Στο επίκεντρο της (αρνητικής) κριτικής βρέθηκε τις τελευταίες μέρες η «Κιβωτός του Κόσμου», το φιλανθρωπικό της έργο και η δράση της, εξαιτίας μιας σειράς καταγγελιών που δυστυχώς ακούγονται πολύ δύσκολα και τις αισθάνεσαι σα γροθιά στο στομάχι.

Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του 2017 είχα περάσει την πόρτα του κεντρικού κτιρίου της Οργάνωσης, στο πλαίσιο μιας πρακτικής άσκησης που ως δόκιμοι Θεατρολόγοι τότε επιτελούσαμε σε διάφορους μη κερδοσκοπικούς φορείς. Βρέθηκα ανάμεσα σε παιδιά ηλικίας πέντε έως δώδεκα χρονών. Η ατμόσφαιρα χριστουγεννιάτικη (ακόμη), γιορτινή, ευχάριστη. Τίποτα δεν υποδείκνυε μια καλά κρυμμένη τοξικότητα, τίποτα δεν έμοιαζε εικονικό και στημένο. Τα παιδιά χαμογελούσαν και το χαμόγελό τους ήταν ειλικρινές και αθώο. Φαίνονταν χαρούμενα και ευτυχισμένα, μέσα σε έναν χώρο που απέπνεε θαλπωρή. Ήταν μόλις ξεκίνησα να εκτελώ το δικό μου νούμερο, όταν εκείνο το επίμονο ένστικτο άρχισε να με πιέζει και να μη με αφήνει να αναπνεύσω. Το γνωρίζω καλά αυτό το προαίσθημα. Με βρίσκει κάθε φορά που ένα αληθινά αγαπημένο πρόσωπο με το οποίο έχουμε χαθεί αντιμετωπίζει δυσκολίες. Είναι μια δύναμη που δε με αφήνει να ησυχάσω, βραχυπρόθεσμα δείχνει αναίτια μακροπρόθεσμα όμως και εκ των υστέρων δικαιώνονται όλες οι ανησυχίες μου.

Η δυσκολία αυτή με κυρίεψε φορτικά και εκείνη την ώρα. Τέλειωσα με μεγάλη δυσκολία την παράστασή μου και κοίταξα μόνον τότε γύρω μου. Όλα ήταν εντάξει. Τα παιδιά γελούσαν, χαίρονταν, έτρωγαν γλυκά και τραγουδούσαν μαζί μας. Κι όμως κάτι (η αλήθεια του θεάτρου άραγε;) δε με άφηνε να χαρώ κι εγώ μαζί τους. Έφυγα σχεδόν αμέσως, πριν τελειώσει η εκδήλωση, προφασιζόμενη υποχρεώσεις. Η εθνική ήταν αδειανή, σανίδωσα το αυτοκίνητο και σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είχα φτάσει στο σπίτι. Χρειάστηκε να περάσω το κατώφλι μου, για να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Είχα ζήσει μια ενεργειακά τόσο αρνητικά φορτισμένη εμπειρία που δεν ήθελα να θυμάμαι.

Όσες φορές το συζήτησα με φίλους και γνωστούς, καταλήγαμε πως έπρεπε να το ξεχάσω. Όλοι συνέτειναν ότι επρόκειτο για δική μου κακή διάθεση, λόγω των γιορτών.

Δεν έχω συνηθίσει να χρήζω ενόχους, ώσπου να πληροφορηθώ την ετυμηγορία του δικαστηρίου, βασικά, γιατί δεν έχω πρόσβαση σε δεδομένα και στοιχεία που οι δικαστές έχουν στην κατοχή τους. Συνεπώς κάτω από το φως των τελευταίων αποκαλύψεων για την «Κιβωτό» δεν αισθάνομαι ότι δικαιώθηκε το αρνητικό προαίσθημα που μου άφησε η μοναδική επίσκεψη στους χώρους της. Μέσα μου όμως τα πράγματα αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν. Καταλαβαίνω κάθε φορά ότι δεν έχουν άδικο όσοι εμπιστεύονται το ένστικτο και το προαίσθημά τους. Περιμένω πάντως. Θα αποδειχτεί αν και τι συνέβαινε. Και τότε θα δούμε.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή προβληματίζομαι (ενόψει και των φετινών γιορτών των Χριστουγέννων) για τα κίνητρα και τη δύναμη της προσφοράς. Η δοτικότητα με τη χριστιανική έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς είναι διαχρονικά σπάνια, πολύτιμη και πάντα με κοινά χαρακτηριστικά: είναι χαμηλόφωνη, σιωπηλή, ουσιαστική, ανεξάρτητη από οικονομικά μεγέθη και χωρίς ανταλλάγματα. Είναι μια πράξη αγάπης, σπάνια ως εκδήλωση, όσο και το συναίσθημα που την προσδιορίζει. Είναι επίσης ανθρωπιστική, αλληλέγγυα, ανυστερόβουλη. Δεν έχει σταθερά χαρακτηριστικά, συγκεκριμένο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Έχει όμως πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: Ψυχική ανάταση για τον δωρητή, ανακούφιση για τον ευεργετούμενο. Δεν επιτελείται ούτε συχνά, ούτε αποτελεσματικά, ούτε και εύκολα. Οι άνθρωποι προσδοκούν συνήθως προσωπικά οφέλη από κάθε πράξη τους. Δύσκολα προσφέρουν χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Αισθάνονται τον ευεργετούμενο ως υποτελή κάποτε τον μεταχειρίζονται ως υποχείριό τους. Έχουν ισχυρή την ανάγκη της επίδειξης της αγαθοεργίας τους. Ακόμη και αν δεν αποβλέπουν σε συγκεκριμένο στόχο, στοιχειωδώς χρειάζονται να ικανοποιήσουν την αυτοπραγμάτωση, μέσα από την αυτοπροβολή τους. Είμαστε αδύναμα πλάσματα. Έχουμε ανάγκη κατανόησης ευεργέτες και ευεργετούμενοι. Είναι δύσκολες και περίεργες οι ανθρώπινες σχέσεις. Ατελείς, πολυδαίδαλες, εκπορευόμενες από ετερόκλητα κίνητρα. Ο άλλος είναι πάντα μία αφορμή να εξερευνήσεις τον μεγάλο άγνωστο: τον εαυτό σου!