Η δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέγει, ανάμεσα στο καλό και το κακό και, ανάμεσα στα καλά, το καλύτεροή, έστω, το «μη χείρον», ως «βέλτιστον» αποτελεί την επιβεβαίωση της ελεύθερης βούλησής του, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Στα δημοκρατικά καθεστώτα, σε αντίθεση με τα ανελεύθερα καθεστώτα, η ελευθερία του ανθρώπου αποτελεί την κεντρική αξία της ανθρώπινης ζωής, η οποία κατοχυρώνεται, στο Σύνταγμα, με την αναγνώριση των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία του «πράττειν», στα πλαίσια που ορίζουν οι νόμοι, του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Αναφορικά με την άσκηση, όμως, των παραπάνω δικαιωμάτων, προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: κατά πόσον αυτή η ελευθερία αποτελεί την γνήσια έκφραση μιας συνείδησης, που αναπτύχθηκε και λειτουργεί αβίαστα από έξωθεν δυνάμεις, οι οποίες δρουν στο κοινωνικό περιβάλλον, όπου ζει το άτομο, και κατά πόσον, οι επιλογές που κάνει το άτομο είναι αποτέλεσμα προσωπικής λογικής διεργασίας και απόφασης.

Οπωσδήποτε, η διαμόρφωση της συνείδησης του ανθρώπου- μέλους ενός κοινωνικού συνόλου, αναπτύσσεται και διαμορφώνεται ανάλογα με τις επιδράσεις που δέχεται από το κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο ζει∙ και αυτές οι επιδράσεις έχουν σχέση με τις εξωτερικές και εσωτερικές ανάγκες του (υλικές και ψυχοπνευματικές) και, κυρίως,με τον βαθμό που αυτές οι ανάγκες ικανοποιούνται.

Η συνειδητοποίηση, λοιπόν, αυτών των αναγκών, η σημασία που έχουν αυτές για τον κάθε άνθρωπο, οι τρόποι που προτείνονται για την ικανοποίησή τους, οι ιδέες που διακινούνται και οι λύσεις που εφαρμόζονται, σχετικά με αυτές τις ανάγκες καθορίζουν και τις επιλογές που κάνει ο κάθε πολίτης, στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και ειδικότερα, ποιες ιδέες θα ασπαστεί, ποιες λύσεις θα αξιολογήσει και θα εφαρμόσει ως τις καλύτερες ή ποιους, θα επιλέξει, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις παραπάνω ανάγκες του.

Αυτές οι επιλογές, για πολλούς πολίτες, μπορεί να είναι αποτέλεσμα χειραγώγησης και αλλοτρίωσης, που έχουν υποστεί από ισχυρές εξωτερικές δυνάμεις, κοινωνικές ή πολιτικές, που εκδηλώνεται ως μιμητισμός, ως άκριτη συμμόρφωση με κάποια επικρατούσα άποψη (συρμό ή μόδα), ως τυφλή προσκόλληση σε κάποια ιδέα ή θεωρία, ως υποταγή στην «γραμμή» ενός κόμματος και ως επιπόλαια υιοθέτηση δογματικών αντιλήψεων, αναπόδεικτων ισχυρισμών, συνθημάτων και φημολογιών∙ υπάρχουν όμως, και οι άλλοι πολίτες, οι οποίοι με την δύναμη της λογικής αντιστέκονται και δεν υποκύπτουν στις δυνάμεις της χειραγώγησης και της αλλοτρίωσης∙ είναι οι πολίτες που υποβάλλουν σε κριτικό έλεγχο τα δεδομένα και αναζητούν την αλήθεια των πληροφοριών από περισσότερες πηγές, με την διασταύρωση των διαφορετικών στοιχείων, και οι οποίοι, τελικά, εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα, τα οποία μπορεί να αποτυπώνουν, με περισσότερη ακρίβεια, την πραγματική κατάσταση και να προσεγγίζουν την αλήθεια, σχετικά με τις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος, καθώς και τις υπάρχουσες δυνατότητες για την ικανοποίησή τους.

