Ακούμε και βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα πολλά πράγματα σχετικά με τις συνήθειες και με τα ήθη, που θα ‘πρεπε όχι μόνο να μας εκπλήσσουν, αλλά και να μας τρομάζουν.

Στο εξωφρενικό κυνήγι της πληροφορίας και κυρίως της αδιάκριτης μετάδοσης της διαταράξαμε ως φαίνεται τα ατομικά στεγανά και τα ηθικά πρωτόκολλα της κοινωνίας.

Μέγας σάλος προέκυψε με την ανάγκη διασφάλισης των προσωπικών δεδομένων, και ο λόγος είναι ότι κάποιοι έξυπνοι (αρχής γενομένης από τράπεζες και ασφαλιστικές) τα εκμεταλλεύτηκαν και στήνουν τεράστιες μηχανές όχλησης και εκβιασμών και κάποιοι άλλοι με το πρόσχημα ότι κυνηγούν εγκληματίες.

Έχουμε δηλαδή το εξής ταντάλειο παράδοξο: να είμαστε όλοι πλήρως εφοδιασμένοι με στοιχεία και νούμερα, και να φοβούμαστε να τα χρησιμοποιήσουμε.

Εξάλλου τι σημαίνουν τα προσωπικά δεδομένα και γιατί τόσες προφυλάξεις λες και είμαστε όλοι καταζητούμενοι ή κατάσκοποι; Το θέμα είναι σοβαρό και στο (ηλεκτρονικό μας) μέλλον θα έχει τεράστιες επιπτώσεις.

Έχουμε παρεξηγήσει πολλά φυσικά πράγματα. Ο άλλος έχει συλληφθεί με το μαχαίρι αιμοσταγές για διπλή δολοφονία, αναφέρεται συνεχώς και από όλα τα μέσα με μια αδιανόητη διακριτικότητα ως «φερόμενος δράστης» και εμφανίζεται ακόμα κι όταν τελεσιδικήσει το αδίκημά του με σκιασμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

Δεν λέω βέβαια να γυρίσουμε στις σκληρές εποχές της διαπόμπευσης, αλλά γιατί τόση ευγένεια απέναντι στη βαρβαρότητα και το έγκλημα, ακόμα και το λεγόμενο ειδεχθές;

Μια άλλη ενοχλητική παρεξήγηση είναι η ευκολία με την οποία στοιχειοθετείται εδώ και κάποια χρόνια η λεγόμενη «σεξουαλική παρενόχληση».

Προσωπικά πίστευα ότι είναι λυμένα ποινικώς τέτοια ζητήματα, (που υπήρχαν από καταβολής κόσμου), και τώρα ακούω ότι μπορεί κάποιος να εκδικηθεί ή να εκβιάσει έναν υποτιθέμενο παρενοχλήσαντα μετά από πολλά χρόνια ακόμα και μετά από την περίοδο της μέγιστης παραγραφής. Αλήθεια ποιος μπορεί να διακρίνει αν μια περίπτωση είναι βαρύ φλερτ ή ελαφρά παρενόχληση;

Προχθές διάβαζα ότι εισάγονται νέοι όροι και νομικές διαδικασίες σύμφωνα με τις οποίες στοιχειοθετείται ένας βιασμός ακόμα και μεταξύ ενηλίκων, αλλά και μεταξύ συζύγων. Αρκεί ο ένας (και συνήθως η γυναίκα) να μη «συναινέσει», και αυτομάτως ο άντρας μπορεί να βρεθεί στη φυλακή.

Δεν μπορείς πλέον να κάνεις ούτε μια φιλοφρόνηση αλλά ούτε και απλή αναφορά στα περί φύλου και να μην κατηγορηθείς για σεξισμό, δηλαδή έγκλημα. Έλεος!

Έχουμε ξεχάσει εντελώς το χρυσό μέτρο και το κοινό αίσθημα και το σπουδαιότερο, δηλητηριάζουμε την υπερούσια, την αναζωογονητική έννοια του ερωτισμού.

Φαινόμαστε να είμαστε χαμένοι μέσα σε ακατάληπτα για την εποχή πέπλα από φοβίες και σεμνοτυφίες. Αυτές οι τελευταίες να έχουν άραγε σχέση με την παγκοσμιοποίηση και ιδιαίτερα με τη μουσουλμανική ώσμωση; Άγνωστο.

Να εκδικείται η ίδια η σεξουαλική απελευθέρωση και να πληρώνει την ψυχική αδιαφορία των ανθρώπων με το ίδιο νόμισμα; Επίσης άγνωστο.

Σήμερα άκουγα στην τηλεόραση ότι στους διαγωνισμούς ομορφιάς των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής καταργείται η εμφάνιση με μαγιό (!) Εξωφρενικό  -αν είναι αλήθεια-  και παραπέμπει σε βαθύ Μεσαίωνα.

Αν ο θαυμασμός του κάλλους είναι η πρώτη σπίθα του έρωτα και η κινητήρια δύναμη της ζωής, είναι δυνατόν ο επαγγελματικός θαυμασμός και η επαγγελματική κρίση του κάλλους να γίνεται με... αμπέχονα;

Όλα αυτά τα φαινόμενα, μαζί με την περίεργη ανοχή (αλλά και παγκόσμια προβολή μέχρι και εξιδανίκευση) στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, δείχνουν σύγχυση των βιολογικών όρων του σύγχρονου ανθρώπου, άγνοια της φυσικής τάξης των πραγμάτων και, το πλέον οδυνηρό, περίεργες ηθικές και ψυχικές «ανωμαλίες», σε μια εποχή που ποιος να το πίστευε...