Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ελευθερία, η ευθύνη και η Δημοκρατία είναι έννοιες αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες, οι οποίες για τις σύγχρονες και πολιτισμένες κοινωνίες αποτελούν τους ιδανικούς σκοπούς του εκπαιδευτικού τους συστήματος, με την πραγμάτωση των οποίων προάγονται οι σχέσεις μεταξύ των πολιτών, καθώς και η σχέση πολιτών και Πολιτείας, ώστε να διασφαλίζεται η ειρηνική και αρμονική συμβίωση και η δημιουργική συνεργασία μεταξύ των πολιτών, καθώς και αυτή μεταξύ πολιτών και Πολιτείας, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Σύμφωνα με το δημοκρατικό Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 16,2 ως σκοπός της Παιδείας ορίζεται «η ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων και η διάπλασή τους ως ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών».

Η πραγματοποίηση του ανωτέρω συνταγματικού σκοπού ανατίθεται, πρωτίστως, στην- εκάστοτε-«υπεύθυνη» κυβέρνηση, για την οργάνωση και λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία, ακολούθως -με δική της αποκλειστικά ευθύνη- επιλέγει- εννοείται- το ικανό και κατάλληλο εκπαιδευτικό προσωπικό που θα αναλάβει, «έκαστος εφ΄ω ετάχθη», ενόρκως και με υψηλό αίσθημα ευθύνης, το διδακτικό, διοικητικό ή διευθυντικό καθήκον του, ώστε με την εύρυθμη και αποδοτική λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος- και, εννοείται, πάντα, με τον συνεχή και συστηματικό έλεγχο και την τακτική αξιολόγηση όλων των συντελεστών της εκπαιδευτικής λειτουργίας, εκ μέρους της Πολιτείας, καθώς και με την διαρκή μέριμνα και την αρωγή για την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του συστήματος, εκ μέρους των, εκάστοτε, κυβερνήσεων, να επιτευχθεί ο συνταγματικός σκοπός της παιδείας του ελληνικού λαού.

Και το ερώτημα που τίθεται, υπό τις σημερινές συνθήκες, με τα φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς, ανήλικων μαθητών, στα σχολεία (μπούλινγκ, λεκτική και σωματική βία, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, συνευρέσειςκαι βιασμοί, εντός του σχολικού χώρου, διατάραξη και παρεμπόδιση της διδασκαλίας, ακόμα και απειλές και βιαιοπραγίες κατά των διδασκόντων∙ καθώς και στον πανεπιστημιακό χώρο, με τα εξίσου θλιβερά φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς από ενήλικες σπουδαστές και φοιτητές (βιαιοπραγίες και συγκρούσεις μεταξύ αντίθετων ιδεολογικά και πολιτικά φοιτητικών παρατάξεων, απειλές, βιαιοπραγίες και προσβλητικές ενέργειες κατά της αξιοπρέπειας και του κύρους των πανεπιστημιακών δασκάλων και πρυτανικών Αρχών, από ορισμένες φοιτητικές και εξωφοιτητικές ομάδες- στα πλαίσια του «αγώνα για την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», αποκλειστικά, για τους διακινητές… των «παραισθησιογόνων ιδεών και ουσιών»)∙ και, επίσης, εκτός του χώρου της εκπαίδευσης, με τα καινοφανή και ανησυχητικά φαινόμενα που παρατηρούνται: εισαγόμενα ξένα ήθη, τρόποι κοινωνικής συμπεριφοράς και ψυχαγωγίας, που τείνουν να επικρατήσουν, ως «μόδα» σε ένα, προς το παρόν, μικρό ποσοστό της νεολαίας μας, που όμως εγκυμονούν το κίνδυνο αλλοτρίωσης, «αγελαιοποίησης» και, τελικά, της περιθωριοποίησης, ένα μεγαλύτερου μέρους της νεολαίας, η οποία όντας ευάλωτη σε ισχυρές, έξωθεν, επιδράσεις και με την ακαταμάχητη δύναμη της εικόνας και της σύγχρονης τεχνολογίας, γοητεύεται από ξένα πρότυπα, υιοθετεί,άκριτα, ιδέες, κοινωνικές και πολιτικές αντιλήψεις, μιμείται τρόπους αντικοινωνικής συμπεριφοράς και εθίζεται σε επικίνδυνες μορφές ψυχαγωγίας (π.χ., παραισθησιογόνα και διαδικτυακά παιχνίδια: «μπλε φάλαινα» και «τυφλά ραντεβού για ομαδικές σεξουαλικές συνευρέσεις»).

