχοντας τι να κάνει φώναζε πως περνά τον κόσμο δωρεάν και πως προσφέρει και μια μακαρονάδα από πάνω! Φαίνεται από αυτό πως ο καθένας ήθελε να κερδίσει την «πελατεία» για τον εαυτό του, αλλά κατέληξαν και οι δυο να μην κερδίζουν τίποτε!

Το ίδιο έκαναν τα τελευταία χρόνια και οι πολιτικοί μας! Ήθελαν και αυτοί να κερδίσουν την «πελατεία» των ψηφοφόρων και είχαν επιδοθεί σε μια παράλογη πλειοδοσία. Δεν κοίταζαν το ωφέλιμο για την πατρίδα, αλλά το ευχάριστο για τους πολίτες. Έλεγαν πάντα αυτό που οι πολίτες ήθελαν να ακούσουν και δεν τολμούσαν να τους πουν την αλήθεια και ενδεχομένως να τους δυσαρεστήσουν. Έδινε το ένα κόμμα κάτι, έδινε κάτι περισσότερο το άλλο και έτσι οδήγησαν τη χώρα μας στην χρεοκοπία, τα επίχειρα της οποίας βιώνουν ακόμη και σήμερα οι πολίτες. Και αν το δημόσιο ταμείο άντεχε και μπορούσε να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις παροχές, τα πράγματα θα ήταν καλά. Δεν άντεχε όμως, και οι κυβερνήσεις μας δανείζονταν χρήματα, για να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις παράλογες πολλές φορές απαιτήσεις των πολιτών και να τους έχουν με το μέρος τους. Έτσι, η χώρα μας έγινε το καλύτερο παράδειγμα που επιβεβαιώνει τη γνώμη του ρήτορα Δημοσθένη που λέει: «Όπως αυτοί που δανείζονται απερίσκεπτα με μεγάλους τόκους, αφού καλοπεράσουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ύστερα χάνουν και το κεφάλαιο που έχουν, έτσι και εμείς φοβούμαι ότι, έχοντας επιδείξει σε μεγάλο βαθμό αδιαφορία και επιζητώντας όλα εκείνα που μας ευχαριστούν, θα βρεθούμε μετά στην ανάγκη να κάνουμε πολλά και δύσκολα πράγματα που δεν θα θέλαμε και θα διατρέξουμε τον κίνδυνο να χάσουμε και την ίδια μας τη χώρα» (Ολυνθ. Ι 15: ώσπερ οι δανειζόμενοι ραδίως επί τοις μεγάλοις τόκοις μικρόν ευπορήσαντες χρόνον ύστερον και των αρχαίων απέστησαν, ούτω και ημείς επί πολλώι φανώμεν ερραθυμηκότες και άπαντα προς ηδονήν ζητούντες πολλά και χαλεπά ων ουκ εβουλόμεθα ύστερον εις ανάγκην έλθωμεν ποιείν και κινδυνεύσωμεν περί των εν αυτήι τη χώραι».

Ευθύνονται τα κόμματα για το γεγονός πως κάποτε οι πολίτες έγιναν πλούσιοι , αλλά η χώρα έγινε φτωχή. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό, γιατί, σύμφωνα με τη λογική, ό τι συμβαίνει στο όλο συμβαίνει και στο μέρος. Ό τι συμβαίνει στο κράτος, συμβαίνει και στους πολίτες. Φτωχό κράτος σημαίνει φτωχούς πολίτες. Ήταν επόμενο με αυτή την πολιτική το κράτος να μη μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, γιατί, όπως λέει πάλι ο Δημοσθένης, «πρέπει κανείς να επιλέγει τα ωφέλιμα αντί για τα ευχάριστα, αν δεν είναι δυνατό να υπάρξει κάποιος συνδυασμός αυτών» ( Ολυνθ. ΙΙΙ . 18 : Αλλά δει τα βέλτιστα αντί των ηδέων, αν μη συναμφότερα εξήι, λαμβάνειν . Ο Δημοσθένης διερωτάται αν έχει συμβεί ή αν θα συμβεί σε κανένα «αν ξοδέψει αυτά που έχει σε αυτά που δεν πρέπει, να είναι ικανός να εξασφαλίσει αυτά που του λείπουν, για να αντιμετωπίσει με άνεση τα προβλήματα που πρέπει» (Ολυνθ. ΙΙΙ. 18: Αν τα παρόντα αναλώσηι προς α μη δει, των απόντων ευπορήσαι προς α δει).

Πόσο ολέθρια υπήρξε αυτή η πλειοδοτική τακτική των κομμάτων φαίνεται από την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον χώρο της εκπαίδευσης. Τα κόμματα έκριναν πως πρέπει να κερδίσουν την εύνοια των γονιών των μαθητών και των ίδιων των μαθητών. ‘Έτσι, άρχισαν να δίνουν δικαιώματα στους μαθητές, να περιορίζουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Σήμερα οι εκπαιδευτικοί υποφέρουν και αποτελούν θύματα της εκπαίδευσης. Κανείς δε θεωρεί πως συμβάλλουν, όπως έλεγε ο Μ. Αλέξανδρος, στο «ευ ζην» των μαθητών. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα βλέπουμε καθημερινά: τα σχολεία τείνουν να γίνουν εκπαιδευτήρια βίας και οι μαθητές «έξυπνοι διάβολοι». Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν και η κατάργηση της βάσης για την εισαγωγή στα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα με όλες τις αρνητικές συνέπειες που μπορούσε αυτό να έχει για όλους. Ακόμη και το δικαίωμα ψήφου των μαθητών επηρέασε αυτή η νοοτροπία. Μέχρι το 2016 δικαίωμα ψήφου είχαν όσοι συμπλήρωναν το 18^ο έτος της ηλικίας τους. Το 2016 η τότε κυβέρνηση λαϊκίζοντας έδωσε το δικαίωμα ψήφου σε παιδιά 16 ετών!

Εδώ μου έρχεται στο νου ένα περιστατικό πολύ διδακτικό που μου συνέβη, όταν υπηρετούσα ως Σχολικός Σύμβουλος. Σε μια συνάντηση με μαθητές ενός Λυκείου τους επισήμανα πως αυτοί χαίρονται ελευθερίες που εμείς, όταν ήμαστε μαθητές, δεν είχαμε. Τους είπα πως δεν πρέπει να κάνουν κατάχρηση αυτών των ελευθεριών, γιατί οι αρμόδιοι θα τους τις περιορίσουν. Ένας μαθητής χαμογέλασε και, όταν τον ρώτησα γιατί χαμογελά, αυτός με παιδική αθωότητα μου απάντησε πως αυτές τις ελευθερίες τους τις έδωσαν κάποιοι έτοιμες, δεν τις κέρδισαν με τον αγώνα τους και γι’ αυτό δεν ξέρουν να τις χρησιμοποιήσουν σωστά. Ο νοών νοείτω………