Ο Αγκαίος ήταν ο πρώτος βασιλιάς της αρχαίας Σάμου, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν ο επιφανέστερος καίσαρας της Ρώμης και σπουδαία και επιδραστική προσωπικότητα του αρχαίου κόσμου.

Τους θυμήθηκα σε αντιπαράθεση και τους δύο γιατί η βιωτή τους και κυρίως η τελευτή τους υπήρξαν παράλληλες.

Ο Αγκαίος ναυάρχησε στην επιστρέφουσα από την Αργοναυτική εκστρατεία Αργώ περί το 1350 π.Χ. (κάποιοι άλλοι λένε το 1250 π.Χ.) μέχρι που επανήλθαν και οι 83 Αργοναύτες σώοι στις πατρίδες τους.

Ο Αγκαίος υπακούσας σε χρησμό συγκέντρωσε ανθρώπους από την Κεφαλληνία, την Ιθάκη, την Αρκαδία, τη Θεσσαλία, την Αττική, την Επίδαυρο και την Εύβοια και εποίκισε το νησί της Σάμου (αυτός ήταν ο πρώτος εκ των τριών εποικισμών στην ιστορία της νήσου).

Εκεί ίδρυσε την πόλη της Σάμου, ανήγειρε ξύλινο ναό της θεάς Ήρας και εισήγαγε ενθέρμως την αμπελοκαλλιέργεια στο νησί.

Ο σπουδαίος γραμματικός Διογενειανός από την Ηράκλεια του Πόντου μας διηγείται τα της τελευτής του.

Μάντης (και κάποιοι λένε δούλος) του προείπε όταν φύτευε τους αμπελώνες ότι δεν θα προφτάσει να πιει το κρασί τους.

Τον Αύγουστο, στον πρώτο τρύγο, ο Αγκαίος έκοψε σταφύλια, τα έστυψε σε μια κούπα, και είπε στον παρόντα μάντη ότι αστόχησε.

Αυτός του είπε τότε το περίφημο:

«Πολλά μεταξύ πέλει κύλικος και χείλεος άκρου», που σημαίνει:

«μέχρι να, ρθούν τα χείλια στο ποτήρι

πολλά μπορεί η μοίρα να σου σύρει».

Την ίδια στιγμή ανήγγειλαν ότι αγριογούρουνο καταστρέφει τις φυτείες («υπερμεγέθης συς τον όρχατον λυμαίνεται»).

Ο Αγκαίος αφήνει την κούπα και τρέχει προς καταδίωξή του, όπου τον πληγώνει στη βουβωνική χώρα ο χοίρος, και ο βασιλιάς πεθαίνει, για να βγει αληθινός ο χρησμός.

Η άλλη ιστορία διαδραματίζεται στην αρχαία Ρώμη το 44 π.Χ.

Ο Ιούλιος Καίσαρας έχει ήδη εδραιωθεί ως ο αδιαπραγμάτευτος αναμορφωτής τού Ρωμαϊκού κόσμου, διά βίου δικτάτωρ και πατήρ της πατρίδος.

Εκλεγμένος ύπατος για τέταρτη φορά, επιδόθηκε μετά τους νικηφόρους πολέμους σε κοινωνικές παροχές και μεγάλα ειρηνικά έργα.

Στη γιορτή των Λουπερκαλίων (που ήταν μια μεγάλη γιορτή προς τιμήν του Φαύνου, δηλαδή του Ρωμαίου Πάνα, και για τη γονιμότητα της φύσης) ο Μάρκος Αντώνιος προσπάθησε να του φορέσει βασιλικό στέμμα κι αυτός αρνήθηκε, ήδη όμως είχαν αρχίσει να ορθώνονται εναντίον του μίση και θανάσιμες αντιζηλίες.

Μάλιστα ένας μάντης του είπε «να φοβάσαι τις ειδούς του Μαρτίου» δηλαδή την 15^η αυτού του μήνα.

Πράγματι την 15^η Μαρτίου του 44 π.Χ. οι συνωμότες Κάσσιος και Βρούτος (που μάλιστα ήταν ανιψιός του) τον περίμεναν οπλισμένοι κοντά στο Βουλευτήριο.

Εκεί είδε πάλι τον μάντη, και του είπε γελώντας «αγαπητέ, ήρθαν οι ειδοί του Μαρτίου», κι αυτός του απάντησε «Ήρθαν, αλλά δεν πέρασαν!»

Όντως ο Ιούλιος δολοφονήθηκε την ίδια μέρα, και η δολοφονία αυτή, με το γνωστό μότο της «και συ τέκνον Βρούτε;» έμεινε στην ιστορία, και οδήγησε αργότερα και τον Σέξπηρ να γράψει ένα ωραίο θεατρικό έργο με τον τίτλο «Ιούλιος Καίσαρας», ένα έργο που, όπως άκουσα μια μέρα σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση, διδάσκεται μαζί με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στους σπουδαστές του Ποινικού Δικαίου στα Αγγλικά Πανεπιστήμια, ως ύψιστα και τα δύο και καθοριστικά μαθήματα του δικαίου και της νομικής επιστήμης.