Τα παραπάνω φαινόμενα που αναφέραμε αποτελούν νοσηρά συμπτώματα σοβαρής κοινωνικής παθογένειας και ενδείξεις- αν όχι αποδείξεις- ενός ανεπαρκούς και, πιθανώς, αναχρονιστικού, πλέον,εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο αδυνατεί να επιτύχει- υπό τις σύγχρονες συνθήκες της άναρχης και ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης των πάντων- την πραγμάτωση του βασικού μορφωτικού στόχου που έθεσε ο συνταγματικός νομοθέτης.

Μήπως, λοιπόν, κατά πρώτον, σοβαρά και «υπεύθυνα», πρέπει να αναστοχαστούμε και να αναρωτηθούμε όλοι- πολίτες και πολιτικοί- πόσο «υπεύθυνα», ευσυνειδήτως και αποτελεσματικά υπηρετήσαμε, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως πνευματικοί άνθρωποι, ως πολίτες και πολιτευόμενοι της εκάστοτε Συμπολίτευσης ή Αντιπολίτευσης, τον συνταγματικό στόχο για την παιδεία των παιδιών και, γενικότερα,του ελληνικού λαού∙ και ειδικότερα, πόσο χρόνο αφιερώσαμε και σε ποιο βαθμό ανταποκριθήκαμε στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες των παιδιών, ώστε αυτά με την σωστή αγωγή, ως ελεύθεροι- εσωτερικά και εξωτερικά- και ως υπεύθυνοι αυριανοί πολίτες να συμβιώνουν αρμονικά- με σεβασμό στις αρχές και τις αξίες της πολιτισμένης κοινωνίας- με τους συνανθρώπους τους, να χαίρονται, με λογική και μέτρο, την ομορφιά της ζωής που τους χάρισε η Φύση!

Και, στη συνέχεια, να επανεξετάσουμε και να επανεκτιμήσουμε την επάρκεια του υπάρχοντος θεσμοθετημένου πλαισίου για την παρεχόμενη παιδεία, τόσο στην μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία μας, όσο και ευρύτερα, στους Έλληνες πολίτες∙ και αν χρειαστεί, να αναθεωρήσουμε ό,τι αποδείχτηκε ανίκανο να ανταποκριθεί στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής, να ξανασχεδιάσουμε και να θεσμοθετήσουμε εξαρχής το σχολείο της νέας εποχής που θα ελκύει αντί να απωθεί και θα αφήνει βαθιά στην ψυχή των εκπαιδευόμενων το μορφωτικό του αποτύπωμα∙ ένα σχολείο για όλα τα παιδιά, και για αυτά που θεωρούνται ως υπερβολικά ζωηρά, ως δυσπροσάρμοστα και προβληματικά, και για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και για τα παιδιά με τα ιδιαίτερα προσόντα.

Ένα σχολείο δημιούργημα μιας πραγματικά υπεύθυνης Πολιτείας που θα αποδεικνύει εμπράκτως και αδιαλείπτως το εδιαφέρον της για την αποδοτική λειτουργία του∙ και ένα σχολείο, όπου οι υπεύθυνοι λειτουργοί του, θα προετοιμάζουν τα παιδιά, όχι μόνον για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις του παρόντος, αλλά και για είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι με εκείνα τα ψυχοπνευματικά και σωματικά προσόντα, προκειμένου να κερδίσουν την δύσκολη μάχη του επερχόμενου μέλλοντός τους.

(Συνεχίζεται)