Επανέρχομαι σε ένα ευαίσθητο θέμα, στο οποίο δυστυχώς είναι υποχρεωμένη να επανέρχεται συνεχώς η (λεγόμενη) γεωπολιτική συγκυρία. Τις ξέραμε σαν δυο πανέμορφες λίμνες.

Η συνολική τους έκταση είναι 288 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το μέγιστο βάθος τους είναι 55 μέτρα και «πλέουν» σε υψόμετρο 853 μέτρων. Στα αρχαία χρόνια ήταν γνωστές ως Μεγάλη και Μικρή Βρυγηίδα. Σήμερα τις ξέρουμε ως Μεγάλη και Μικρή Πρέσπα.

Έγιναν πολλές εδαφικές και πληθυσμιακές ανακατατάξεις στην περιοχή, μέχρι να έρθει το 1920 που συμφώνησαν τα τρία παρακείμενα κράτη Ελλάδα, Νοτιοσλαβία και Αλβανία να τριχοτομήσουν τις λίμνες με σύνορα εν είδει «Τ», παίρνοντας οι Σλάβοι το μεγαλύτερο μέρος της Μεγάλης και η Ελλάδα μικρό μέρος της και σχεδόν όλη τη Μικρή.

Πίστεψαν τότε κάποιοι ότι ίσως τα νερά αυτών των λιμνών ενώσουν και επικοινωνήσουν τα γύρωθεν κράτη που είχαν υποφέρει από πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, και όμως ήρθε η στιγμή που μια ανιστόρητη και «προοδευτική» ηγεσία κατάφερε να πετύχει την ονοματολογική μειοδοσία και να οριστικοποιήσει την καχυποψία και τον μεγαλοϊδεατισμό των γειτόνων.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα περί την ονοματολογία (μήκος, μηκεδανός, μακεδνός, Μακεδονία) ούτε τον μεγάλο Έλληνα στρατηλάτη, ούτε τα τοπωνύμια και την διαχρονική ελληνικότητα της περιοχής.

Οι Σκοπιανοί βλέπουμε ότι, παρά τις λιμναίες συνθήκες, επιμένουν αναιδώς και απροκαλύπτως να χρησιμοποιούν τον όρο «Μακεδονία», σκέτο άνευ θείου και φωσφόρου.

Ήταν βέβαιο από την αρχή των διαπραγματεύσεων, αλλά και νωρίτερα, από την δεκαετία του ’90, ότι οι μετέωροι και ανυπόστατοι Αλβανοβούλγαροι γείτονές μας θα «έπαιζαν» με το όνομα.

Το ξένο γι αυτούς όνομα ήταν το κυρίαρχο συστατικό της υπόστασής τους.

Η Ελλάδα υποβάθμισε τότε το γεγονός χωρίς να υπολογίσει ότι με ένα όνομα υπάρχει και χαρακτηρίζεται το καθετί.

Ο κυνικός Αντισθένης έλεγε «Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις».

Η Ελλάδα τότε, χαυνοκρατούμενη, συρόμενη από ύπουλα διεθνή συμφέροντα και βαυκαλισμένη με τις αρχές του κομμουνιστικού διεθνισμού που δεν γνωρίζει σύνορα και λίμνες, χάρισε στους γείτονες το ουσιαστικό και κράτησε το επίθετο (!!), χωρίς να διαισθάνεται ότι πολύ σύντομα οι Σκοπιανοί θα αχρηστοποιήσουν το επίθετο και θα χρησιμοποιούν έκνομα το όνομα.

Έγραφε και πρότεινε αυτή η στήλη από τότε, αλλά και πολύ νωρίτερα, ότι υπήρχαν και άλλες ιστορικά δόκιμες ονομασίες για την περιοχή όπως Δαρδανία, Σκόπια, Βαρδάρσκα κ α. και η μεγαλύτερη παραχώρηση που θα μπορούσε να κάνει η ελληνική Κυβέρνηση ήταν το αναπόσπαστο όνομα «Σλαβομακεδονία». Ούτε κι αυτό κατάφερε.

Σήμερα τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και τα λεγόμενα τετελεσμένα γεγονότα, όπως έχει κάνει και στα θέματα της Τουρκίας, της Αλβανίας και της Κύπρου, και επισείει και επικαλείται σαν τον καλό μαθητή το Διεθνές Δίκαιο, που κατά τη γνώμη όλων των πολιτικών και γεωστρατηγικών αναλυτών, είναι διεθνώς ανυπόληπτο και αδυνατεί να κατοχυρώσει τα πραγματικά συμφέροντα μιας χώρας.