Ειδικότερα, στο πολιτικό επίπεδο, όσον αφορά στις επιλογές των πολιτών που αποσκοπούν - κατά κανόνα- στην εξυπηρέτηση του προσωπικού τους συμφέροντος, όπως αυτό το συμφέρον, βεβαίως, το εννοεί ο κάθε πολίτης, τίθεται το ερώτημα κατά πόσον η ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος βασίζεται στην λογική και έχει σχέση με την υπάρχουσα πραγματικότητα και, βεβαίως, εάν εναρμονίζεται με τις αρχές και τις αξίες, που πρεσβεύει μια δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία και οι οποίες διέπουν την λειτουργία της.

Γι΄ αυτό οι επιλογές του πολίτη, στην περίπτωση που ασκεί το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, προϋποθέτουν καλή γνώση των πραγματικών συνθηκών και των υπαρχουσών δυνατοτήτων, κριτική ικανότητα για την διερεύνηση της αλήθειας των διαφόρων πολιτικών προτάσεων και, συγχρόνως, τον σεβασμό προς τις αξίες και τις αρχές της κοινωνικής ζωής, που σημαίνει ότι η επιδίωξη του προσωπικού οφέλους δεν μπορεί να αποβαίνει εις βάρος του κοινωνικού συμφέροντος, αλλά, αντιθέτως, να εναρμονίζεται με αυτό, ώστε να εξασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή, η κοινή πρόοδος και ευημερία.

Στις επιλογές που κάνει ο ελεύθερος άνθρωπος, ως πολίτης, ασκώντας τα δικαιώματα, που του παρέχει η Δημοκρατία, πρέπει να έχει πάντα στον νου του ότι η ιδιότητα του πολίτη, που τον καταξιώνει ως ηθικοπνευματική οντότητα, συνεπάγεται και τεράστια προσωπική ευθύνη, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, για την εκπλήρωση των αντίστοιχων, προς τα παρεχόμενα δικαιώματα, υποχρεώσεών του: την συνεισφορά του, από την θέση που κατέχει, στην βελτίωση της κοινωνικής ζωής, για την αναζήτηση της αλήθειας, την κατίσχυση της λογικής και του δικαίου, την επικράτηση του αμοιβαίου σεβασμού, στις σχέσεις των ανθρώπων, καθώς και την συμμετοχή του, στην κοινή προσπάθεια για την πρόοδο της χώρας και την προκοπή των κατοίκων της.

Και ένα, ακόμα,τελευταίο: όταν καλούμαστε, ως ελεύθεροι άνθρωποι και δημοκρατικοί πολίτες να επιλέξουμε τους πολιτικούς ηγέτες μας, οι οποίοι θα αναλάβουν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του παρόντος, πρέπει να γνωρίζουμε και τι προβλέπουν, τι σχεδιάζουν και τι χτίζουν για μια κοινωνία του μέλλοντος, όπου είναι ανάγκη να συμπορεύονται η ελευθερία με την ευθύνη, η γνώση με την πρόοδο και η ευημερία με την ανθρωπιά.

Υ.Γ. ο ψεύτης εάν δεν έχει ισχυρή μνήμη, για να θυμάται τα ψέματα που είπε ή, γενικότερα, όσα έλεγε και έπραττε, στο παρελθόν, συνήθως, γελοιοποιείται αποκαλυπτόμενος ως ανακόλουθος, ως κοινός «φαφλατάς» και…«λαομπαίχτης».

Και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, για το κόμμα του, έχει…«μεγάλη γλώσσα» και κοντή μνήμη, εάν κρίνουμε τι έχει πει, κατά καιρούς, για την Δικαιοσύνη, για να πει τα αντίθετα, αργότερα, και τι για τα ντιμπέιτ και το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, παλιότερα και τι πρόσφατα!